Ninja Clan Wars

     Kolejne pytanie-zagadka. I po raz kolejny Yosuke zmuszony został przemyśleć dogłębnie jego słowa, rozbierając je na czynniki pierwsze i rozpatrując, czy zagadka nie ma drugiego dna. "Czas" - przyszło mu do głowy niemalże na początku. Nie wyrywał się jednak do odpowiedzi, co przypłacił "przegraną w zawodach", że tak to określę. Batsu wyskoczył z identyczną odpowiedzią, Uchiha mógł więc przygotować się na atak ze strony Papierowego Chłopca. Zacisnął nieco uchwyt na rękojeści miecza, nie za bardzo wiedząc, czego ma się teraz spodziewać. Atak mógł nadejść w każdej chwili, więc i reszta mięśni była gotowa jak nigdy. Rzucił jeszcze spojrzenie spode łba na przyszłego przeciwnika i odezwał się, będąc gotowym na obronę przed atakiem:
     - Uprzedził mnie... Po prostu wyjął mi z ust to, co chciałem powiedzieć. No cóż, czas zabija różne rzeczy, odpowiedzi jak widać także. Ale zabija nie tylko rzeczy martwe, bądź niematerialne. Zabija też ludzi, dokładnie teraz, odbierając im widocznie prawa do życia. Śmierć stoi tuż przed nimi, dzierżąc dumnie swoją kosę i czekając, aż nadarzy się okazja. A ta okazja może nadejść w każdej chwili...

     Widząc co robi mój przeciwnik szybko zareagowałem. Natychmiastowo złożyłem kilka pieczęci, dziękując sobie w duchu, że nauczyłem się jakiś czas temu odpowiedniej techniki do sforsowania tego czegoś, co wypuścił na nas Isoshi. Cholera jasna, był on niezły. Zanim jednak złożyłem pieczęci odepchnąłem lewą ręką Yosuke do tyłu, aby miał trochę czasu na unik. Liczyłem, że on zareaguje podobnie, ale sam również odskoczyłem. Następnie ostrzegłem go.
     - Stary, nie zbliżaj się do mnie przez chwilkę. Ale jeszcze bardziej nie zbliżaj się do dymu. Spowolnij okręgi. - rzuciłem, a chwilkę później wypowiedziałem nazwę Jutsu(link) - KATON: HAISEKISHOU
     Ryknąłem bardzo głośno nazwę techniki, a później wypuściłem z ust ogromne połacie dymu. Zależało mi teraz na szybkości, ponieważ papierowe okręgi mogły dosięgnąć nas w każdej chwili. Kiedy tylko dostrzegłem, że weszły w zasięg dymu, natychmiast zacisnąłem zęby, aby zdetonować gaz razem z techniką wroga. Liczyłem, że to powstrzyma jego broń. Śmiertelnie obawiałem się tego czegoś, ponieważ już sam wygląd zasugerował mi, że bezpośredni dotyk może zakończyć się przecięciem ciała. Dodatkowo bardzo liczyłem na wsparcie Yosuke, który zwyczajnymi kulami ognia mógł spowolnić natarcie przeciwnika. Heh, ten atak przypomniał mi pewien trening, bo Jutsu mogło się tutaj bardzo przydać...

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.


     Po eksplozji dałem znak Uchisze, aby skoczył kilka metrów w tył. Wiedziałem, że był typem bliskodystansowca, ale gdyby okręgi jakimś cudem przeżyły moglibyśmy w ten sposób ocalić życie. Następnie czekałem tylko na dostrzeżenie przeciwnika. Wtedy cisnąłem w niego dwoma shurikenami i unikałem jakichś ataków.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-08-06 16:54:27)

Post 22#

Ataki chłopców były wykonane bardzo dobrze. Obronili się przed pierścieniami z papieru. Ale nie spodziewali się jednego, że jak ogień ustanie to wróg dalej nie będzie atakował. Nic bardziej mylnego. Ponieważ on zaczął już swój kolejny atak - Kami Shuriken! - szepnął. Ninja wyrzucił w powietrze kartki papieru, z których następnie formuje, poprzez zaginanie krawędzi, shurikeny. W ich stronę poleciało tym razem aż czterdzieści sztuk. Nie są one bardzo mocne, ale dzięki chakrze potrafią wyrządzić dość poważne rany cięte, dlatego też moc jutsu jest zależna od poziomu umiejętności Kami Youryou. Nie ważne jak się teraz będą chcieli bronić. Przynajmniej dwa shurikeny znajdą się na ich ciele raniąc ich dotkliwie. Chłopcy będą musieli się w miarę szybko czymś wykazać, bo inaczej to może się źle dla nich skończyć.

