Ninja Clan Wars

Oczywiście nasz jasnowłosy lekkoduch ubogi jeszcze w doświadczenie nie pofatygował się zabrać ze sobą jakiegokolwiek prowiantu. Prosta zgubna logika "mniej niosę, łatwiej się idzie". Zawczasu za to najadł się i napił, a jego szczyt przewidywania sięgnął zabrania ze sobą chusty na głowę i cieplejszej tuniki na tułów. Dobrze pamiętał lekcje geografii, na pustyniach bywało zimno, ale nie żeby wiedział jak daleko jest ta przeklęta piaskownica. Odetchnął głęboko czekając na dziewczynę, z którą miał wyruszyć na swoją pierwszą misję. Ciekawe czy zostanie mu to odnotowane. Czekał jeszcze chwilę przy bramie, nim towarzyszka załatwiła wszystkie konieczne rzeczy. To był początek ich przygody. Uśmiechając się i gaworząc wyruszyli z wioski w kierunku pustyni.

Angel wachlował się już jakiś czas nie mogąc zdzierżyć tego upału. To był kraj wiatru! Czy nie powinien wiać tutaj przyjemny zefirek umilający palące popołudnia? Odwrócił się w stronę krzaków za otwartą bramą, przebiegł wzrokiem ich okolice, ale ostatecznie odwrócił wzrok. Był prawie pewien, że coś spostrzegł. Ot co jakiś zwierzak.
Woo, prawie zawału dostałem powiedział gdy dziewczyna się do niego zwróciła. No tak, ona była zdecydowanie lepiej przygotowana do takiej podróży. Przyjął strój z wdzięcznością wymalowaną na twarzy. Może nie był najlepszym kamuflażem, ale z pewnością chronił od tego przeklętego słońca.
Nie wyglądam pedalsko w czerwonym? Zapytał przyglądając się sobie. Uśmiechnął się jednak bo grunt, to się odrobinę schłodzić. Nałożył na plecy swój plecak i ruszył za dziewczyną, która wyrwała do przodu.
Nie pędź tak! Krzyknął zrównując się z nim.Kazałaś się tak spieszyć to nic nie zabrałem, zresztą i tak to pewnie ja muszę wszystko nosić. Twój plecak to pewnie pusty jest. Powiedział drocząc się nieco. Najwyraźniej to całe "duże ryzyko" do niego nie trafiało. Dziewczyna jednak wyraźnie unikała jego spojrzenia. Czyżby czegoś mu nie powiedziała? A może...
No dobra, dziękuję gdyby nie Ty znowu wpadł bym w kłopoty... Powiedział mając nadzieję tak nakłonić ją do rozmowy.

Spojrzał na dziewczynę, która właśnie dokonała zamachu na jego męskości. Wyraźnie była nie w humorze, a chłopak chyba jej nie pomagał. Odetchnął głębiej z rezygnacją wbijając spojrzenie w swoje stopy.
Może i tak, ale pod wieczór będzie chłodniej... Wymamrotał. Kiedy ona stała się taka zaborcza? Otarł czoło z kropelek potu. Płaszcz sprawiał się świetnie, ale rosnący skwar dawał mu się we znaki. Nie lubił takiego gorąca. Dlaczego właściwe zgodził się pójść na tą pustynie. Niby wiedział, że jest tu gorąco, ale jakoś tego nie przemyślał tak dogłębnie. Rozejrzał się po okolicy, w tym wszystkim dobre było to, że to niebezpieczne niebezpieczeństwo nie ma się za bardzo gdzie niebezpiecznie kryć. No chyba że się niebezpieczy pod tonami piasku, ale to chyba było niemożliwe. Nieco znużony tą całą sytuacją Angel zwrócił się znowu do dziewczyny.
Daleko jeszcze? Powiedział nieco natrętnym tonem, bo ja wiem, wnerwiającego gadającego osła.

