Ninja Clan Wars

[4/15]

     Tak więc Hiroshi postanowił patrolować teren. Nie zaszedł jednak daleko, gdy natknął się na dwóch mężczyzn, wychodzących z jakiejś jaskini, ubranych w niemalże identyczne, czarne stroje, uzbrojeni w szerokie katany, bardziej przypominające pirackie kordelasy. Zastanawiać mogło, co robią tutaj, w górach, a także czego szukają w tych grotach, jednak ich złowrogi wygląd był przestrogą dla uważnych ludzi. Chłopak natknął się na nich na tyle blisko, że gdyby nie fortuna, która najwidoczniej stanęła po jego stronie, zauważyliby go od razu, jednak tak się nie stało. Natomiast Uchiha mógł słyszeć wszystko, co mówią mężczyźni.
     - Młody, pilnuj tego k*rwidołka, za niedługo wracamy z kolejnymi łupami - rzucił jeden z nich, po czym oboje ruszyli przed siebie.
     Kiedy już zniknęli chłopakowi z widoku, musiał on zadecydować, co teraz. Czy warto było czekać na resztę grupy? Na pewno wtedy byłoby łatwiej walczyć, bo niewątpliwie mordobicie się szykowało. Jednak co, jeśli tamci wrócą, nim zjawią się posiłki? Nie wyglądali na słabych, a nieraz przecież zdarzały się sytuacje, że jeden mężczyzna powalał kilkudziestu. Tak więc, nie lepiej było zaatakować samemu, pod nieobecność "bossów" i odbić to miejsce szybko? Trudna decyzja, nawet dla doświadczonego wojownika, a dla takiego świeżaka jak Hiroshi mogło to być wyborem między życiem a śmiercią.

[5/15]

     Jaskinia była wzdłuż po prostu ogromna. Już pierwszy, wejściowy korytarz budził podziw. Wszerz mógł mieć z osiem metrów, wzwyż, ze dwa, a nawet dwa i pół raza tyle. Ciągnął się niemalże w nieskończoność, a raczej mogło się tak wydawać, bowiem końca nie było widać. Im dalej wgłąb by się zapuścić, tym ciemniej się robiło. Chłopak ostrożnie szedł więc przed siebie, stąpając uważnie z nogi na nogę, tak, by nic, ani nikt go nie zaatakował. W pewnym momencie chłopak mógł poczuć, a także widzieć kontury poruszających się nietoperzy, które na sygnał, jakim był Hiroshi, wzbiły się do lotu.
     Po kilku minutach błądzenia po omacku po tym ciemnym korytarzu chłopak mógł zobaczyć przed sobą słabo oświetlone... drzwi. Przed nimi zaś stał kolec, ostry jak cholera stalagmit, na który ktoś nabił trupią czaszkę, zapewne starą jak świat, sądząc po jej opłakanym stanie. Zza tychże drzwi chłopak mógł usłyszeć cichą rozmowę. Albo monolog... Nie wiadome to było na razie, w końcu nikogo nie widział, jednak głosy, jakie dobiegały do niego były zaskakująco podobne. Po barwie można było stwierdzić, że był to młodzik, który mutację przeszedł stosunkowo niedawno, o czym świadczyła cienka granica między wysokim, a niskim wydźwiękiem, którą to czasem przeskakiwał. Znów Hiroshi musiał decydować, co robić. Być może rozmyślił się co do swoich planów indywidualnego podboju i chciał zawrócić. Z drugiej zaś strony, za drzwiami, przynajmniej z tego co słyszał, czekało nań dwóch przeciwników. Musiał więc wybierać...

[6/15]