     Pierwsza salwa przyjęta została raczej dobrze, co wywołało na twarzy Yosuke uśmiech. Szybko jednak, wiedząc, że trzeba skupić się na walce, zaczął reagować na następne kroki przeciwnika, zaczynając, tak jak zaproponował Batsu, od odskoku w prawo. Kilkakrotnego zresztą, formując przy tym proste, znane raczej wszystkim użytkownikom Katonu pieczęcie, by następnie, wraz wypluwając dwadzieścia, tak dwadzieścia małych, choć i tak silniejszych niż zazwyczaj, ognistych kulek, krzycząc przy tym:
     - Hōsenka no Jutsu!
     Jego celem było zestrzelenie jak największej ilości shurikenów, mając nadzieję, że uda mu się trafić nawet i po dwa za jednym strzałem. Batsu wykorzystał Endan, więc mieli raczej pewne unieszkodliwienie techniki przeciwnika. Kiedy tylko stwierdził, że dany atak ustał, a drugi Endan doleciałby do Papierowego Chłopca przed nim, z ogromną, jak na młodego ninję, szybkością i mocą wystrzelił przed siebie, mając na celu zaatakowanie przeciwnika. Zaczął od ciosu z wyskoku, by następnie, na zasadzie sprężyny wystrzelić w górę, tnąc po skosie i podcinając przeciwnika, by, balansując całym ciałem i wkładając w ataki chyba każdy mięsień w ciele, móc posłać na przeciwnika grad szybkich cięć i sztych.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Yosuke (2013-08-07 20:19:53)

     Spojrzałem na naszego przeciwnika. Udało się. Mój manewr i ten Yosuke się powiódł. Wykorzystanie technik i sprawne użycie miecza przez mojego towarzysza było idealne. Nie wiedziałem kto powinien dobić naszego przeciwnika i czy w ogóle to robić. W końcu okazał się być zwyczajnym kretynem, który swoim zachowaniem doprowadził nas do irytacji. No, ale w końcu trzeba było coś z nim zrobić. Odezwałem się.
      - Wiesz co? Nawet się nam nie przedstawiłeś. Ale dobrze niech ci będzie. Jednak chciałbym wypowiedzieć ci kilka słów przed twoją przedwczesną śmiercią. Wcześniej wspominałeś, że trzeba być tylko silnym i... Co z tego wynikło? Ja i Yosuke zabiliśmy ciebie dzięki walce drużynowej. Dlatego w tym momencie tracisz krew i z pewnością nie rozumiesz wszystkich moich słów. Dlatego masz. I nie dziękuj. - rzekłem, a następnie wyciągnąłem kunai'a, dzięki któremu mogłem dobić przeciwnika. Wbiłem mu go w serce tak, aby wreszcie mógł w spokoju wyzionąć ducha. Następnie spojrzałem na mojego towarzysza nic nie mówiąc. Powinien on pojąć, że jestem mu wdzięczny.

Ostatnio edytowany przez Batsu (2013-08-08 10:19:34)

Cała przygoda naszych bohaterów zakończyła się szczęśliwie. Przynajmniej dla nich. Jeden z ich towarzyszy, który właściwie zlecił im to zadanie popełnił samobójstwo. Ich przeciwnik został przez nich zmasakrowany. Ale przynajmniej wszystko się wyjaśniło. Wybuch wulkanu spowodowany przez walkę między tą dwójką. Przez co okazuję się, że jednak mężczyzna nie był wstanie sam pokonać jego byłego towarzysza. Cała historia o zmarłych podczas jakiejś wielkiej bitwy, okazała się prawdziwa. Przez to też wszystko ze sobą się łączyło. Innym słowy chłopcy mieli wielkie szczęście, że udało im się przeżyć podczas tej walki. Mężczyzna był sławnym seryjnym mordercą, a teraz nie doceniając wroga padł ja mucha.

