Ninja Clan Wars

       Harmider, który nagle się wytworzył nie dość, że był nie do opisania, to jeszcze Setsunie nie był za bardzo na rękę. Oczywistą rzeczą było to, że obecny stan rzeczy jest winą Yuchiego. Fakt zaproponowała mu pewien rodzaj aliansu, jednak jak widać nie przyniosło to nic dobrego. Po prawdzie liczyła na to, że zdoła zapanować nad swoją krwiożerczą naturą jednak pomyliła się, co do niego. Realizacja jego poglądów jawnie mogła się przyczynić do eksterminacji pozostałej resztki klanu, na co nie mogła sobie pozwolić. Jedynym sensownym wyjściem z tej sytuacji było odsunięcie Yuchiego od jakiejkolwiek formy władzy w przeciwnym razie może podburzać ludzi, co skończyłoby się ni mniej ni więcej jak nikomu potrzebnym buntem. Cały Kraj Błyskawicy był ich zagorzałym przeciwnikiem, walki pomiędzy członkami i tak już mocno uszczuplonej społeczności mogły jedynie doprowadzić do całkowitej nekrobiozy dziedzictwa klanu wachlarza. Na początku nie planowała podejmować tak drastycznych kroków już na samym początku swojego przywództwa, jednak presja sytuacji miażdżyła z siłą wielotonowego odważnika. Zrobi to jedynie z czystej konieczności, bo ruchy tak mocne i gwałtownie nie leżały w jej naturze. Zbyt dobrze zdawała sobie sprawę, czym jest w istocie władza by dokonywać takich aktów… Władza była jedyne misternie tworzonym, delikatnym domkiem z kart, takim gdzie zawsze zostaje do dostawienia ostatnie piętro. Czym z większą brutalnością chcesz to zrobić bardziej ryzykujesz, że ów domek się rozpadnie. Z takich sytuacji były jedynie dwa wyjścia wóz albo przewóz.
   - Spokój! – Wrzasnęła do tłumu nie szczędząc głosu. Po czym kiwnęła głową swemu najbardziej zaufanemu człowiekowi. Dobrze ją znał i powinien zrozumieć, co ma zrobić w tej sytuacji. Gdyby jej słowa nie poskutkowały powinien przy pomocy wszystkich popleczników zacząć rozdzielać walczących. Wpierw jednak zamierzała spróbować metod dyplomatycznych. – Naprawdę chcecie, by tym stał się nasz klan?! Bandą zwierząt rzucających się sobie do gardeł?! Tak bardzo boicie się, ze Kraj Gorących Źródeł zrobi z nas psy… To przyjmijcie do świadomości, że tak właśnie się zachowujecie, jak zwierzęta!
       Miała, choć nikłą nadzieję, że słowa te przemówią tumultowi do rozumu. Postanowiła, więc poczekać cierpliwie, aż to nastanie dopiero później rozprawić się raz, a dobrze z Yuchim. W tym czasie zdążyła sobie ułożyć całkiem dobrą koncepcję, jak pozbyć się tej zwalistej przeszkody spod swoich nóg, nawet nie kiwając przy tym palcem. Oczywiście mogłaby go z łatwością powalić, nawet z sharinganem nie miał szans z jej genjutsu. Jednak sprawę należało rozwiązać bez używania przemocy. Uczyniłoby to z niej raczej tyrana, niż władcę, którego kochałby lud, także kwestia ta wymagała innego rozwiązania. Milczała do czasu, gdy nie zobaczyła, aż wszyscy się uspokoją dopiero wtedy wolnym krokiem podeszła do Yuchiego i wymierzyła w niego palcem.
      - Radny Yuchi, mimo że przy wszystkich tutaj obecnych uznałeś moją zwierzchność, jawnie wystąpiłeś przeciw mnie. Jednak nie jest to powodem mojej następnej decyzji. – Zamilkła na chwilę robiąc efektowną pauzę, po czym założyła ręce na piersi i kontynuowała spokojnym jak letni wieczór tonem. – Na mocy powierzonej mi władzy pozbawiam Cię wszelakich zaszczytów, ponieważ działasz jednoznacznie na szkodę całego klanu. Przy doskonałej propozycji, którą daje nam Kraj Gorących Źródeł, ty nadal podburzasz ludzi do samobójczej misji… Na tej podstawie uznaję, że w rzeczywistości to chęć spełnienia swoich godnych pożałowania zwierzęcych pragnień leży Ci na sercu. Dla tego nie możesz sprawować funkcji radnego, ani dowodzić oddziałami. Myślę, że radny Taizo poprze moją decyzję. – Nie wydawało jej się by przesadziła przy ostatnich słowach, tak jak ona, staruszek uważał Yuchiego za żądnego krwi idiotę. Na pewno zdawał sobie sprawę, że pozbycie się go nie może w niczym klanowi zaszkodzić, a już na pewno ułatwi klanowi odbudowę. Na miejsce tego żylastego osiłka dobierze się człowieka o wiele bardziej rozsądnego.
       Ponieważ wcześniej doniesiono już jej, że Hiroshi jest w drodze postanowiła zająć się od razu i jego kwestią. Był uczniem Ichitsu, co znaczyło, że jak na razie może mu ufać w równym stopniu, co Yuchiemu. Nie znała zamiarów jego mistrza, tego plugawego zdrajcy, którego najchętniej zobaczyłaby wiszącego na drzewie, rozdziobanego przez kruki i wrony. Nikt nie mógł jej zagwarantować, że nie jest w zmowie ze swym konfratrem, który nie dość, że doprowadził do tego wszystkiego, na wzór szczurów pierwszy uciekł z tonącego okrętu.
-Doniesiono mi, że ma się tu zjawić Uchiha Hiroshi. Jeśli tutaj jest niech wystąpi tak, bym mogła go zobaczyć.

Wszystko działo się tak szybko... Na samym początku usłyszałem głos należący do pewnej kobiety. Momentalnie odwróciłem w jej stronę głowę i uświadomiłem sobie jedno, jest silna. To najprawdopodobniej ona zasiadła na miejscu Ichitsu, gdy ten zniknął bez śladu. Nagle usłyszałem kolejny głos... Należał on do masywnego osiłka, któremu najwyraźniej się nie podobała decyzja Setsuny. Trzeba przyznać, ma on siłę. Wielu musiało go powstrzymywać by ten nie urwał głowy liderce. W pewnym momencie przypomniała mi się pewna technika, której nauczył się dość niedawno...
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Taaa... W sumie mógłbym jej teraz użyć, jednakże lata praktyk nauczyło mnie nie jednego. Muszę być silniejszy od mojego przeciwnika, a to raczej będzie trudne porównując mnie z tym osiłkiem. No nic... Na moje szczęście został już powstrzymany i nie stanowi na razie większego zagrożenia. Po kilku sekundach zaś znalazłem chakrę wysłańca, którego spotkałem w Boin. Gdy spojrzałem prosto w jego oczy i zadałem pytanie, ten tylko wskazał rękę na liderkę, a ja usłyszałem wezwanie. Czerwono oka poprosiła mnie bym wyszedł przed szereg i bym dał jej znać o swoim istnieniu. Heh... Teraz tylko muszę uważać. Nie wiem na co mogę sobie pozwolić w tym momencie. Najważniejsze jest to, by nie czekała mnie nie miła niespodzianka. Ostatnim razem jak byłem wzywany przez radę, Ci mnie zamknęli w pierdlu. Heh... No nic, idę. W tym momencie ruszyłem przed siebie unikając różnego rodzaju nadchodzących w moją stronę spojrzeń. Zmierzałem prosto do liderki dumnym krokiem pokazując, że jednak coś umiem. Nie chcę by mnie oceniali po wyglądzie. Gdy stanąłem już praktycznie  przed samą liderką, odezwałem się: - Hiroshi Uchiha. - Po czym ukłoniłem się lekko pokazując dobre maniery. Oczywiście dalej byłem poważny i wyglądałem dość dumnie, choć to dla przedstawicieli Sharingan'a żadna nowość. Tak czy inaczej teraz pozostało mi jedynie czekać na to, co przyniesie mi los.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2015-06-14 13:02:44)

       Zaczęło się... Spoglądałem swoimi żółtymi oczyma na naszą nową liderkę. Wyglądała ona bardzo ładnie. Myślę, że nie była ona o wiele starsza ode mnie, choć kto wie? Może to jedynie pozory... Tak czy inaczej teraz stała praktycznie na przeciwko mnie. Patrzyła prosto na mnie, mierzyła mnie wzrokiem, a ja goniłem za jej pustymi, czarnymi oczami swoim. Byłem swego rodzaju zaciekawiony całą tą sytuacją, co nie zmienia faktu, że stałem prosto wyprostowany. Oczywiście nie na baczność. Choć była to liderka klanu, także miałem swoją dumę i dlatego pokazywałem swoje dobre maniery, których nauczył mnie bądź co bądź Ichitsu.
   