     Drzwi, które chłopak wywalił mocno zaskoczyły jegomościa w środku, bo okazało się że wewnątrz jest tylko jedna osoba, jednak zaalarmowały go również o możliwym ataku, który też nastąpił. Uniknął więc kunaia lecącego w jego stronę, choć nie całkowicie, bo obtarł jego policzek, zostawiając płytką, lekko krwawiącą ranę, a następnie, znów broniąc się przed atakiem odskoczył w tył.
     - A ty to kto? - zawołał chłopak. Na oko miał z siedemnaście lat, chociaż jego głos zdawał się mówić kompletnie coś innego. - Nigdy cię tu nie widzieliśmy! Pewnie chcesz nas okraść! - oskarżycielsko wyciągnął rękę w stronę Hiroshiego. - Ale my cię pokonamy!
     Po tych słowach ruszył na chłopaka z wyciągniętą pięścią. Nim jednak zdążył podnieść ręce do obrony, mógł czuć, jak nogi się pod nim uginają pod wpływem pulsującego bólu z epicentrum na jego głowie. Padł na ziemię, tracąc tym samym przytomność. Mógł jedynie słyszeć, jak chłopak gada z kimś. Głos był rozpoznawalny, był to mężczyzna z wcześniej, który rzekomo opuścił jaskinię, wraz ze swoim kumplem.
     Uchiha obudził się chwilę później, przywiązany do krzesła. Mógł się szarpać, próbować w jakiś sposób rozplątać więzy, jednak wszystko zdałoby się na nic. Jedynym sposobem by się ich pozbyć była pomoc z zewnątrz. A jeśli już wchodzimy na temat świata zewnętrznego, warto by opisać to, co się działo w jaskini, a także samą jaskinię. Była to obszerna grota, gdzie stało kilka krzeseł przy stole, prowizoryczne leżanki, zrobione z jakiegoś nieznanego materiału, a także główny powód tej całej hecy, czyli skradzione dobra. Nie było wątpliwości, że to one tam leżą, pomimo worów, do których były pochowane.
     Obok Hiroshiego siedział chłopak z wcześniej, z zaklejoną już raną, a w miejscu, gdzie wcześniej miejsce swoje miały drzwi, stał mężczyzna. Mówił coś do młodzika, jednak z początku Uchiha nic z tego nie rozumiał, oszołomiony poprzednim atakiem. Szybko jednak zdolność do wyłapywania z otoczenia i deszyfracji słów i zdań wróciła do niego, akurat na zdanie, które tyczyło się jego osoby.
     - Pilnuj gnojka, dopóki nie wrócimy. Trzeba przenieść łupy do bazy głównej, zanim szef się wpieni. Jak już to załatwimy, to ja się nim zajmę, a na razie masz partnera do zabaw, Kumo - po czym wyszedł.
     A Kumo gapił się na Hiroshiego, jakby pierwszy raz widział innego człowieka. Nie odzywał się ani słowem, co mogło wydawać się krępujące. Wyglądało na to, że to Hiroshi musiał wykonać pierwszy ruch.

[7/15]

     Kumo dalej gapił się na chłopaka tym samym spojrzeniem. Wydawać by się mogło nawet, że nie zmienił pozycji ani razu, włącznie z mruganiem. Widać było jednak, że słucha Hiroshiego z uwagą, choć gdy ten skończył gadać, znów nastąpiła cisza. Zupełnie jakby Kumo szukał jakiegoś dobrego określenia na to, co kłębiło mu się w głowie. Jego twarz z każdym momentem przybierała coraz to bardziej podejrzliwy wyraz, w końcu jednak przemówił:
     - Nie ufamy ci - zaczął. Co on miał z tą liczbą mnogą? - Zaatakowałeś nas i zraniłeś. O tu - wskazał na zaklejoną plastrem ranę - A to wcale nie było przyjemne.
     I zamilkł. Zupełnie, jakby zabrakło mu słowa, co sygnalizowała jego bogata mimika twarzy, informująca o kolejnej nieobecności myślami. Szybko jednak zamrugał, poderwał się z krzesła i podszedł do worków ze skarbami. Wskazał na nie palcem, z pytającym wyrazem twarzy.
     - O to ci chodzi? To dla Ken-chana! Ken-chan chciał, żebyśmy mu to zdobyli, to mu to zdobyliśmy. Głównie Tobu-chan i Wamu-chan, ale my, Kumo, też pomagaliśmy! - odpowiedział z uśmiechem.
     Widać było, że chłopak zaczynał przekonywać się do Uchihy. Może czas na odważniejsze kroki? Hiroshi musiał jednak pamiętać, by rozważnie to wszystko rozgrywać, bo jeden ruch i wszystko, co sobie wymyśliłby, ległoby w gruzach.