I w tym właśnie miejscu Uchiha wraz z Samotnikiem zakończyli tą jedną wielką telenowele. Bo jak to inaczej nazwać? Wszystko ze sobą się łączyło. Dwóch cierpiących mężczyzn przez brak przyjaciół. No, ale cóż nie rozczulajmy się nad tym. Chłopcy mogą być jednak teraz szczęśliwi z tego powodu. Wreszcie udało im się przebrnąć przez te jakże dziwną historię. Powodzenia w dalszej drodze.

[Koniec sesji]

- Ahh.. w końcu na miejscu - Odetchnąłem z ulgą mówiąc te słowa. Wczesnym popołudniem dotarłem do Lasu Airando, podróż była dość nudna co przyprawiło mnie o senność. Szybko jednak poczułem, że krew szybciej we mnie płynie gdy tylko spojrzałem na te widoki.

Mnóstwo dzikich zwierząt, różne rodzaje roślin i drzew. - Raj - pomyślałem. Uwielbiam takie tereny, uwielbiam też cieszyć nimi swoje oczy. Oddychałem teraz całymi płucami by jak najlepiej korzystać z tutejszego powietrza. A zapach jego był cudowny, nie chciałem szybko opuszczać tego miejsca.

Szedłem właśnie wzdłuż krystalicznie czystego strumienia . Usiadłem na moment by oczyścić twarz po podroży i ochłodzić się  odrobinę.

Mój odpoczynek nad strumieniem przerwał odgłos kroków dochodzący zza krzaków. Jako, że dźwięk ten dochodził z dość bliska nie miałem się gdzie schować, zresztą ukształtowanie terenu też mi na to nie pozwalało.
Wstałem pośpiesznie i przybrałem gotowość do walki, gdyż nie byłem pewien z czym przyjdzie mi się za moment zmierzyć.

Moim oczom ukazał się chłopak. Wyglądał na mój wiek, budową ciała też bardzo mnie przypominał. Jego wygląd bez wątpienia mógł wzbudził ciekawość, albowiem chłopak był dość atrakcyjny. Wyglądał bezbronnie i niewinnie,  ale postanowiłem nie tracić czujności i gdy tylko zbliżył się do mnie ja zrobiłem kilka kroków w tył tak by nie narazić się na zbytnie niebezpieczeństwo, zresztą, nie lubię gdy obce mi osoby naruszają moją przestrzeń.

Chłopak nazywał się Tononi, nie wyglądał mi na członka żadnego klanu czy też organizacji, jednak mogłem się mylić. - Witaj, nazywam się Eijiro - odpowiedziałem na pytanie mojego rówieśnika. - Co tak bezbronna osoba, robi w tak niebezpiecznym miejscu ? - Odbiłem piłeczkę pytań a na mojej twarzy pojawił się przyjazny uśmiech, przynajmniej chciałem by tak wyglądał. Wciąż nie traciłem czujności czekając na odpowiedź nowo napotkanej osoby.

Opcja towarzystwa tak urodziwego chłopca wydawała mi się kusząca, lecz nie mogłem na nią przystać. Nie ufałem mu, zresztą jego słowa były dla mnie dość dziwne.

- Skoro nie jesteś bezbronny to doskonale dasz sobie radę w takim miejscu jak to - Uśmiechnąłem się po czym dodałem - Nie znam tych terenów na tyle dobrze by móc przechadzać się z nieznajomymi, poza tym, jak widzisz pogoda się psuje, a ja nie zamierzam nigdzie się wybierać w takiej sytuacji. - dodałem spokojnym głosem.

Zdjąłem z siebie płaszcz,a następnie zarzuciłem go sobie tak by zrobić z niego swoistą pelerynę, która osłoni mnie przed deszczem.

- Ty też powinieneś się jakoś zabezpieczyć, szkoda by było gdybyś się przeziębił - rzekłem odwzajemniając jednocześnie ciągły uśmiech urodziwego rówieśnika.

Wciąż bacznie obserwowałem poczynania chłopaka, który wydał mi się bardzo podejrzany. Jego ostatnie słowa i tak jeszcze bardziej pobudziły moją czujność.  Stałem teraz okryty płaszczem, który lekko falował na wietrze. Miałem nadzieję, że taka pogoda wystarczy by chłopak sobie poszedł. Niepokoiła mnie jego obecność.

Mina jaką przybrał Tononi była zdecydowanie rozczulająca.
- Chłopak wie jak wykorzystywać swoje atrybuty - Pomyślałem. - Jeśli teraz się zgodzę to nie wiem co mnie może  czekać gdy tylko zaprowadzi nas w jakieś ciemne i odizolowane miejsce, a z drugiej strony szkoda tak ładnego chłopca - Główkowałem dalej. Miałem teraz  niemały dylemat.