       Jej kolejne słowa jedynie potwierdziły moje podejrzenia co do jej stanowiska nowego przywódcy klanu Uchiha. Cóż... Jak to powiedziała, musiała się czymś zasłużyć skoro lud ją wybrał. No ale nic. Teraz jedyne co mogłem to słuchać tego co ma mi do przekazania nowa władza. Dopiero, gdy zaczęła kontynuować i zaczęła mówić o moim mistrzu zrozumiałem, że Ci nie mają o nim dobrego zdania. - Ichitsu zdrajcą? Czy wy serio tak uważacie? - Czułem swego rodzaju żal, ale i złość i zażenowanie. Jak oni mogą podejrzewać Ichitsu o zdradę? Ja pierdolę... Niestety nie mam innej możliwości niż patrzeć i obserwować postępowanie "nowej" władzy. Gdy tylko ta skończyła mówić o sprawie mojego mistrza, postanowiłem zabrać głos w tej sprawie: - Tak, Ichitsu praktycznie był jak mój starszy brat. Niestety mam pewne wątpliwości, czy można go nazwać zdrajcą. Proszę mi nie mieć za złe tego co zaraz co powiem, jednakże nie jestem wstanie tak o nim powiedzieć. Równie dobrze mógł go ktoś uprowadzić, lub jest na jakiejś misji. Niestety jedynym błędem z jego strony był fakt, iż nie pozostawił po sobie żadnej informacji...

       Starałem się dobierać ostrożnie słowa, gdyż w każdej chwili kobieta mogła się zbulwersować i równie dobrze skrócić o głowę. Tutaj na chwilę przerwałem, gdyż liderka postanowiła zabrać głos. Mówiła jaka ona to nie jest dobra i sprawiedliwa, że mnie wynagrodzi szacunkiem i zaszczytami. Heh... Sam nie wiem co o tym wszystkim myśleć, jednakże wiem jedno. Należy działać, nie mówić. Po chwili, gdy ta stanęła za moimi plecami, dobiegło do mego ucha wiele, dość istotnych spraw, które świadczą o naturze Setsuny. Chce mieć władzę... Władzę absolutną nad wszystkim i każdym. To mnie zmieszało, dosłownie. Chce mnie kontrolować? Chce kontrolować uderzenie mojego serca? No proszę was... Nie podoba mi się to ani trochę, jednakże co ja mogę? Jestem jedynie nędznym ninja, ba! Jestem uważany za ucznia zdrajcy całego klanu i każda nieodpowiednia z mojej strony odpowiedź skończyła by się zamknięciem w pierdlu, a nie chce przebywać tam z tym całym Yuchim. Gdy mogłem dojść do głosu powiedziałem to, co myślę że jest słuszne: - Oczywiście ja, jako członek klanu Uchiha mam zamiar bronić naszego klanu i być mu wiernym po wszystkie czasy. Jako że chcę by nasz ród nadal górował nad wszystkimi pozostałymi, by pokazywał innym naszą moc i siłę, a z całym szacunkiem, gdy widzę ten burdel tutaj, to nawet Ci żałośni Senju mogą się z nas śmiać i pluć pod nogi, dlatego ja także proszę o jedno. O siłę do walki, o mądrość i rozum by podejmować właściwe decyzje, o współpracę. Jeśli nasz przywódca chce bym mu się całkowicie oddał, to to uczynię, ale sam także chcę przyczynić się do wsparcia naszej rodziny. Mam nadzieję, że nie uraziłem pani mymi słowami, jednakże proszę mnie zrozumieć, czuję potrzebę zdobycia siły, by bronić moje dziedzictwo, nawet za cenę swego życia... To się właśnie nazywa być Uchiha. I to właśnie tego nauczył mnie przezywany przez was zdrajca, Ichitsu Uchiha - W tym momencie powiedziałem wszystko, co leży mi na sercu. Teraz pozostało jedynie czekać, jak zareaguje Setsuna. Mam tylko nadzieję, że nie przegiąłem...

Ostatnio edytowany przez Hiroshi (2015-06-16 16:20:35)

     Minęło już trochę czasu od mojego spotkania z Hiroshim. Mogłem więc spokojnie opuścić tereny starego Boin i udać się gdzieś indziej. Chociażby do skalistych gór, gdzie czaiło się wiele niebezpieczeństw. Co mi z tego, i tak byłem klonem. Informacje, które zebrałem, mogły już wystarczyć mojemu oryginałowi. W takim wypadku chciałem jeszcze trochę poobserwować okolicę, zwiedzić miejsca i przypomnieć sobie wcześniejsze dzieje. W końcu zanim stałem się prawdziwym ninja byłem żółtodziobem. A to właśnie wtedy znajdowałem się w Hidari, przechodziłem pierwsze treningi, misje. Tak, czas minął bardzo szybko. Od opuszczenia Szkoły Ninja minęły już dwa lata. Bardzo intensywne dwa lata.
     Podróż nie była długa. Ba, w zasadzie nawet krótka. Chociaż nie wychowałem się w Błyskawicy, znałem tutaj praktycznie każde możliwe ścieżki i skróty. Skąd? Pamiętnik mojego dziadka, który przecież był zawodowym szpiegiem i tropicielem, dawał mi wiele wskazówek. W zasadzie to sporo mojej wiedzy o świecie ninja i o klanie pochodziło z tej starej książki, którą nosiłem w moich sakwach. Cóż, w sumie to zadziwiające, że świat nie zmienił się od jego śmierci. Od tych kilkudziesięciu lat wszyscy byli tacy sami. Ludzie byli kurwami, Uchiha pozostali dumni, a ta ziemia, mimo wojen, wciąż wyglądała pięknie.
     Czas mijał szybko, a nie powoli. Wchodząc, mijałem wiele dziwnych zjawisk. Jednak teraz, poczułem bicie serca. Dostrzegłem postać w czarnych ubraniach, siedzącą na półce skalnej. Cóż, chyba. Być może to strach na wróble. Jednak nawet jeśli, to manekin ten miał czarne włosy i ciuchy, tak samo jak ja. Ciekawiło mnie tylko, czy posiadał wachlarz Uchiha na plecach. Jeżeli tak, to byłby to trzeci rodak, którego spotkałem w ciągu kilku dni. Niezły wynik.
     Postanowiłem podejść bliżej. W końcu jestem klonem, nic mi się nie stanie, ta?