[8/15]

     Kumo przyglądał mu się z podejrzliwością przez moment. Pokręcił lekko nosem na boki, bacznie obserwując Uchihę, jakby nie do końca wiedząc, co w tym momencie powinien zrobić. Podparł ręką podbródek, robiąc zadumaną minę i wydając przy tym głośne "Hmm", by następnie odpowiedzieć:
     - Nie powinniśmy ci o tym mówić, ale wydajesz się być miły - skomentował. - Dlatego troszkę możemy ci opowiedzieć... No więc, Ken-chan jest szefem, więc szefowi płacimy za możliwość zdobywania. On zbiera od wszystkich w tej okolicy. Jest na prawdę silny, więc nikt mu się nie przeciwstawi. Słyszałem, jak ktoś kiedyś próbował, a Ken-chan miał zły humor. Facecik został przerobiony na karmę dla rekina Ken-chana. Jest tak potężny, że nawet ma rekina! - zachwycił się chłopak. - Wamu-chan mówi, że Ken-chan jest monolo... monopotli... nomo... jest najważniejszy w tym interesie.
     Znowu usiadł koło Hiroshiego. Wgapiał się w niego przez chwilę, co robił już po raz wtórny, mogło to więc wydawać się dziwne, nie na miejscu, może trochę osobliwe, w zależności, jaki kto miał tok myślenia. Na szczęście był źródłem informacji dla chłopaka, więc można mu była to chyba wybaczyć.

[9/15]

     - A czy pirat musi mieć jakieś plany co do swojego skarbu? - chłopak mógł usłyszeć głos jednego z poznanych wcześniej mężczyzn. - Widzę, że cwaniak z ciebie... Szkoda, że musimy się ciebie pozbyć, może mógłbyś nam coś ciekawego pokazać... Ale jak sam wiesz, nasz szef nie lubi, kiedy ktoś z nim leci w ch*ja.
     A to pech. Kiedy wydawało się, że chłopak zdoła wyciągnąć od groma informacji od Kumo, tamta dwójka zdążyła wrócić, tym samym kładąc krzyżyk na jego nie najgorszym planie. Do jaskini wszedł jednak tylko jeden z nich, co zainteresowało tutejszego chłopaczka.
     - Gdzie Wama-chan? - zapytał Kumo.
     - Na zewnątrz, pilnuje wejścia - wyjaśnił mężczyzna, zapewne Tobu. - Dzieciak mógł mieć towarzystwo... A skoro już przy tym jesteśmy, to mam do ciebie kilka pytań - wyciągnął swój miecz i przyłożył go Hiroshiemu do gardła. - Tak więc, byłeś sam? I czego tu szukałeś? Jagódki tu raczej nie rosną... Jesteś z którychś z wiosek, które żeśmy okradli? To by w sumie dużo tłumaczyło... Gadaj!
     A więc teraz dla odmiany to Uchiha był tym wypytywanym. Czy odpowiedziałby na pytania? Czy jego samozaparcie by mu na to nie pozwoliło?

[10/15]

     Jak mogliśmy się tego spodziewać, Tobu nie uwierzył w historię Hiroshiego, co też natychmiastowo mu zaprezentował, uderzając go otwartą dłonią w twarz, zostawiając na niej czerwony odcisk w kształcie liścia. Kumo natomiast wyglądał, jakby wahał się pomiędzy uwierzeniem chłopakowi, a nie zrobieniem tego, gdy jednak mężczyzna zrobił to, co zrobił, wrócił do swojego poprzedniego stanowiska.
     - Myślisz, że dam się na to nabrać? - zagrzmiał Tobu. - Nie chcesz chyba mnie zdenerwować... Także współpracuj, to przynajmniej twoja śmierć będzie krótka. Nie dam ci drugiej szansy, więc mów. Czy jest ktoś z tobą? Pamiętaj, grasz o szyb...
     Jego zdanie zostało urwane przez dosłownie wpadającego do jaskini Wamu, który z głośnym huknięciem wleciał w ścianę. Przez framugę nieobecnych drzwi przeszedł zakapturzony jegomość, którego twarzy nie było widać ani krzty. Wykonał szybki ruch ręką, a Hiroshi mógł poczuć, jak więzy opadają na ziemię. To kunai, wyrzucony przez nieznanego osobnika, rozciął sznury, czyniąc chłopaka kompletnie wolnym.
     - Draniu! Jak śmiesz wpadać tutaj?! - zakrzyknął Tobu, rzucając się jednocześnie z mieczem na zakapturzonego. Ten szybkim ruchem, zrzucając jednocześnie kaptur, odsunął się nieco w bok. Takeo! A więc zdążyli!
     - Ja zajmę się tym tutaj. Ty weź tego drugiego, który wpadł tutaj przed chwilą - wskazał na Wamu, po czym chwycił Tobu za fraki i w mgnieniu oka oboje zniknęli z jaskini.
     Wamu natomiast podniósł się z ziemi, wyszarpnął miecz zza pasa, po czym zaatakował. Rzucił się bez namysłu, tnąc znad głowy, a po jego ruchach można było odczytać, że nadal jest nieco oszołomiony.

