Ninja Clan Wars

Jesienny wieczór, za oknem można było dostrzec spadające pierwsze liście. Z dość zadbanej chatki w Kraju Ziemi dało się usłyszeć śmiech. Dokładniej śmiech dziecka. Dziecka, które już w wieku ośmiu miesięcy stawiało kroki. Młodziutki Naoto ganiał za kotem, do wtóru dorosłych, acz roześmianych osób. Charakterystyczne już wtedy oczy, bez źrenic czy tęczówek świetnie współgrały z dziwnymi nawet jak dla Hyuuga, białymi włosami. Mimo chichotów, już wtedy ustalono, że dziecko zostanie wyszkolone na dość osobliwego shinobi. Takiego, który nie będzie trzymał się sztywnych zasad.

~*~
Dwa lata później...
~*~

   Naoto dość powoli rósł i był drobniutki, co wzbudzało lekkie wątpliwości, czy na pewno uczynić takie dziecko shinobi. Niemniej jednak, za każdym razem jego ojciec, Osamu Hyuuga, szybko rozwiewał takie "lęki", najczęściej krótką wypowiedzią "ma jeszcze czas". Mimo to, malutki jeszcze chłopczyk bardzo szybko zaczął mówić, może nie w stopniu całkowicie poprawnym, ale coś tam mówił i rozumiał. Niemal codziennie powtarzane były mu słowa: "Nieważne kim jesteś, tylko jakim jesteś". Oczywiście to przeczyło wszystkim podstawowym zasadom ninja, które nakazywały nie okazywać emocji, być twardym i bezwzględnym. Te słowa od razu weszły mu w pamięć, stając się jego późniejszym mottem...

~*~
Trzy lata i cztery miesiące później...
~*~

   Z głównej ulicy spokojnie można było usłyszeć klaskanie i radosne okrzyki, podczas szóstych urodzin Naoto. Chłopak w bardzo szybkim tempie urósł, pozostawiając wcześniejsze wątpliwości daleko w tyle. Uśmiechnięty ojciec po uczcie zaprowadził go na polanę, uprzednio wyjaśniając matce, Hizumi Hyuudze, coś na ucho, czego chłopak nie mógł usłyszeć. Wtedy właśnie geniusz klanu zaczął uczyć swojego syna podstawowych technik shinobi, ze szczególnym naciskiem na szybkość i wytrzymałość, czyli główne czynniki TaiJutsu. Dzieciak szybko opanował podstawy, zaś rok później pod wpływem GenJutsu trafił do Szkoły Ninja. Nie wiedział, jak dalej potoczy się jego życie...

Siła - +4
Wytrzymałość - +5
Szybkość - +6
Reakcje - +3
Umysł - +3
Wola - +2
Kontrola chakry - +4

Ostatnio edytowany przez Naoto (2014-01-03 15:30:12)

   Zwyczajowo ocenę prologu zacznę od tego, co mi się w nim nie podobało. Choć historia sama w sobie jest ciekawa, to niestety w czerpaniu z czytania pełnej przyjemności przeszkadzał mi Twój styl pisania. Nie wiem dlaczego, ale tekstu nie czytało mi się zbyt płynnie i mimo mej dość dużej wyobraźni, nie potrafiłem zobaczyć tego co opisywałeś. Dodatkowo w mojej opinii lepiej by wyszło, gdybyś historie babki przedstawiał jako dialog jej z Zangetsu.
   Wszystko ma jednak swoje dobre strony, wliczając w to Twoją opowieść. Ja już tak mam, że podobają mi się historie w których nie brakuje akcji. Podobają mi się okoliczności, w jakich bohater traci rodziców - opisałeś to sensownie i realnie. Poza tym fajnie, że dzieciństwo Zangetsu kształtuje jego późniejszą osobowość.
Podsumowując: W prologu było parę błędów stylistycznych, ale był logiczny i koniec końców ciekawy; zaskarbiłeś sobie nim 35 punktów statystyk, które rozdasz w następnym poście. Pamiętaj, że bazowo masz wszędzie po 1!
Pozdrawiam
Sensei Ayatane

Yun

*

   Kilka lat temu wyszłam za mąż. Ożeniłam się z Yun'em. Bardzo odpowiedzialny, przystojny i wspaniały mężczyzna - myślałam wtedy. Będąc jeszcze nastolatką, moi rodzice zawsze mówili, abym robiła to, co uważam dla siebie najlepsze. Tym też się kierowałam...