Wciąż jednak nie czułem się bezpiecznie, krople deszczu na mojej twarzy wyrwały mnie z uroku jaki rzucił na mnie ten chłopak. Otrząsnąłem się i odpowiedziałem :

-Nie mogę z Tobą nigdzie iść, złożyłem komuś obietnice, że będę na siebie uważał. Nie mam zamiaru narażać się na niebezpieczeństwo lub musieć się Tobą zajmować - Przygryzłem wargi ze złości. Nie chciałem go spławiać, wyglądał tak słodko, jednak nie zamierzałem tak łatwo ulec.

-Jeśli chcesz możesz pokazać mi jakieś miejsce do schronienia, ale nigdzie dalej nie pójdziemy. Jest jeszcze jedna zasada, idziesz przede mną z rękami wzdłuż tułowia tak bym je widział. Nie chcę byś wywinął mi jakiś numer. Przecież rozumiesz, chodzi o nasze bezpieczeństwo - w tym momencie na mojej twarzy pojawił się szczery uśmiech. Wiatr rozwiewał moje i chłopaka włosy. Wyglądał teraz na prawdę uroczo.

Nastrój chłopaka zmienił się diametralnie, miałem przez moment wrażenie, że to było tylko udawanie by wymusić na mnie zgodę. Im dłużej się zastanawiałem tym bardziej żałowałem ze się zgodziłem ,cóż, już nic nie zrobię.

Tononi zaczął biec przed siebie a ja podążałem tuż za nim przyśpieszonym krokiem. Wciąż nie czułem się pewnie w jego towarzystwie. Cały czas rozglądałem się na boki. Wszystko wydawało mi się podejrzane. Miałem tylko nadzieję, że nie zostaniemy zaatakowani przez jakąś grupkę bandytów czy też dzikie zwierzęta.

-Chłopak jest strasznie żywiołowy, byle tylko nie rzucał się komuś w oczy. Jeśli natkniemy się na kogoś nieodpowiedniego to będziemy mieli kłopoty - Myślałem.

Przyśpieszyłem kroku, gdy Tononi oddalał się zbytnio ode mnie. Nie chciałem się przecież zgubić w tej okolicy.

Poruszaliśmy się ciągle na przód, ja i Tononi. Ciągle próbowałem go doganiać, ponieważ gdy tylko myślalem, że udało mi się go dogonić on ponownie się oddalał. Podążałem tak za nim w ciągłym milczeniu. Ani on ani ja nie odezwaliśmy się do siebie przez dłuższy czas. Zamyśliłem się po drodze. Zastanawiałem się ciągle nad tą drobną istotką, która teraz biegła przede mną.

- Jaki on ładny, ah... - Pomyślałem wpatrując się w mojego rówieśnika. Z zamyślenia wyrwał mnie głos chłopaka. Oznajmił mi on, że zaraz będziemy na miejscu. Nie interesowało mnie to zbytnio, miałem ciekawsze rzeczy do zrobienia. Jednak gdy chłopak wybił swoje oczy w moje, poczułem dziwne zawstydzenie i napływ gorąca. - Dzzziękuje - Wydukałem odpowiadając na jego komplement. Jak wielkie było moje zdziwienie trudno opisać. Tuż przed nami, w miejscu które chciał mi pokazać Tononi znajdowało się teraz legowisko tygrysów.

- To te tygrysy chciałeś mi pokazać ? - Wyszeptałem złośliwie. Musieliśmy szybko zacząć reagować, ponieważ tygrysy już wyczuły naszą obecność. Wyglądały na takie, które nie zamierzają zrezygnować z pościgu za nami. Nie mogliśmy uciec.

Na szczęście zainteresowanie okazały nam tylko trzy męskie osobniki z tej grupy. Na szczęście lub nieszczęście bo wciąż były to groźne tygrysy o ostrych zębiskach i pazurach.  - Posiadasz jakieś umiejętności walki, cokolwiek co może pomóc nam przeżyć - Zapytałem wyraźnie wystraszonego rówieśnika. - Musimy coś zdziałać, ale zanim zaczniemy coś robić muszę wiedzieć na co Ciebie stać ,hmm ? - Dodałem.