[11/15]

     Unik był pierwszorzędny. Szybki ruch na bok, jednak już z kontrą było gorzej. Podcięcie w ogóle nie wyszło... Co prawda, chłopak miał dobry pomysł, by użyć Oboro Bunshinów, jednak zapomniał o jednej, bardzo ważnej rzeczy - technika ta działała tylko, gdy rzucający jest w ukryciu, a on w takowym się nie znajdował. Był na widoku, przez co technika po prostu rozpłynęła się w powietrzu. Nie dał się jednak tym zbić z pantałyku i zaatakował przeciwnika kunaiem.
     Ten natomiast zaczynał wracać do siebie, chociaż był nieco poobijany. Katana zaczynała "ważyć" coraz więcej, przy każdym uderzeniu naciskając z większą siłą. Atakował pełną serią. Ciosy latały z każdej strony w każdą stronę: z lewej, na prawą, tnąc po skosie, by następnie przeciągnąć katanę po linii prostej, równolegle do podłoża i zwieńczając to pięknym sztychem. Wamu nie dość, że miał dobre warunki fizyczne, to jeszcze pogrywał nieczysto. Raz nawet zaatakował chłopaka z góry mieczem, jednocześnie podcinając go na dole, co dawało marne szanse na pełne uniknięcie. No cóż, jak pech to pech...

[12/15]

     Obrona chłopaka znów była bez zarzutów, widać było jednak, że sprawia mu to już nieco większy problem, niż poprzednio. Wamu widocznie ocknął się z uderzeniowego letargu i teraz, może jeszcze nie z pełną mocą, ale jej dużą częścią atakował Hiroshiego. Trafił go w policzek, tnąc co prawda krótko i płytko, ale udany atak, to udany atak. Wyszczerzył się do niego swoje ząbki, prezentując tym samym brak kilku z nich, a także ich specyficzny poszkorbutowaty wygląd.
     Chłopak wpadł na pomysł, by uciec od przeciwnika, co na dłuższą metę miało go zmęczyć. Idea raczej niezbyt skomplikowana, gorzej jednak z wykonaniem. No bo przecież, jak tutaj szybko zwiększyć dystans z przeciwnikiem, który non-stop napiera na ciebie? Trudne, aczkolwiek wykonalne, a że do odważnych świat należy, Hiroshi spróbował. Ryzyko w tym momencie mu się opłaciło, bo zdążył odskoczyć na tyle, by wystrzelić Doku Kiri. Nim jednak zdążył uformować pieczęcie do Oboro Bunshin no Jutsu, poczuł, jak coś, albo ktoś, mocno go chwyta, obejmując w pasie jego osobę.
     - Tutaj! - mógł usłyszeć krzyk Kumo.
     Następnie usłyszał on świst miecza tnącego powietrze, a potem do tegoż dźwięku dołączyły kroki oponenta. Zbliżał się powoli, Hiroshi mógł więc zareagować, Kumo bowiem nie unieruchomił jednej ręki, w której trzymał kunai, wcześniej w gotowości do rzucenia w przeciwnika. Teraz musiał decydować, co zrobić z chłopaczkiem. Czy użyłby tego kunaia? A może miał jakiś inny plan działania?

[13/15]