    Przyjemny relaks zakłóciły powolne kroki. Ktoś zbliżał się w kierunku chłopaka, choć nie był pewien intencji tego kogoś. W końcu żył w świecie okrutnych wojen toczonych między klanami. Postanowił zachować większą ostrożność do czasu, aż tajemnicza postać znajdzie się bliżej.
    W międzyczasie, gdy czekał aż tamten podejdzie, Logen mógł się nieco przygotować. Przykryty płaszczem, powoli sięgnął w kierunku torby, w której trzymał większość swojego wyposażenia. Ostrożnie wyciągnął kunai i pewnie zacisnął dłoń na rękojeści. Rozglądał się przymrużonymi oczami po okolicy. Mogło się wydawać, że spał – ale to jedynie mylne wrażenie jakie chciał sprawić, aby zdezorientować potencjalnego napastnika.
    Mam tylko nadzieję, że ten kto się zbliża, nie będzie chciał walczyć… nie mam na to nastroju. – pomyślał Logen, poprawiając pozycję na skalnej półce. Pogoda sprzyjała bardziej odpoczynkowi, aniżeli walce – choć pewnie i w takiej sytuacji byłaby odpowiednia.
    A może jeśli nadarzy się okazja… – rozmyślał dalej młodzieniec, nagle wpadając na pewien pomysł.- Może dałbym radę dokładniej przetestować nowe techniki. W końcu nie nadarzyła się jeszcze taka sposobność.
    Przezornie jeszcze zaczął ukrywać chakrę, na wypadek jakby faktycznie go ktoś znalazł, nie musiał przecież wiedzieć, że Logen potrafi formować chakre. A nigdy nie wiadomo, gdzie trafi się ktoś ze zdolnościami tropiącymi…

     Zbliżałem się do tajemniczej postaci. Cóż, nie mogłem dokładnie orzec, co robi, ani tez ile ma lat. Magia czarnych ubrań dokładnie działała, tak samo on nie potrafił orzec, w jakim ja jestem wieku. Byłem co prawda świeżo dorosłym, jednakże wciąż nie dało się tego określić. Chociaż nie, wszystko było do zobaczenia. Jednakże nie każdy potrafił stwierdzić, w jakim wieku jestem. Czy przekroczyłem barierę dorosłości dawno temu, czy może jeszcze w nią nie wkroczyłem. Cóż, nie powiem, że mnie to przejmowało. Czułem się doskonale we własnym ciele, ale nie sądziłem, że wraz z upływem lat stracę na sprawności fizycznej. Byłem przecież ninja. Najlepszym przykładem na potwierdzenie tej tezy była moja babka, która w wieku praktycznie siedemdziesięciu lat, wciąż potrafiła rzucać shurikenami z celnością pewnie lepszą niż ja teraz.
     - Ciekawe czego mogę się po nim spodziewać. - powiedziałem sam do siebie. Mruczałem melancholijnie, jak gdyby mój głos miał załagodzić sytuację. Wiedziałem tylko jedno. Zauważyłem go, ale i zostałem dostrzeżony. W takim obrocie sprawy trzeba było postępować rozważnie. Nawet jeżeli byłem tylko klonem, lepiej wrócić i zdać informacje oryginałowi, a nie zostać zniszczonym, przez tego człowieka. Ba, przecież to może być jakiś członek klanu. A trzeba dbać o więzi rodzinne. - Równie ciekawe będzie to, jak zareaguje.
     Palce prawej ręki same się uniosły. Dwa z nich zostały zatopione w moich wąskich ustach. Uśmiechnąłem się. Sekundę później dało się słyszeć potężny gwizd, który z pewnością rozniósł się na kilkanaście metrów ode mnie. W skalistych górach było potężne echo, jednakże miało to i swoje wady. Z pewnością na stoku byli inni ludzie, dlatego nie wierzyłem w to, aby gwizdnięcie było słyszalne dalej, niźli w tych piętnastu, no góra dwudziestu metrach. Dłoń i ręka wróciły na swoje miejsce, to jest do boku. Ja natomiast wciąż stałem i się uśmiechałem.
     Ciekawił mnie ten gostek. Najbardziej martwiłem się o to, czy jest ninja, albo czy pochodzi z klanu Uchiha. Tak naprawdę nie wiedziałem, że obaj mamy identyczny znak. Wachlarz na plecach...

     Patrzyłem na tajemniczą postać. Moje posunięcie wywołało u niej pewne poruszenie. Nie wiedziałem, czy było to zdziwienie, czy może wręcz agresja. Kto mógł to ocenić? Przecież nie potrafiłem wejść do jego głowy, czy też zwyczajnie nie poprosiłem go, aby mnie ocenił. Ba, kto to robił? Chociaż przyznam, że ta opcja zawsze była najprostsza i często najbardziej banalna. Ludzie tracili mnóstwo czasu na tworzenie wyszukanych scenariuszy i mechanik myśli, byleby tylko dowiedzieć się czegoś o drugim człowieku. Tymczasem zwyczajnie wystarczyło zapytać. I gdy tak sterczałem oddalony nieco od tego ciemnego mężczyzny, uświadomiłem sobie, że nie ma co ukrywać. Doskonale widać było po mnie przynależność do Uchiha. Gdyby chciał, zaatakowałby przed chwilą, a ja aktywowałbym moje czerwone oczy. Czyli miałby kolejny dowód jak na dłoni.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

___________________________

Akcept by Katsuro

     Tymczasem ja sam miałem pewne obiekcje, co do jego tożsamości. Nie chciało mi się wierzyć, że gdzieś w skalistych górach, daleko od świata, wioski Hidari, w czarnych ubraniach i w kruczoczarnych kudłach, bliźniaczych do moich, znajdował się ktoś inny niż mój krewniak. Znajdowaliśmy się teraz w beznadziejnej sytuacji. I co prawda tamten mężczyzna był starszy, ale kto wie czy reprezentował jakiś poziom wśród ninja? Może był radnym, albo zwyczajnym wojownikiem klanu? Nie potrafiłem tego określić, dlatego postanowiłem, że zrobię to samo, co mój poprzednik.
     Obróciłem się. Plecami. Mężczyzna zauważył symbol klanu Uchiha, który znajdował się na moim ubraniu. Ponownie wykonałem półpiruet, aby znaleźć się twarzą do owego tajemniczego człowieka. Na mojej twarzy nie było widać zmartwienia. Ciekawe czemu? Chyba dlatego, że nawet gdyby chciał mnie zabić, to miałby problem. Bo nie do końca wiedziałem, czy jest silniejszy ode mnie. A nawet jeśli tak, to przecież byłem klonem. A repliki nie da się zabić.
     - Odpowiedziałem ci na twoje pytanie. Zrób więc to samo i przedstaw się. Przynajmniej z nazwiska, bo sądzę, że jesteśmy spokrewnieni. - powiedziałem.

Ostatnio edytowany przez Katsuro (2015-06-27 15:40:40)