Gdy tylko spostrzegłem, że tygrysy zbliżają się do nas poczułem przypływ adrenaliny w moim ciele. Musiałem szybko zacząć oceniać sytuacja.

- Tygrysy to dzikie zwierzęta, nie wykażą się wielkim sprytem czy inteligencją - Myślałem - Z całą trójką na raz nie mamy szans, musimy je jakoś od siebie oddzielić i spróbować wyeliminować przynajmniej jednego. Wtedy szanse się wyrównają - kontynuowałem moje przemyślenia.

- Tononi słuchaj, plan jest taki, spróbuję odciągnąć uwagę tygrysów od Ciebie tak by zmierzały w moim kierunku. To da Ci czas na na wyprowadzenie jakiegoś ataku. Jesteś ode mnie lepszy w Taijutsu więc Twoje ciosy będą skuteczniejsze. Musisz tylko dobrze wyczuć moment, zaatakować i się oddalić, zgoda? - Wytłumaczyłem swój plan mojemu sojusznikowi, a sam zacząłem go realizować nie czekając na jego reakcje.

Zacząłem biec na bok tak by tygrysy odwróciły się od mojego rówieśnika. Robiłem przy tym dużo hałasu i machałem sporo rękoma tak by zwierzęta te zwróciły na mnie uwagę. W końcu lubią pewnie polować i będą bardziej interesowały się ruchliwym celem. Nie chciałem ich sprowokować do ataku lecz tylko odwrócić ich uwagę. Tygrysy wydały się mną zainteresowane. Teraz wystarczy poczekać, aż Tononi skorzysta z dobrej okazji.

Mój plan przebiegał pomyślnie. Bylem zadowolony. Atak Tononi'ego wyeliminował jednego z tygrysów.

- Brawo - Pomyślałem. Jednak nim zdążyłem cokolwiek spostrzec poczułem ostre szarpnięcie na policzku. Jeden z tygrysów zostawił ślad na moim policzku. Rana była niewielka jednak dało się ją poczuć. Mogło się to jednak skończyć dużo gorzej. Tygrys nie chciał odpuścić i znowu szarżował na mnie z wyciągniętymi pazurami chcącymi wbić się w moje ciało. Atak ten był  szybki i nie było mowy o zwyczajnym uniku. Musiałem wykorzystać umiejętności nabyte w Akademii.

Złożyłem szybko pieczęci do tego prostego jutsu. - Kawarim no Jutsu - Wypowiedziałem nazwę techniki. Natychmiast moje ciało uniknęło ataku tygrysa, który wbił swoje pazury w stary konar drzewa. Sam postanowiłem skorzystać z tej okazji, nie czekając długo wybiłem się w powietrze wykonując obrót i wyprowadziłem kopnięcie. - Konoha Senpuu ! - krzyknąłem. Wyprowadziłem kopnięcie  celując w plecy zwierzęcia.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Eijiro (2013-08-20 00:59:48)

- Nie bylem pewien czy dobrze słyszałem, powiedziałeś walczyć ? - Zdziwiły mnie słowa chłopaka. Stąd tez moje pytanie. Nie bylem pewien czy dobrze słyszałem. Może się przesłyszałem albo upadłem na głowę w momencie gdy tygrys wyprowadził atak i coś mi teraz jest.

Stałem teraz na przeciwko Tononi'ego i obserwowałem go z lekkim zdziwieniem. ten sam chłopak, który przed chwila walczył ze mną przeciwko tym tygrysa mówi coś teraz o walce. Wciąż nie byłem pewien jego słów.

- Możesz powtórzyć ? - zapytałem zmieszany. Tononi wciąż stał w bezruchu po przeciwnej stronie i wyglądał bardzo poważnie. Nie miałem zamiaru dać mu czasu na reakcje gdyby jego słowa okazały się prawdziwe. Postanowiłem być przygotowany na walkę, ale wysłuchać co ma mi jeszcze do powiedzenia. Musiałem jednak się zabezpieczyć. W tym celu złożyłem pieczęci potrzebne do wykonania genjutsu. Było to Oboro Bunshin no Jutsu. Plan był taki sam jak podczas mojej walki treningowej. Otoczyłem przeciwnika i czekałem na jego reakcje. Musiał przecież coś zrobić. Dla bezpieczeństwa stworzyłem 15 klonów, tak jak wcześniej.