     Iście bestialskie zachowanie ze strony Hiroshiego nastąpiło z jego kolejnym posunięciem w tej walce. Niewielu bowiem byłoby w stanie porżnąć ręce dziecku, które co prawda mogłoby przyczynić się do śmierci chłopaka, ale mimo wszystko... Tak czy siak, kiedy tylko nastąpiło pierwsze cięcie kunaiem, Kumo odskoczył jak oparzony, krzycząc wniebogłosy z bólu, jaki Uchiha mu zadał. I w taki oto sposób chłopak został pozbawiony tego elementu zaskoczenia, jaki miał powstać wraz ze złapaniem Kumo jako żywej tarczy.
     I niemalże w tym samym czasie, w którym chłopak ułożył sobie żywą tarczę, mógł poczuć, jak koło jego ucha w błyskawicznym tempie przelatuje sztych, wykonany mieczem przeciwnika. Zapewne jego włosy będą wymagały teraz skrócenia na całej głowie, chyba że Hiroshi chciałby ustanowić nową modę i zostawić sobie jeden bok krótszy.
     Przeciwnik znowu zaczął atakować, nie wiadomo jak to robiąc, ale wymijając ciało Kumo, tak, by trafić samego Uchihę. Mógł on w tym momencie poczuć, jak ciałko chłopaczka staje się ciężarem w unikaniu tej salwy, która raz za razem rozcinała jego ubranie, a w skrajnych przypadkach i nacinając skórę. Musiał widocznie obrać inną taktykę walki.

[14/15]

     Ataki Wamu dosięgnęły chyba każdej sfery ciała chłopaka. Krwawe pręgi zdobiły teraz boki jego ciała, tym samym powodując niemały, choć dający się znieść przy dużym samozaparciu, ból. I teraz, nim przejdziemy do reszty starcia, należy poruszyć fakt, iż grotę wypełnił tłumiony, jakby dobiegający z oddali krzyk. Jak się za chwilę okaże, ten właśnie dźwięk był dla przeciwnika Hiroshiego gongiem rozpoczynającym walkę.
     Kiedy Uchiha postanowił znowu zaatakować, albo chociaż wydłużyć czas na następną reakcję, wypychając Kumo na oponenta, jego twarz, a także ubrania, zalała ciepła, lepka ciecz. Krew, zapewne pochodząca z jego żywej tarczy. Gdy jednak chłopak zaatakował Wamu, a raczej spróbował zaatakować, w ostatniej chwili zdał sobie sprawę z pewnego faktu. On tylko na to czekał, przez co minimalnie udało się chłopakowi uniknąć katany przeciwnika, niemalże czując smak jej stali.
     - Nareszcie - westchnął do tej pory milczący przeciwnik, po czym prychnął przed kontynuacją. - Zdziwiony prawda? Jak to możliwe, że trafiam cię, mimo, że nie widzę, gdzie stoisz? Ja po prostu WIEM, gdzie ty jesteś! - sztych, nacinający prawe udo chłopaka. - Jak myślisz, czemu tylko dwóch ludzi grabiło całe wioski? Huh? No właśnie, do tego potrzeba siły! Siły, która tworzy ogromną przepaść między mną a to... - przerwa na kaszlnięcie z jęknięciem. - ...bą. Co do... Ty sk*r...wysynu!
     Z racji tego, że chłopak nie widział co się dzieje, a jedynie mógł słyszeć świst lecącego miecza i dźwięk wbijającej się w ciało broni, to przejdźmy do momentu, w którym ktoś jakąś techniką rozwiał całe Doku Kiri. Wtedy to przed jego oczami objawił się Takeo, stojący nad ciałem Wamu, krwawiącego równie obficie, a może nawet i bardziej, niż ciałko Kumo, leżącego nieopodal. Oboje mieli ten sam nieobecny wyraz twarzy i puste, błądzące spojrzenie.
     - Sorki, że się wciąłem - rzucił z przepraszającym uśmiechem Takeo. - To co z tym robimy? - rzucił do chłopaka, wskazując na worki ze skarbami złodziei. - Z racji tego, że bez ciebie nie dałbym sobie tutaj rady, to pozwalam ci zadecydować, co robimy z łupem. Na zewnątrz czekają ich właściciele, ale, jeśli chcesz nieco wzbogacić naszą wioskę, możemy powiedzieć, że nic nie znaleźliśmy... Oczywiście, ja bym oddał to właścicielom, ale jak powiedziałem, decyzja należy do ciebie.