     Czekałem na jakąkolwiek reakcją. Bądź co bądź, spełniłem prośbę tego mężczyzny. Czego zażądałem sam? Identycznego potwierdzenia tożsamości. Miałem przecież podstawy twierdzić, aby rzec, że jest on mym krewniakiem. W końcu takich włosów, oczu, a także wyglądu i postawy nie dało się po prostu ukraść. No, chyba, że korzystał z Henge no Jutsu. Cóż, znałem tylko jeden sposób potwierdzenia, czy jest się Uchiha. Jednakże na razie nie miałem zamiaru z niego korzystać. Ujawnianie Sharingana było bezcelowe. Obaj nie powiedzieliśmy sobie niczego specjalnego. Zarówno nazwisko, jak i imię, nawet wśród wroga, czyli Błyskawicy, znaczyło tyle co nic. A może trochę więcej? W końcu każdy chciał być sławny. Każdy pragnął, aby na jego imię od razu uciekano. Cóż, może kiedyś do tego dojdę?
     Uśmiechnąłem się. Mężczyzna postanowił zrobić to samo co ja. Wachlarz Gunbai był bardzo charakterystyczny i uważałem, że jedynie idioci zakładaliby go bez powodu. Tylko Uchiha mógłby być na tyle dumny, aby nosić go w podobnej sytuacji i paradować spokojnie po Hidari. Fakt, mógł być to szpieg. Nawet jeżeli, byłem bezpieczny. A jeżeli tylko dowiem się o nim czegoś niepewnego, to on poczuje trwogę...
     Mężczyźnie zabrało się na wspominki. Rozejrzał się i powiedział kilka słów o wcześniejszych latach. Widok na wioskę? Faktycznie, kiedyś coś takiego było. Jednakże co mieliśmy teraz? Widok na zgliszcza, posterunki Błyskawicy. Nie zburzono wszystkich budynków, o nie. Jednak był przecież pożar, a i wrogowie nie oszczędzali swoich sił, chociażby wyważając wszystkie bramy do naszej głównej siedziby. Fakt. Obecnie nasza wioska przypominała miasto po oblężeniu. Zdobyte, częściowo zniszczone i muszące podnieść się po tym złym wydarzeniu...
     - Piękne widoki wciąż pozostały. Tylko nasza wioska odstrasza wzrok. Ciężko porównać ją do miasta, w którym odchowało się tak wiele legend z naszego klanu, racja? - powiedziałem. Czekałem na dalszą reakcję mężczyzny. Człowiek ten powtórzył się. Stwierdził, że minęło wiele czasu, odkąd był tutaj ostatni raz. Cóż, nie powiem, brzmiało to interesująco. Jednakże co takiego robił, dlaczego nie pamiętał o swoim klanie, kiedy niszczono jego mienie?
     Na mojej twarzy zniknęły wyrazy radości. Po prostu coś mi nie pasowało. Gdzie on się podziewał, przecież Błyskawica nękała nas już jakiś rok...
     - Jestem Ikkyo. A jeżeli chcesz usłyszeć losy tej wioski to lepiej podejdź bliżej, przedstaw się i usiądź. Bo to nie jest ani krótka, ani miła historia. - powiedziałem bez emocji.

     Logen nie wyglądał ani na złego, ani na radosnego. Wiadomości, którymi dysponowałem wydały mu się interesujące i zwyczajnie przydatne. Nic więc dziwnego, że jego źrenice powiększyły się, natomiast uszy bardziej wydęły. Naturalne również było nawiązanie pozytywnego kontaktu ze mną. Cóż, w sumie nie miałem zdania o tym człowieku. Wydawał się być oderwany od rzeczywistości. Nie do końca sądziłem, że można nie wiedzieć o tak banalnych wydarzeniach, jak wojna w ojczyźnie. Jeszcze ciekawszym był jego brak reakcji. Za to jednak nie mogłem go besztać, bo sam przecież nie zrobiłem nic, aby dopomóc mojemu rodowi. Patrząc jednak na zachowanie tego człowieka, zdawało się myśleć, że jest zbyt pewny siebie. Uderzyła mnie jego naturalność, obycie, autentyczne reakcje i zdziwienia. Musiał więc albo być obłąkany, albo faktycznie być gdzieś daleko stąd... Cóż, nie mnie było to oceniać. Mogłem mu pomóc, a ponieważ zaciekawił mnie swoją personą, uznałem, że zasługuje na tą długą i smętną opowieść.
     Dostrzegłem miejsce, które wskazał mężczyzna. Bez słowa poszedłem do niego, aby usiąść. Skala była twarda, lecz wygodna. Lubiłem surowe oparcia, ponieważ mogłem zachować wtedy prostą i zarazem rozluźnioną postawę ciała. Kiedy już obaj spoczęliśmy, odpłynąłem myślami. Było ich przecież tak wiele...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

     - Mówisz? Dziesięć lat podróży? Więcej niż dekada? Musisz mi o tym opowiedzieć, w końcu powinieneś czuć się zobligowany do podzielenia się taką historią. - rzuciłem. Uśmiechnąłem się przy tych słowach. Nie czułem się skrępowany. Jednak powoli wargi powróciły do neutralnego zwisu. Trzeba było zacząć opowiadać o tej beznadziejnej historii. - Zacznijmy więc od początku. Nie ma sensu bagatelizować innych wydarzeń, szczególnie, że nie było ciebie aż tak długo. Nie słyszałeś więc o... Krwawym brzasku? Tak, chyba tak to nazywają miejscowi.
     Zrobiłem lekką pauzę. Wiedziałem, że Logen nie kojarzył tego wydarzenia. Ja potrzebowałem jednak przerwy na oddech.
     - Mówiąc pokrótce, doszło wtedy do rebelii w klanie Nara. Wojna domowa ogarnęła Kraj Błyskawicy, ponieważ rebelianci próbowali dokonać zamachu na Lordzie Feudalnym. Jak wiadomo, nie spodobało to się władcu, która zainteresował się tym konfliktem jeszcze bardziej. Na nieszczęście dla naszego klanu, ówczesny lider, Ichitsu, wyruszył pertraktować. Po wstępnych zamieszkach poparł on stronnictwo rojalistów. Oczywiście nie spodobało to się  rebeliantom, którzy wypowiedzieli nam wojnę. - powiedziałem. - Jednak szybko coś się spieprzyło. Dokonano zamachu na Feudale Błyskawicy. Według nowego Lorda był to ktoś z naszego klanu. Więc jak się domyślasz, zyskaliśmy potężnego przeciwnika. Bo nawet tak potężny ród jak nasz nie do końca ma szanse na samotne wygranie wojny z kimś, kto potrafi wynająć tysiące żołnierzy.
     Czas płynął. Musiałem przerwać. Oczekiwałem na reakcję Logena. Może chciał o coś zapytać. Zresztą, kto tam wie. Była też opcja, że moja opowieść bardzo go pochłonęła i chciał słuchać dalej. Cóż, proszę bardzo.
     - O ile Krwawy brzask miał miejsce jakieś osiem lat temu, to zamach i wojna z Feudałem zaczęła się później. Toczymy więc wojnę domową od sześciu, może siedmiu lat. A w zasadzie toczyliśmy. -  westchnąłem. Każdy idiota byłby w stanie zrozumieć, czemu uczyniłem pauzę. - W końcu Błyskawica zdobyła naszą wioskę. Mnóstwo ludzi poległo, jeszcze więcej uciekło. Zabraliśmy ze sobą tysiące psów Błyskawicy. Cóż, o kilka kolejnych tysięcy za mało.
     Skończyłem. Czekałem na jakąś reakcje. Może Logen będzie miał pytania. Może opowie mi swoją historię. W końcu poprosiłem go o to wcześniej..

Ostatnio edytowany przez Masaru (2015-06-28 23:37:21)

     Po skończeniu opowieści siedziałem w milczeniu. Wiedziałem, że Uchiha będzie miał jakieś pytania. W zasadzie bardziej zadziwiłby mnie, gdyby nie powiedział niczego. Nie podsunął mi pod nos żadnej uwagi, czy czegokolwiek. No w końcu był ninja, powinien reagować. A ponieważ wszystko działo się pod jego nieobecność i te wiadomości były dla niego nowością, powinien wręcz złapać się za głowę i wyrywać z niej czarne włosy. Pamiętam doskonale, w jakiej sytuacji zastałem wioskę naszego klanu. Dzień po powrocie ze Szkoły Ninja miał być dla mnie wspaniały i najważniejszy. No cóż, jaki był, wiedziałem bardzo dobrze. Przeniesiono mnie do miasta, które było praktycznie zdobyte. Musiałem ratować się ucieczką, ponieważ gdyby nie to, mój trup znajdowałby się gdzieś teraz w jakiejś pobliskiej rzece. No, z pewnością zjedzony przez ryby. Minęło bowiem dwa lata od mojego powrotu do domu.
     Patrzyłem beznamiętnie na Logena. Uchiha nie zachował się jakoś dziwnie. Zadał mi pytania, wyciągnął podstawowe wnioski. Kiwnąłem głową, bo i on dobrze myślał. Postanowiłem odezwać się do tego człowieka. Zważywszy na to, że rozmawiało się całkiem ciepło, no i temat nie był banalny.
     - Jeżeli podróżujesz faktycznie od ponad dziesięciu lat, to racja, Krwawy brzask wydarzył się kilka lat po rozpoczęciu twojej wędrówki. - powiedziałem. Jeżeli chodziło zaś o kwestię Ichitsu, nie mogłem być specjalnie pomocny. - Ichitsu Uchiha to nasz lider, aczkolwiek pewnie już były. Nic o nim nie słyszałem od dłuższego czasu i zapewne nie żyje, albo dzieją się z nim straszne rzeczy. W każdym razie, nie do końca jest pewne, kto dowodzi naszym rodem. Nie potrafię ci tez określić nawet minimalnej informacji o tym człowieku. Po prostu go nie znam. Czy też nie znałem...
     Milczałem. Sytuacja nie była ani łatwa, ani przyjemna. Nie znosiłem podobnych momentów...
     - Odnośnie twojej podróży... Gdzie byłeś? Podziel się informacjami, no chyba, że masz jeszcze do mnie jakieś pytania... - powiedziałem na siłę, aby przerwać tę niezręczną ciszę.