- Mam nadzieję że żartuje ,szkoda by było marnować taką urodziwa buźkę - Myślałem uśmiechając się w duchu. Stałem teraz w bezruchu czekając na jego reakcje.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Eijiro (2013-08-19 22:26:00)

- Taak ,pobawimy się, będzie fajnie - Pomyślałem zadowolony. Tononi poruszał się od klona do klona sprawdzając czy aby nie ukrywam się w jednym z nich. Na moje szczęście klony były niezniszczalne, jednak chłopak chyba postanowił sprawdzić każdego po kolei. Musiałem jak najszybciej zareagować.

Gdy chłopak znajdował się 2 klony ode mnie musiałem coś zrobić. - Jeśli nie powalę go teraz to przetnie mnie tym swoim nożykiem - Myślałem. W momencie kiedy Tononi zaatakował jednego z klonów ja wykonałem szybki wślizg (siła  27  ) między jego nogi tak aby ten stracił równowagę i się przewrócił. Jeśli atak się powiedzie przeciwniki będzie łatwym celem i nie będzie mógł się w stanie bronić. W dodatku nie ma zbytniej możliwości na jego uniknięcie. Taką przynajmniej miałem nadzieję.

- Na prawdę szkoda bić chłopca z taką ładną buzią, aż mi smutno z tego powodu. Jakby nie mógł być spokojnym chłopcem - Myślałem z ogromnym żalem na sercu.

Mój ruch zakończył się sukcesem, to znaczy pożądanym efektem. Mimo, że mój przeciwnik zaliczył bolesny upadek na plecy to dalej jest skory do dalszej walki. Musiałem go uziemić lub przynajmniej sprawić, że nie będzie miał dalszej ochoty do walki. Na mojej twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech gdy tylko wpadłem na mój chytry plan.

- Po prostu nie mogę się powstrzymać by tego nie zrobić - Pomyślałem,a na mojej twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech. W tym momencie wyprowadziłem dość silny cios ( siła 27) w krocze przeciwnika, a następnie mocno ścisnąłem całe wyposażenie przystojnego rówieśnika. - Ałć - Pomyślałem. - Od samego patrzenia boli - Dodałem. Nie chciałbym być na jego miejscu, jednak to odpowiednia kara za to jak mnie oszukał.

Mina jaka pojawiła się na twarzy mojego rówieśnika mówiła jasno, to go bolało. Nie dziwie się, od samego patrzenia miałem bóle w tych samych okolicach. Byłem pod wrażeniem, gdy chłopak miał jeszcze siły na atak z kunai, na moje szczęście tych sił zostało mu na tyle mało, że zdołał zrobić tylko delikatne zadrapanie na mojej łydce.

Pochyliłem się nad urodziwym chłopcem i rozbroiłem go z jego "zabawek", tak aby nie sprawiał mi już problemów. Oderwałem kawałek jego ubrania tak by móc związać mu ręce i postawić w pozycji siedzącej. Teraz gry chłopak był obezwładniony kucnąłem przed nim i próbowałem z nim rozmawiać.

- Teraz będziesz już spokojny, przynajmniej mam nadzieję. Musisz ochłonąć, złość piękności szkodzi - Uśmiechnąłem się - Skoro już przegrałeś to może mi powiesz po co Ci była ta cała maskarada z grzecznym chłopcem ? Czemu mnie zaatakowałeś ? - Spytałem. Byłem ciekaw jego odpowiedzi. Mimo grymasu na twarzy, Tononi zachował swój urok i wdzięk. Jednak nie wyglądał już tak niewinnie jak wcześniej. Okazał się podstępnym człowiekiem. - Radzę Ci odpowiadać na wszystkie pytania grzecznie, no chyba że chcesz uszkodzić jeszcze bardziej uszkodzić różne części Twojego ciała - specjalnie głośniej zaakcentowałem słowo "RÓŻNE" by wystraszyć chłopaka. Byłem zadowolony z przebiegu walki, na mojej twarzy znów zagościł szeroki uśmiech.

- Czy na tym świecie żyją tylko osoby, które nie raczą odpowiadać na moje pytania ? - Pomyślałem - Jak nie Matsuo to teraz ten chłopak. Nie dość, że nie raczy mi odpowiedzieć na moje pytanie to jeszcze głupio się szczerzy - Kontynuowałem moje myśli. Muszę się przyzwyczaić, że nikt nie jest skory do odpowiadania na moje pytania.