[15/15]

     Na zewnątrz czekało więcej ludzi, niż mogłoby się wydawać. Być może do pochodu wolności tych doborowych bojowników dołączyło kilka, jak nie kilkanaście albo kilkadziesiąt osób, przez co przed wejściem stał mały tłum, okrążający wejście do jaskini. Na dworze jasno świeciło słońce, przez co oboje, Takeo i Hiroshi, musieli zakryć sobie oczy rękę. Jednak pierwszy z nich, idący na przedzie, zamiast zakrywać oczy, zamknął je na moment, spuścił głowę w dół i podniósł w górę wór ze skarbami, wystającymi zeń lekko. Gest ten wywołał wśród tłumu niemałe poruszenie, budząc zebranych do oklasków i okrzyków radości. Oczy obojga przyzwyczaiwszy się do słońca mogły już działać normalnie. Takeo rzucił partnerowi szeroki uśmiech, czując się tym samym jak bohater w tejże sytuacji.
     Przez następną godzinę wynosili i rozdzielali skarby wśród wieśniaków, towarzyszy ich wesołej kompanii. Większość po prostu rozpoznawała swoje dobra, nikt nie kłócił się o skarby, nie próbował oszukiwać. Nie było tam żadnych sporów. Widocznie bieda znalazła swoje odzwierciedlenie w ich poczuciu sprawiedliwości, którą teraz przelewali na dzielenie się majątkiem. Gdy zaś trafiała się sytuacja, w której nie znajdowano właściciela rzeczy, a wśród takich ilości było to dosyć częste, trafiały one do najbiedniejszych wśród zebranych. Jak widać, nie wszystko jeszcze stracone, a wiara w ludzkość nadal istnieje!
     Gdy już się z tym uporali, a tłum się rozrzedził, by przygotować się do powrotu do domu, Takeo zabrał Hiroshiego na stronę, by z nim porozmawiać, a raczej przekazać mu swoje spostrzeżenia.
     - Świetnie się spisałeś. Co prawda wciąż nie mogę uwierzyć, że była ich tylko dwójka... Zapewne jeszcze natkniemy się na taką działalność. Jeśli znajdziesz ślad podobnej sytuacji, wiesz gdzie uderzać, bo jestem pewien, że będziemy jeszcze kiedyś ze sobą współpracować... - uśmiechnął się do chłopaka i uścisnął jego rękę w geście pożegnalnym. - Póki co jednak nasze drogi się rozchodzą. Ja muszę tą wesołą gromadkę zabrać z powrotem, ale ciebie nic już z nami nie trzyma. Możesz iść w swoją stronę, a my... - odwrócił się w stronę towarzyszy i zawołał. - Wracamy do domu!

Sesja "Sprawiedliwość ponad wszystko! - część pierwsza", zakończona. Gratuluję!

Krótka wspinaczka i już byłem w połowie drogi na szczyt Skalistych Gór. To tu toczyłem pierwsze boje i uczyłem się pracy zespołowej. Wspomnienia. Stanąłem i skierowałem swój wzrok na wioskę, której miałem pełen obraz z góry. Widziałem nawet zniszczoną dzielnicę miasta. Niegdyś wydawała się tak wielka i potężna, a wraz z wiekiem wszystko maleje... Dom był ojczyzną, teraz jest zwykłym budynkiem, do którego żywimy sentyment.
Postanowiłem wyjść wyżej, aby w razie czego nie być narażonym na jakiś atak czy też żeby po prostu nie blokować drogi tym, którzy postanowili też się poprzechadzać. Usiadłem na skraju skalistej ściany, chcąc odpocząć i przemyśleć to, co kierowało moimi poczynaniami i życiem. Przypomniałem sobie w tym momencie przysięgę złożoną Samotnikom. Będzie się trzeba z niej wywiązać...

Moje rozmyślania przerwał krzyk. Nie był to jednak krzyk bólu, prędzej krzyk ekscytacji, podniecenia czy coś w tym stylu. Jednakże nie szukałem jego źródła, jakoś mnie to nie interesowało. No, przynajmniej do momentu, gdy prawdopodobne "źródło" pojawiło się w moim polu widzenia, latając na glinianym smoku.
- Hmm... Kolejny, który lata na glinianym smoku... Widzę, że ludzie z Kibaku Nendo mnożą się jak mrówki... - Pomyślałem, lecz nie starałem się nawiązać kontaktu z chłopakiem. Oczywiście dopóki ten nie podszedł do mnie i nie zadał pytania. Spojrzałem na niego, wstałem i odpowiedziałem:
- Witaj... Jestem. Nie wiem czy kojarzyłbyś moje imię... Ale zwą mnie Ichitsu.