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2015-06-30 07:46:36)

     Zamieniłem się w słuch. Słowa Logena nie były specjalnie raniące, czy też nieprzyjemne. Zwyczajnie w świecie opowiadał historię. Nie była ona jakoś pozytywna, lecz ciężko było mi znaleźć w niej konkretne negatywy. Jednak po przerwach i wdechach, które robił mężczyzna, szybko doszedłem do banalnego wniosku. Hiro, czyli bliska osoba dla tego mężczyzny, najwidoczniej musiał opuścić wioskę w dziwnych okolicznościach. Również prawdopodobne było to, że coś równie beznadziejnego skłoniło tego Uchihę do opuszczenia ojczyzny. Znałem aż za dobrze historię naszego klanu. Miałem w domu kilka książek, które przecież studiowałem cały czas. Mimo wychowywania się w Kraju Uciekiniera, byłem pewnym Uchihą. Czerwonoocy nie mogli nawet dostrzec we mnie kogoś innego. Znałem wszystkie rytualne znaki, kulturalne cechy, a przede wszystkim, zachowywałem się jak jeden z nas.
     Bo byłem Uchiha. A jeżeli ktokolwiek w to wątpił, to mógł się o tym przekonać bez problemów. Lubiłem innym wpajać argumenty siłą.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

     - Głupio mi o to pytać, ale po prostu muszę. Opuściłeś wioskę w wyniku zachowania Matsuo? Wiesz o co mi chodzi. Wtedy, gdy wyrżnął większość wioski, bez powodu. Przynajmniej bez znanego dla mnie. - zapytałem. Nie wiedziałem jak zareaguje Logen. Czy postanowi mnie zaatakować? A może zwyczajnie w świecie opanuje się i nie będzie chciał odpowiedzieć na moje pytanie? W zasadzie byłem gotowy na wszystko. Na unik, brak reakcji, przeproszenie, czy też zwyczajne ciągnięcie tematu.
     Na razie milczałem. Znałem ból tematu. Gdyby on zapytał mnie, gdzie jest mój ojciec, najpewniej zamknąłbym się w sobie. Nienawidziłem tego mężczyzny z całego serca. Chciał odciąć mnie od klanu, ze względu na swoje pacyfistyczne przekonania. Nie mogłem znieść nawet myśli o tym mężczyźnie. Na mojej twarzy pojawił się dziwny grymas. Wyrzekłem się własnego ojca, dawno temu, ale wciąż nosiłem znamiona, w postaci jego genów i niektórych cech charakteru. Chociaż ktoś inny mógłby stwierdzić, że to wszystko od mojego dziadka. Ponoć byłem jego odbiciem, tylko urodzonym w innych czasach. Cóż, chciałbym, aby tak było.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2015-06-30 15:55:18)

     Nie spodziewałem się takiej reakcji. Logen naprawdę mnie zadziwiał. Już bardziej liczyłem na frontalny atak, albo milczenie. Jednak ten człowiek zdawał się być niedotknięty moimi słowami. Cóż, najwidoczniej był innym Uchiha, niż myślałem. W moim wyobrażeniu był to wojownik z dawnych czasów - dumny, pyszny, który wolał zginąć niż dać urazić swój honor. Nic bardziej mylnego. Miałem do czynienia z wyrachowanym ninja. Typowym z nowego pokolenia. Cóż, wojna zmieniała wszystko. Najwidoczniej bratobójczy atak Matsuo musiał odbić na nim swój wpływ. Tak samo jak mnie zmieniła wojna w Kraju Błyskawicy, chociaż z pozoru nie brałem w niej udziału.
     Lewa brew sama się uniosła. Mężczyzna pierwsze co zrobił, to nie poruszył swojego tematu, lecz skupił się na mnie. Co miałem mu odrzec? Że interesuję się historią? Że lubię wiedzieć takie rzeczy? Że nigdy nie widziałem z bliska kogoś tak potężnego jak Matsuo? Cóż, powodów było wiele. Tak samo jak on chciał pytać mnie o historię ówczesnego konfliktu. Szczerze mówiąc, niechętnie podzieliłem się z nim tą wiedza. Nie to, że dotyczyła ona mnie bardzo bezpośrednio. Nie straciłem nikogo, ani niczego, poza domem i marzeniami. I chyba właśnie to przeszkadzało mi w prostym, płynnym wymawianiu się na temat wojny z Błyskawicą.
     - Jest wiele powodów. Zresztą, ty też pytałeś mnie o obecną wojnę. - rzekłem wymijająco. Szczerze, to nie mogłem znaleźć prostego powodu. Najwidoczniej miałem prosty kaprys, albo taką chętkę.
     Następna odpowiedź mężczyzny potwierdziła moje podejrzenia. A więc Matsuo maczał w tym swoje palce. Nie skomentowałem tego pomysłu. Zamiast tego odczekałem i odrzekłem na ostatnią myśl.
     - Dlaczego nie? Co prawda miałbym do tego pewne wymogi i uwagi, ale mogę ci je przedstawić w trakcie konfrontacji. Podejrzewam, że stać mnie na proste uniki i jednoczesne rozmawianie z tobą. - powiedziałem z uśmiechem na ustach. Chwilkę później wykonałem jeden z najbardziej banalnych manewrów. Z siadu przeszedłem do leżenia, a następnie wybiłem się nogami do góry. Wylądowałem już w pozycji stojącej, gotowy do starcia. Odskoczyłem kilka metrów od ściany. Wciąż pełen radości, zacząłem pogadankę treningową. - Zacznijmy może od TaiJutsu, co? Musisz rozprostować stare kości.

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2015-06-30 11:07:46)