Chłopak dalej brodził w piasku, odczuwając co raz bardziej ciężar tej podróży. Na szczęście wody mu nie brakowało, mimo to gorąc stawał się naprawdę nie do zniesienia. Spojrzał na swoją towarzyszkę. Aż dziw bierze, że Angel dopiero teraz sobie przypomniał imię dziewczyny. Chociaż tyle bezwartościowej wiedzy wcisnął do swej głowy, że parę istotnych faktów mogło mu wylecieć z głowy. Co do bezwartościowej wiedzy, odwodnienie się dziewczyny w okresie pokwitania następuje bardzo szybko i jest wysoce nie bezpieczne. Chłopacy mogą wytrzymać dużo więcej jeśli chodzi o ten konkretny dyskomfort, również dzięki sprawniejszej resorpcji wody w organizmie.
Chcesz się jeszcze napić? Zapytał i sięgnął po butelkę schowaną w plecaku. było w niej z trzy czwarte, już nie chłodnej wody. Butelkę skierował do dziewczyny, tak by mogła ją wziąć od niego. Już nie mogę więcej, a w osadzie i tak uzupełnimy wodę więc głupio tak marnować. Dodał bo podejrzewał, że Honami oburzy taka propozycja. Co prawda mu też się chciało pić, ale jakoś podświadomie starał się oszczędzać wodę. Może mimo niefrasobliwego podejścia, instynkt przetrwania zaczął działać.

Chłopak z uśmiechem podał jej butelkę, ale gdy tylko przytknęła ją do swych ust patrzył z niedowierzaniem jak cała zaoszczędzona woda znika. Gdy odebrał butelkę zajrzał do jej środka przeklinając się w myślach.Tak następnym razem zapytaj czy nie ma ochoty na chłodną krew, z pewnością wybebeszenie się będzie krótsze niż umieranie z pragnienia. Z rezygnacją wrzucił butelkę z powrotem do plecaka, a dziewczyna w tym czasie wyrwała do przodu. Angel zatrzymał się jak wryty na jej krzyk. Spodziewał się chyba czegoś na wzór wybuchającej notki, którą właśnie nadepną i każdy ruch może spowodować jej zapłon. Jednak wiadomość o ruchomych piaskach go nie rozczarowała. Zmrużył oczy spoglądając na dziewczynę.
Serio... Jesteś genialna... Powiedział, mrużąc oczy. Sam intensywnie myślał. Ruchome piaski?! Dlaczego go nie dziwi, że nikt nigdy nie wytłumaczył im jak z takich się wydostać. Zaczął powoli się zbliżać ostrożnie stąpając na grunt i sprawdzając czy przypadkiem się nie zacznie zapadać.
Rzuć mi swoją wodę... Powiedział dość spokojnie, zrzucając swój plecak na ziemię i ściągając z siebie ochronny strój. Chłopak chciał polać swój strój wodą, każdy przecież wie, że mokry materiał nie będzie się rwał. Więc zmoczony strój posłuży za doskonałą linę wyciągową. Na lepszy pomysł na razie nie było go stać, więc jak tylko złapie butelkę od dziewczyny wyleje ją całą na strój którego jeden z końców spróbuje podać dziewczynie.

Chłopak spoglądał się na szamotaninę rozzłoszczonej towarzyszki. Chyba tylko ją zdenerwował zamiast uspokoić. Jeśli tak dalej pójdzie to może jej gniew tak rozpali piasek, że skrystalizuje go w szkło. Wtedy będzie jak w szklanej pułapce. Uśmiechnął się do własnych myśli, ale już po chwili na ziemię sprowadziło go uderzenie butelką.
No tak, moja wina... Powiedział schylając się po jej plecak. Wydawał się nieco cięższy. Masz tu coś przydatnego? No i przestań się wiercić bo zapadasz się coraz bardziej. Powiedział z dezaprobatą zaglądając do jej plecaka. Jeśli nie znajdzie w niej żadnej liny, albo innego przydatnego narzędzia, to rzuci jej jeden z krańców swego ochronnego płaszcza z nadzieją, że ten się nie porwie.