Gdy tylko usłyszałem zdrobnione imię Gishiego, na mojej twarzy pojawił się mimowolny uśmiech.
- Heh... Miałem kiedyś przyjaciela, którego nazywałem Gis... Niestety nie żyje... - Tutaj nieco zwiesiłem głowę. Myślami wróciłem wstecz. W takim stanie trochę pobyłem i niemalże w pełni zlałem Gishiego i jego dalszą część wypowiedzi.
- Czy jestem wprawiony? Cóż... Przeżyłem spotkanie z Nekomatą i jestem weteranem niedawnej wojny. Sam możesz sobie to zinterpretować. Jeśli chcesz mnie wziąć za swojego mistrza, będziesz musiał się wykazać... Niedawno pod moje skrzydła wpadł młody Uchiha. Stoczycie ze sobą krótką walkę, abym mógł zobaczyć na co was stać. Wtedy pomyślimy.

Uśmiechnąłem się na pierwszą część wypowiedzi Samotnika.
- Przynajmniej nie rwie się do bezsensownej walki i nie ubliża każdemu kogo spotka... - Pomyślałem. Mój wyraz twarzy się trochę jednak zmienił gdy Gis wspomniał o "sztuce". Mogłem tylko zgadywać o czym myślał chłopak, toteż chciałem go nieco skontrować.
- Gdybyś zapytał o tą sztukę zanim traciłbym wzrok, być może bym się zgodził. Teraz mogę nie w pełni docenić twych dzieł... - Po tym na mojej twarzy zagościł lekki półuśmiech.

Ostatnio edytowany przez Ichitsu (2013-06-11 10:02:50)

Gdy zauważyłem, że nieznajomy biegnie na mnie z kunaiem od razu utworzyłem 2 klony. Stanęły one przede mną i dość sprawnie unieruchomiły chłopaka.
- Z tego co widzę to się znacie. - Ta część była do Ichitsu. Po chwili jednak spojrzałem chłopaczkowi w oczy i powiedziałem.
-Zamierzam być uczniem tego oto Uchihy. Jednak muszę czegoś dowieść, czy ty jesteś tym młodzieńcem, który pobierać ma u niego nauki? - spytałem jak na razie wciąż będąc spokojnym. Czekałem a moje klony unieruchomiły zupełnie przeciwnika.

Ostatnio edytowany przez Gishi (2013-06-10 21:46:24)

- Przekonamy się - odpowiedziałem Hiroshiemu niemalże od razu wykonując potężnego kopniaka z półobrotu prosto w brzuch. Mojego przeciwnika najprawdopodobniej wyrzuciło ze smoka a ja sam zeskoczyłem z mojego tworu. Hiroshiemu udało się zniszczyć jednego klona, bowiem drugi po prostu odskoczył. Teraz ja i moja podróba staliśmy na przeciwko Uchihy, on aktywował już swoje Kekke Genkai. Lewą dłoń włożyłem do jednej torby i uśmiechnąłem się do przeciwnika.
- Gotowy? - spytałem analizując sytuację

Ostatnio edytowany przez Gishi (2013-06-10 22:01:09)

Chłopak był gotowy i ruszył już w moją stronę. Ja jednak wiedziałem, że muszę działać szybko. Dystans między nami się zmniejszał a ja byłem już gotowy. Wypuściłem z rąk 2 małe orzełki, który popędziły na mojego przeciwnika. Mój klon również ruszył za nimi. Po chwili owe ptaszki zwiększyły swoje rozmiary i niebezpiecznie zbliżały się do Uchihy. Cała ta akcja tak zajęła Hiroshiego, że nie zwrócił uwagi na mnie. Stworzyłem 5 replik i wymieszałem się z nimi.
- Nie chcę kończyć tego zbyt wcześnie - powiedziałem sam do siebie

Gdy tylko zobaczyłem ogromną chmurę wiedziałem co mam robić. Smok podleciał po mnie i już po kilku chwilach unosiłem się w powietrzu. Moje dzieło latało dookoła a je czekałem na moment aż dym opadnie. Po chwili znalazły się obok mnie moje 2 orzełki. Klon niestety został na dole ale jest to mała strata. 

- To jest prawdziwa sztuka! - wykrzyczałem w kierunku Ichitsu uśmiechając się. Smok cały czas się przemieszczał utrudniając przeciwnikowi trafienie mnie. Ja sam jednak obmyślałem taktykę na następne chwile walki. Wykorzystując troszkę czasu postanowiłem odnowić część swojej chakry.