     Zabawne, doszło do walki. Zarówno ja, jak i Logen, chcieliśmy zmierzyć się w prosty sposób. Próba siły, tężyzny fizycznej. O dziwo mój pomysł odnośnie używania samego TaiJutsu został przyjęty. Byłem więc zadowolony. Jako klon nie musiałem martwić się o używanie chakry. Jeżeli przeciwnik złamie prostą zasadę, to cóż. Uznam walkę za nieważną i zwyczajnie przestanę wykonywać proste ciosy. Nie było chyba sensu próbować pokonać kogoś, gdy pozostawało się nędzną repliką. Tak, Kage Bunshin miał swoje plusy, jednak obecnie zdecydowanie na mnie ciążył. Nie mogłem do końca korzystać ze swojego ciała, tak jak gdybym był oryginałem. Cóż, pora spróbować banalnych trików.
     Mężczyzna postanowił zaatakować pierwszy. Cóż, nie zdziwił mnie manewr mówienia i błyskawicznego ataku. Racja, był znany wśród ninja od pokoleń. Jednak przynosił swoje efekty. Byłby wręcz idealny, gdyby nie dwie rzeczy. Dzieląca nas odległość i moja percepcja. Nie miałem zamiaru dać się trafić, nawet musnąć. Postanowiłem więc skoczyć w bok (Szybkość i Reakcje 70), by lekko zmylić przeciwnika. Wiedziałem, że w końcu mnie dosięgnie, jednak chciałem lekko pograć na zwłokę. W końcu trudniej jest trafić cel, który porusza się szybciej, prawda?
     Ponieważ biegłem bokiem, mając na widoku mojego przeciwnika, logicznym było to, iż w końcu mnie dogoni. Nie martwił mnie ten fakt. Bardziej zająłem się mknącą w moim kierunku ręką Uchihy. Na widok pięści wcale się nie zląkłem. Zwyczajnie w świecie uchyliłem się tak, by nic mi się nie stało (Szybkość i Reakcje 70). Nie byłby to jednak pojedynek między ninja, gdyby zabrakło tutaj fortelu. Przeciwnik postanowił wymierzyć mi drugi cios, w zasadzie zaraz po tym pierwszym. Reagowałem jednak błyskawicznie i bez zamiaru przegranej. Miałem przewagę w prędkości (Szybkość i Reakcje 75). Korzystając więc z tego, zwyczajnie złapałem przeciwnika za udo, a następnie cisnąłem nim stronę ściany skalnej (Siła 80). Wiedziałem, że ten atak najpewniej nie wyrządzi mu krzywdy, bo Uchiha zwyczajnie odbije się od ściany. Chciałem jednak czasu, aby wyjaśnić te proste reguły gry.
     - Widzisz Logen-san, jestem zwyczajnym klonem. Mój oryginał znajduje się daleko stąd, więc nie ma sensu, abyśmy prowadzili regularną walkę. Proponuję więc pojedynek w TaiJutsu, bez korzystania z jakichkolwiek form chakry. Nawet Sharingan będzie tutaj niepotrzebny. Prawdziwy Uchiha umie obejść się i bez niego. - powiedziałem z uśmiechem na twarzy. Dzieliła nas znowu odległość. Jakieś dziesięć, może piętnaście metrów. Czekałem na reakcję przeciwnika. Czy się zgodzi? A może oleje sprawę i zaatakuje jakąś techniką dystansową? Kto go wie, ja wiedziałem swoje. - Jeżeli to ma być sprawiedliwy pojedynek, to ustalmy banalną regułę. Ten, kto wymierzy realnie silny cios*, który zdoła trafić przeciwnika, wygrywa. Ja zapewne zniknę, no chyba, że zahamujesz pięść tuż przed moim ciałem. To jak?

* - dla sytuacji przyjmijmy wartość siły 75 ^^

     Mój manewr powiódł się. Przede wszystkim, uniknąłem trafienia w dosyć dobry sposób. Przede wszystkim, sam pozostałem nietknięty, a i przeciwnik został odrzucony. Niestety, na obecny moment nie stało mu się w zasadzie nic. Pozostawało mi więc toczyć walkę na nieco gorszych warunkach. W końcu ja, jako klon, nie do końca mogłem bawić się w pełnię swoich umiejętności. Jednak... Może to i dobrze? W ten sposób będę bardziej ostrożny, a nawet najprostsze manewry będę obmyślał kilkukrotnie. Tak, zdecydowanie to miało swój urok. Jednak trzeba było teraz myśleć o walce, a nie o samym mnie.
     - Cieszę się. Ty też ładnie dajesz sobie radę. - powiedziałem pewien siebie. Ta walka nie miała na razie widocznego faworyta. Zarówno ja, jak i mój przeciwnik, oszczędzaliśmy się. To dobrze, nie było sensu w ujawnianiu swoich zdolności ot tak. Dopiero, gdy wróg wchodził na wyższy poziom, można było go dogonić. - Możemy też atakować siebie przy pomocy jutsu, ale na początek więcej zabawy dostarczy nam ten sposób walki.
     Uśmiechnięty, a jednocześnie pewny siebie, czekałem na rozwój wydarzeń. Mój przeciwnik ruszył ku mnie. Cóż, nie pozostałem mu dłużny. Zacząłem biec na wprost od niego, piekielnie dbając o najdrobniejsze szczegóły. Kiedy znalazłem się kilka metrów przed nim, wyskoczyłem (Szybkość i Reakcje 90, Skoczność 150). Manewr był doskonale opracowany. Uniosłem się tak wysoko, aby Logen nie mógł uczynić mi krzywdy, nawet poprzez wyrzucenie swojego ciała najwyżej ja się da. Kiedy mój przeciwnik wykonał przewrót w przód, ja teoretycznie powinienem znajdować się za nim. Wykorzystałem tą sytuację i omijając kręcące się nogi (Szybkość i Reakcje 90) wymierzyłem kilka prostych, aczkolwiek wystarczająco mocnych ciosów (Szybkość i Siła 90).
     Teoretycznie przeciwnik powinien zostać trafiony. Jeżeli tak, to przechodzimy do dalszego poziomu walki. Jeżeli nie, to musiał popisać się wyjątkową formą obrony. Albo złamać zasady i uciec się do NinJutsu.

     Aktualnie starcie nie było perfekcyjne. Obydwie strony wyprowadzały ataki, które zwyczajnie się nie udawały. Cóż, trzeba było przyjąć i taką wymianę ciosów. Zarówno ja, jak i Logen dysponowaliśmy podobnymi zdolnościami. I jego, i moje ataki nie były perfekcyjne. Co prawda mogliśmy zderzyć się ze sobą i liczyć na szczęście, ale chyba była to najbardziej idiotyczna wersja obecnego starcia. Bo wtedy o zwycięstwie nie decydowały umiejętności, lecz przypadek. Szczęśliwy traf, kto kogo mocniej popchnie, kto szybciej się wyślizgnie, czy komuś omsknie się noga, czy nie. Zarówno nie potrzebna była tam przewaga ciała, jak i wytrenowania. Można było być słabszym, jednak przy szczęściu pokonać silniejszego. I tego obawialiśmy się obaj.
     - Dziękuję. Ciekawe czy kiedyś będzie nam dane spotkać się oryginałami. Bo obecnie prawdziwy Ikkyo znajduje się kawał drogi stąd. - powiedziałem. Gdzie dokładniej? W Chikai. Aczkolwiek ten mężczyzna nie potrzebował tej wiedzy. Jeszcze zacznie uważać mnie za osobę dziwną, skoro wysyłam replikę na rodzime tereny, a sam przebywam na ziemiach wroga... - O nie, nie dam ci tej chwili na myślenie.
     Ostatnie zdanie rzuciłem z rozbawieniem. Zacząłem biec w kierunku mojego przeciwnika. Robiłem to szybko (Szybkość 90), wykorzystując moje mocne strony. Co natomiast z formą ataku? Cóż, w trakcie poruszania się dobyłem katany, którą dzierżyłem w prawej ręce. Kiedy odległość między nami zmniejszyła się do minimum, zacząłem wykonywać elementy mojego planu.
     Początkowo wykonałem szybki cios. Nie miał być ani zamarkowany, ani potężny. Miał zwyczajnie w świecie trafić mojego przeciwnika. Cel? Noga, lewa. Specyfikacja ataku? Mocny i piekielnie szybki (Szybkość 105 Siła 125). Logen był moim krewniakiem, ale nie miałem zamiaru dawać mu for, czy innych ułatwień. Sam trzymał miecz obok siebie i było wręcz pewne, że w trakcie mojego pędu wyciągnie swoje ostrze. Nie przeszkadzało mi to. Głównie dlatego nie chciałem poprzestać na jednym ciosie. Bo nawet jeżeli zablokuje pierwszy, to w kombinacji kilkunastu będzie zwyczajnie pozbawiony szansy na obronę.
     Postanowiłem wykonać kolejne ciosy, tym razem w ilości mnogiej. Ile miało ich być? Pięć, dziesięć, piętnaście? Nie, jeszcze więcej. Po prostu ciąłem najszybciej jak się dało (Szybkość 105). Mój przeciwnik musiał sprostać sporej sile (Siła 125), bo miecz wciąż nacierał. A to na rękę, a to na nogą, a to na korpus. Już lepiej było przygotować Kawarimi, niż ścierać się z szybkim mieczem.
     No chyba, że sam był szybszy...