Jednak ten chłopak miał racje. Musiałem już wracać. Nie chciałem przecież narażać się na kazanie z powodu spóźnienia. Mam już swoją nauczkę i wiem czym kończy się rozzłoszczenie Matsuo Uchihy. Na samą myśl przechodziły mnie dreszcze.

Pogoda dawała mi się już we znaki, podniosłem mój płaszcz, który to zrzuciłem podczas walki. Wystarczyło go oczyścić i gotowe. Mogłem ruszać w podróż powrotną. Narzuciłem tylko płaszcz na głowę by nie zmoknąć i ruszyłem żwawym krokiem do kryjówki. Musiałem się skupić, ponieważ nie pamiętałem jeszcze dobrze jej lokalizacji.

- Cała droga zejdzie mi się na przemyśleniu ostatnie walki i wyciągnięciu wniosków - Myślałem. Zawsze po walce tak robię, zastanawiam się co mogłem zrobić lepiej a z czego mogę być zadowolony. Jak zawsze, jeden cel. Samodoskonalenie.

-Kierunek "Dom" - Wykrzyczałem. - Mój nowy dom - Dodałem . Sam zdziwiłem się na swoje słowa, zmieniłem się w ostatnim czasie. Czyżbym znalazł nowy kąt na tym
ogarniętym walką świecie ?

[z/t - Airando - Kryjówka Ichuzy]

Kiedy obudziłem się na ławce w mieście byłem lekko zdziwiony, ale raczej przeważała radość. Doskonale wiedziałem gdzie jestem i bez problemu mogłem trafić do domu moich rodziców. Kiedy szedłem leśną ścieżką zastanawiałem się co im powiem kiedy ich zobaczę czy może się zmienili. Nie wiem jak długo mnie nie było, pamiętam tylko te kilka dni w akademii, ale podróż całkowicie wyleciała mi z pamięci. Od pewnego czasu po bokach widziałem już sidła zastawione przez mojego ojca, co znaczyło, że jestem już blisko. W pewnym momencie zobaczyłem mój dom, był dokładnie taki jak zapamiętałem. Drewniany, na malutkiej polance, z boku leżały, pieniki poukładane i czekające na spalenie. Było w miarę ciepło, ale z komina leciał dym. Może mama coś gotuje. Postanowiłem zrobić im niespodziankę. Podszedłem do drzwi i zapukałem po czym szybko podbiegłem do najbliższego drzewa i zwiesiłem się głową w dół tak aby widzieć drzwi chatki. Drzwiczki otwierały się powoli. W końcu na progu pojawiła się moja mama. Gdy mnie zauważyła krzyknęła z przerażenia - myślała, że spadnę. Ja efektownie zeskoczyłem z gałęzi i podbiegłem do matki ją uściskać. (nie wytrzymałem musiałem to zrobić) Przytulaliśmy się długo i mocno.
Jak długo mnie nie było?
Tylko tydzień, ale i tak z tatą mocno tęskniliśmy.
Gdzie on jest?
To pytanie było już nie potrzebne, bo właśnie w tym momencie to on pojawił się na progu. Podszedł do nas z mamą i uściskał na obydwoje naraz. To była piękna chwila, której nigdy nie zapomnę. Później wszyscy razem usiedliśmy do obiadu, na który trafiłem. Był przepyszny, w trakcie jedzenia buzia mi się nie zamykała, co było co jakiś czas komentarzem mojej matki o mówieniu z pełnymi ustali, ale po prostu musiałem im wszystko opowiedzieć. Po południu poszliśmy z tatą na dwór gdzie zademonstrowałem mu moje nowe akrobacyjne sztuczki. A on skwitował to tym cudownym zdaniem:
Teraz to na 100% mogę stwierdzić, że jesteś prawdziwym mężczyzną
Po czym poczochrał moje włosy w geście uznania. Powiedział mi też, że jutro się przeprowadzamy do Kryjówki Samotników i że dostałem propozycję na przyłączenie się do nich. Podobno jest to organizacja zrzeszająca wymarłe klany - taki jak mój - i pozwalająca im się rozwijać. Wytłumaczył mi, że tam będziemy mieli ochronę i czas na trening moich umiejętności. Była to świetna oferta i nie sposób było jej nie przyjąć dlatego już następnego dnia rano wyruszyliśmy w drogę.

z/t -> Kryjówka Samotników - Sklep