No z pewnością nie należał do najbardziej ugodowych ludzi na świecie i jego gadanie tylko podgrzało atmosferę. Miał jednak nadzieję, że już wkrótce będą się z tego śmiać.
Na pewno Ciebie tutaj nie zostawię. Miało by mnie to wszystko ominąć? Zapytał kończąc przeglądanie zawartości plecaka. Nic z tych rzeczy nie mogło mu teraz pomóc. No chyba że miał zamiar ukrócić jej cierpienia. Skręcił najbardziej jak mógł swój płaszcz i rzucił jeden z krańców dziewczynie.
No dobra, łap zaraz będziesz wolna. Powiedział. Miał nadzieję że płaszcz nie pęknie. No bo jak pęknie to będzie ugotowany i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Wziął głęboki oddech i czekał, aż będzie mógł pomóc towarzyszce.

Angel szarpnął mocniej za materiał i poczuł jak się nieco zapada. Spojrzał w duł i zobaczył że jego kostki już są pod powierzchnią piasku.
No pięknie... Wymamrotał do siebie przestając ciągnąć za materiał. Miał wrażenie, że tylko bardziej się w nim zakopie. Dlaczego nie opanował żadnej niesamowitej techniki, która by im pomogła?
Tak, jakbyśmy mieli wiaderko dorobiłbym Ci piaskowe cycki... Mruknął myśląc gorączkowo. Może to waśnie tak radził sobie ze stresem? A może po prostu uwielbiał się z niej nabijać. Kto to wie. położył trzymaną wcześniej część stroju na ziemi, tak by mu nie umknęła. Potem zaczął wygrzebywać się z piasku starając się coś wymyśleć. Uwolnienie się nie powinno być dla niego trudne w końcu nie zapadł się głęboko. Wciąż intensywnie myślał gdy sięgnął po plecak wyciągając z niego jedna bombę dymną. Nim ją jeszcze rzucił sprawdził skąd wieje wiatr, w końcu nie chciał by dym ich objął. Dopiero wtedy rzucił ją mocno. Miał nadzieję, że dym przyciągnie czyjąś uwagę. Gdy tylko to zrobił usiadł tyłem do dziewczyny zakopując nieco nogi w piasku.
Dobra spróbujemy jeszcze raz. Na leżąco nie powinienem się zapaść w piasku...W końcu leżąc będzie wywoływać dużo mniejszy nacisk na podłoże. Jednak nie dopowiedzenie było aż nadto wyraźne. Jeśli jednak się myli i pasek zacznie go wciągać, to może nie być zbyt wesoło. Wreszcie położył się plackiem na ziemi i sięgnął po kawałek materiału.
No dalej spróbuj się przyciągnąć. Jak wrócimy to nikt nam w to wszystko nie uwierzy...Powiedział. Miał  nadzieję, że ktoś tutaj przyjdzie i im pomoże. Nie był pewien czy nawet jeśli pociągnąłby ją z całą swą siłą, to czy piasek by ustąpił.

Angel próbował się wykaraskać z piasku i z tego całego jego szamotania wyszła jeszcze gorsza sytuacja. Już bowiem wkrótce siedział po pas w ziemi uśmiechając się przepraszająco. Na ich szczęście natrafili na ninje ze swego klanu, albo raczej on natrafił na nich. Istny cud ale to właśnie uratowało nieszczęsną parę. Nim jeszcze zostali uwolnieni z piasku, chłopak przyjrzał się jak Namikaze chodzi swobodnie po grząskim piasku. Najwyraźniej był to rodzaj techniki zupełnie odwrotny do tej chodzenia po drzewie. Bardzo przydatne.
Ej, przepraszam zawaliłem... Mruknął do dziewczyny, która wznowiła podróż. Westchnął tylko idąc kilka kroków za nią. Czyżbym to go widział przed wyjściem z osady? Zastanowił się przypominając sobie to dziwne poruszenie w krzakach. W między czasie wciągnął na siebie, swój ochronny strój, który teraz był nieco wygnieciony. Osobiście mu to nie przeszkadzało, w końcu nie musiał być tak ładnie ubrany na tę misję. Szedł za dziewczyną rozglądając się nieco. Tym razem nie chciał wpaść w tę samą pułapkę.

Ostatnio edytowany przez Angel (2013-04-04 21:43:22)