     Podczas biegu zorientowałem się, że przeciwnik postanowił nagiąć zasady. Wykonywał pieczęcie, które doskonale znałem. Kawarimi no Jutsu. Coś poza tym? Tak, aktywowany Sharingan. Nie miałem jednak zamiaru dać się podejść. Skoro on zaniechał walki fair i zgodnie z pewnymi ustaleniami, zrobiłem dokładnie to samo. Katana natychmiastowo została schowana do pochwy, natomiast w moich oczach również pojawił się czerwony błysk. Byłem teraz gotowy do odpowiedniego manewru. Nie miałem zamiaru przerwać mojej ofensywy, ponieważ przeciwnik chciał mnie zaskoczyć swoim unikiem. Jasne, mógł to zrobić. Nawet powinien. Nie dam mu jednak satysfakcji, aby wszystko toczyło się po jego myśli.
     Gdy znajdowałem się odpowiednio blisko, wykonałem błyskawiczny zamach (Szybkość 90) skierowany w podłoże. Pięść, która uderzyła w ziemię była napędzana zaiste diabelną mocą (Siła 280). Nie miałem zamiaru uderzyć bezpośrednio Logena, bo i tak by zniknął. W takim obrocie sprawy mężczyzna powinien wręcz zostać znokautowany. Nawet jeżeli uda mu się uciec, to oszołomienie spowodowanie użyciem prostego TaiJutsu winno dać mi go jak na dłoni.
    Ja jednak nie poprzestałem na tym wszystkim. Po zakończonym manewrze wyskoczyłem wysoko (Skoczność 185). Nie było mnie widać, to oczywiste, ponieważ wciąż znajdowałem się w powietrzu.
     A Logen? Cóż, po opadnięciu dymu powinien leżeć gdzieś oszołomiony i czekać na mnie.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2015-07-03 14:41:27)

     Nie powiem, że byłem skromny. Nie powiem też, że należałem do grona narcyzów, którzy byli w stanie wpatrywać się i zachwycać własnymi ciałami, czy ich możliwościami. Jedno było jednak pewne. Mój ruch bardzo mi się spodobał. Przeciwnik został pozbawiony możliwości obrony, ponieważ nawet Kawarimi czy unik nie mógłby umożliwić mu nie odczucia fali uderzeniowej. W dodatku wyskok w powietrze spowodował prosty plus dla mnie samego. Bylem niewidoczny, przez tą dobrą chwilkę. Zyskałem więc czas na obmyślenie i realizację nowego planu. Trzeba było jakoś zaskoczyć Logena. Chociaż, podczas spadania, zdałem sobie sprawę z tego, że prosty atak będzie najlepszym rozwiązaniem.
     Mój daleki krewniak mógł dostrzec postać w zasadzie setne sekund przed wylądowaniem. O ile w ogóle mógł to zrobić, ponieważ zrobiłem to za nim, tak, aby mnie nie widział. Jeżeli plan się powiódł, mój głos powinien go przestraszyć. Jeżeli nie, to sam komunikat winien zrobić to samo.
     - Poddajesz się, czy mam powtórzyć ostatni cios? - zapytałem. Stojąc za Uchihą, miałem zwyczajną przewagę. Nie chciałem czekać, czy też chwalić się moim zwycięstwem. Zależało mi na potwierdzeniu wyniku rozgrywki. Jeżeli Logen zacząłby wierzgać, poruszać się, atakować, dostałby prosty cios, podobny do wcześniejszego. To raczej banalny wybór, ponieważ nie chciało mi się wierzyć  że z takiej sytuacji jest jeszcze wyjście.
     Nie skomentowałem słów mojego krewniaka. Bylem mu za nie wdzięczny, jednak nic poza tym. Wygrałem, ponieważ znałem to proste, a zarazem bardzo użyteczne TaiJutsu. Nie pozostawało mi nic innego, jak zmusić przeciwnika to poddania się. W ten czy inny sposób.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Ikkyo (2015-07-03 22:24:43)

       Cały zgromadzony lud z pod znaku wachlarza, wsłuchiwał się w dialog pomiędzy Setsuną a Hiroshim, wyłapując istotne dla całej sprawy słowa. Wyglądało na to, iż nowy lider wzbudza spore zaufanie a za pomocą aksamitnego głosu i urody będzie wstanie prowadzić Uchihy jak swoje owieczki. Prawdę mówiąc, gdyby spojrzeć na to z innej perspektywy, można podstawić synonim pod słowo "lider" by nieco złagodzić powagę tych liter i nazywać głowę rodu pasterzem. Tak, zdecydowanie czerwonookim potrzebny był teraz pasterz, który zaprowadzi swe zbłąkane baranki na nowe i bezpiecznie pastwisko, bez wilków, lisów i innych okrucieństw gdzie znów, będę przygryzać trawkę i korzystać z wolności oraz swobody. Problemem był fakt, iż posiadacze sharingana byli raczej zagubionymi, głodnymi, brudnymi i wściekłymi psami, które gdy tylko wyczują mięso, rozszarpią swą ofiarę by dobrać się do pożywienia. Nawet jeżeli oba porównania nie były zbyt trafne to trafne były słowa i gesty Setsuny. Lud jej słuchał i to nie jednym uchem, gdzie drugim wypuszczał a przyjmował informację do głowy, wczuwając się w powagę sytuacji i rozumiejąc jej grozę. Niesamowite jak jedna charyzmatyczna postać, potrafi zjednoczyć lud, którzy jeszcze chwilę temu żarł się pomiędzy sobą w politycznych sporach. Można by było zastanawiać się czy aby nie korzysta z jakiegoś typu technik, lecz wychodziło na to, ze jej urok nie wymagał od niej ani grama chakry. Z Hiroshim jednak była zgoła inna sytuacja. Czerwonoocy spoglądali na niego gdy ten, poniesiony emocjami, rozpoczął swoją głęboką przemowę. Brzmiało to nieco jak z bajki, w której główny bohater zawsze wprowadza wątek moralny aby dzieci wyniosły coś z książki lecz to co było tu i teraz ciężko porównać do jakiejkolwiek baśni a wzniosłe słowa wzbudziły zażenowanie a nawet śmiechy. Oczywiście, nie można było ująć Hiroshiemu, iż w jego słowach było sporo prawdy jednak nie stanowił w obecnej chwili żadnej wartości dla klanu, tak więc nie będąc autorytetem dla nikogo, nie potrafił wzbudzić w nikim powodów do refleksji czy zmotywować do działania. W całej grocie znów zawrzało od rozmów, śmiechów i wytykań palcami w stronę chłopaka. "Skąd on się urwał?" "O czym on gada?" "Hahaha co za bajkowe brednie." Takie słowa odbijały się z ust do ust, zapewne wprowadzając młodego Uchihe w zakłopotanie. Na jego szczęście w porę odezwał się najstarszy i drugi rangą w klanie - Taizo.
   - Dość tych śmiechów i obelg! Przyjdzie nam jeszcze na to czas, teraz musimy zająć się najistotniejszą sprawą! Powinniście nastawiać się do podróży, gdyż czeka nas długa droga ku nowemu miejscu.
       Goniec z kraju Gorących Źródeł wciąż stał w pomieszczeniu, trzymając się kurczowo ściany w razie gdyby doszło do kolejnych zamieszek wśród ludzi. Pozytywnie zaskoczony, odbił się lekko dłońmi od kamiennego filaru i zbliżył się do Taizo by w jego obecności i towarzystwie rozmówić się co do potwierdzenia paktu. Znajdowali się na tyle blisko Setsuny aby żadne ze słów wypowiedzianych między nimi, nie uciekło jej uwadze i rozpoczęli ostatni dialog.
   - Więc mam rozumieć, że klan Uchiha zgadza się na nasze warunki?
   - Tak jak przed chwilą słyszałeś. Setsuna-sama oraz ja jako jej randy wyrażamy zgodę na wsparcie waszej sprawy w zamian za pomoc naszemu rodowi w tych trudnych dla nas czasach. Możesz powiadomić Lorda, iż niedługo przybędziemy. - Odparł bez zawahania staruszek, rzucając spojrzenie na głowę klanu i w geście porozumienia, wykonując delikatny ukłoń samą głową. Chwilę potem z szaty gońca wysunął się zwój, który bezpośrednio przekazał do rąk lidera.
   - Szanowana Setsuno, oto potwierdzenie naszego paktu a na niej pieczęć Lorda aby nikt nie podważył siły tego dokumentu. - W tej chwili cierpliwie poczekał aż kobieta rozwinie zwój, by upewnić się czy zawiera poprawne informacje co do umowy a gdy wszystko okazało się być w jak największym porządku, wykonał pełen ukłon i skierował się w stronę wyjścia, gdzie na rozkaz Taizo został wypuszczony a nawet odeskortowany przez część trasy w towarzystwie elitarnego z Uchihów.
       Ludzie znów oczekiwali jakiejś przemowy ze strony Setsuny, chociaż każdy dobrze wiedział co ona teraz powie. Nastał właśnie moment, w którym każdy Uchiha za chwilę zacznie pakować swoje manatki by pozostawić tą obskurną i śmierdzącą grotę. Żal jednak opuszczać wielu tereny Hidari a wręcz całego kraju Błyskawicy, który tak długo był domem dla czerwonookich. Okolice te jednak stały się dla nich zbyt niebezpieczne by zagwarantować dalszy żywot, nie mówiąc o utrzymaniu godności i sławy rodu. Jedni podchodzili nieco sceptycznie, inni bardzo sentymentalnie ale byli też tacy co pełni wigoru i nadziei, wierzyli że kraj Gorących Źródeł zagwarantuje im lepszy dom niż mieli teraz. Może zmiana klimatu i ucieczka z gór, wyjdzie na ich korzyść? Ciężko było powiedzieć ale czas miał wszystko pokazać.

     Czerwone tęczówki zniknęły tak samo szybko, jak się pojawiły. Zadziwiające. Moje dwie łezki były naprawdę niezawodne. Pomagały mi w różnych trudnych sytuacjach. I szczerze mówiąc, gdyby nie ich ingerencja, na pewno przegrałbym ten pojedynek. Cóż, jednak tak się nie stało. Udało mi się wykonać jeden potężny cios, a następnie podejść Logena. Czy mogłem więc pełnoprawnie nazwać siebie zwycięzcą? Tak. W końcu zmusiłem go do poddania się. Czy Uchiha powinien być na siebie zły? Moim zdaniem tak, ale tylko z jednego powodu. Dał się nabrać na moje posunięcie. Nie było ono łatwe do przewidzenia, ale na pewno do obejścia. Zresztą, tak już było zawsze. Każda technika miała swoje plusy i minusy, tak samo też na każdą umiejętność czy zdolność dało się wykryć sposób. Mistrz TaiJutsu? Nic trudnego, zmasowany atak bronią bądź NinJutsu z dystansu. Geniusz iluzji? Zwyczajny atak w zwarciu. Dalekosiężny snajper NinJutsu? Iluzja, albo pokonanie go jego własną bronią. Tak już funkcjonował ten świat, że dało się w nim zaszufladkować każdego. Nawet najbardziej rozwiniętego ninję.

     Spojrzałem na Logena, tak samo jak on na mnie. Nie miałem zamiaru chełpić się zwycięstwem. Po prostu wygrałem. Nagrodą samą w sobie powinna być satysfakcja. Nie czułem wielkiej empatii. Uchiha z pewnością chciał wygrać, ale wszyło jak wyszło. To, że mój starszy kompan nie miał dzisiaj szczęścia nie powinno mnie smucić. Cieszyłem się z mojego zwycięstwa. Nie byłem altruistą, no może w małym stopniu. Nie byłem też nadętym bubkiem, aby celebrować moje zwycięstwo w sposób chamski. Zwyczajnie w świecie postanowiłem poczekać, aż Logen wstanie i przemówi do mnie.

     - Dzięki. I wyluzuj trochę. - mruknąłem uderzając go niezbyt mocno (Siła 30) w plecy.  - Zamiast się zamartwiać obiecaj mi rewanż i to nam wystarczy.

     Uśmiechnąłem się. Nie za szeroko, ale szczerze. Postanowiłem zapytać jeszcze raz o podróż mojego krewniaka. Chociaż, może nie o nią samą do końca, lecz o co innego.

     - Może kiedyś razem gdzieś wyruszymy. Jeżeli oczywiście będziesz chciał i pozwoli nam na to obecna sytuacja polityczna. - powiedziałem i głową wskazałem na ruiny wioski. Cóż, obecnie raczej mieliśmy sporo do roboty.

     Rozmowa dalej się ciągnęła. Logen na szczęście nie sprawiał wrażenia przybitego porażką do entego stopnia. To dobrze. Nie lubiłem, gdy ktoś za bardzo przejmował się takimi sprawami. W końcu poza sparingiem mieliśmy o wiele więcej zmartwień. Chociażby wojnę domową. Obaj nie wiedzieliśmy co się dzieje. Ba, ja miałem jeszcze dziwne wspomnienia i sytuację związaną z Hiroshim. Pamiętam dokładnie, że został on wezwany przez nową lider klanu. Niestety, kurier, który przeszkodził nam w rozmowie, wyraźnie zaznaczył, że nie zostałem zaproszony do tamtego tajemniczego miejsca. Jednak mimo tego, wciąż myślałem jak to możliwe, że wybrano nowego przywódcę. W zasadzie potrzebowaliśmy kogoś kompetentnego, kto mógłby poprowadzić nad do zwycięstwa. Pytanie tylko, czy ruszymy do walki z Błyskawicą, czy raczej na razie będziemy się ukrywać. W końcu wróg dysponował tysiącami, a nas była garstka. W dodatku nie wszyscy znajdowali się pod opieką lider. Chociażby ja i Logen.
   
     Westchnąłem. Nie miałem ochoty zastanawiać się co dalej. Mój oryginał przebywał gdzieś z Adatte. Ciekawe czy w Kraju Ognia wciąż panowały takie burze jak ostatnio. Druga replika została wysłana  do Tsuki no Kuni. Z pewnością niedługo miało dojść do ponownego spotkania. Jak na razie każdy z nas miał do załatwienia konkretną sprawę. Ja infiltrowanie Hidari, klon zaopatrzenie, a oryginał miał obejrzeć dokładnie Chikai. Prawda była taka, że wszyscy już pewnie wykonali swoje zadania. Ja, jako Kage Bunshin, dowiedziałem się znacznie więcej niż sądziłem na początku. Chociażby o zmianie w kadrze dowódców wśród klanu.

     - Zarówno rewanż, jak i podróż, traktuję poważnie. Nie ma mowy o użyciu klona do takich czynności. - rzekłem spokojnie. Na mojej twarzy rysował się delikatny uśmiech. Mimo wielkich zmartwień cieszyłem się chwilą. Zwycięstwem. - Rozumiem, że nie chcesz już wyruszyć. To dosyć normalne. Jeżeli zaś chodzi o następstwo podróży twojego życia. Jakie masz teraz plany? Ci chcesz robić? W końcu minęło parę ładnych lat. Już żeby odnaleźć się w świecie będziesz potrzebował co najmniej paru miesięcy. Chcesz zrobić coś konkretnego?