   Poznaliśmy się na polu treningowym. Dzień był deszczowy, jednak nie zabrakło mi motywacji do treningu, który przecież odbywałam każdego dnia. Marzenia? Marzeń miałam wiele, wszystkie były raczej tak samo nieosiągalne. Przede wszystkim postanowiłam stać się silna. Dlatego co dzień rano szłam na wielką polanę pełną trawy, aby w końcu móc zmienić coś w swoim życiu. Muszę przyznać, że bardzo często widywałam tam pewnego mężczyznę. Nigdy z bliska nie miałam okazji mu się przyjrzeć, jednak był średniego wzrostu, miał kruczo-czarne, długie do ramion włosy. I pomyśleć, że został moim mężem... Przychodzi mi na myśl wiele wspomnień, jednak wszystko po kolei. Zwykle to mężczyzna, kiedy jest zainteresowany płcią przeciwną zaczyna się nią interesować, aż w końcu zaczyna gadkę, i tak nawiązują znajomość, jednak nie w tym przypadku. Był tak zajęty treningiem, że nie dostrzegał nic innego. Jednak po kilku miesiącach znalazłam w sobie odwagę aby podejść. Chciałam być cicho, jednak chwilę po tym, jak ruszyłam w jego stronę, obrócił się zupełnie inny, przystojny mężczyzna. Ideał! - pomyślałam, i nie zastanawiając się dłużej rzuciłam zwykłe: Hej!, jednak ku mojemu zdziwieniu w moją stronę poleciał shuriken. Cóż za ciepłe powitanie - pomyślałam. Chwilę po tym, kiedy uniknęłam ataku, przede mną z nikąd pojawił się właśnie on. Uśmiechnął się znacząco i podał rękę.
Jestem Yun, miło Cię poznać. - rzekł z uśmiechem.
Tak, doskonale pamiętam te słowa, jakby to było wczoraj. Rozmowa toczyła się dalej, aż wieczorem wylądowaliśmy razem na kolacji. Zaprosił mnie na najbardziej wykwintną kolację w moim życiu. Cały stół zapełniony był wszystkim, co zawsze było rozkoszą dla mojego języka.
Spotykaliśmy się każdego dnia, na tej zielonej polanie.

   Trwało to dłuższy czas, aż nastąpił przełom. Wszyscy wiemy, co się dzieje, kiedy znajomość zaczyna rozkwitać. Seks? Myślicie, że łatwo było odmawiać? To było bardzo ciężka decyzja, jednak nie byłam jeszcze na to gotowa. Więc o co chodzi? O oświadczyny, właśnie o nie! Byłam wtedy najszczęśliwszą osobą kiedykolwiek. Czas mijał w mgnieniu oka, byłam już silna. Nie miałam pojęcia, czy pogodzę to wszystko ze sobą. Chciałam czasu na odpowiedź, jednak w ciągu kilku sekund, nie przemyślawszy niczego, krzyknęłam: Tak! Będę twoja! Czy myślicie, że postąpiłam dobrze? Do tej pory sama się nad tym zastanawiam.

   Wracając, domyślam się, że chcecie wiedzieć więcej. Dopiero po odpowiedzi zaczęłam zastanawiać się nad sensem tego wszystkiego. Obaj byliśmy na tym samym poziomie, z czym wiązała się ogromna odpowiedzialność, więc nie mieliśmy dla siebie ani chwili czasu, jednak zaczęliśmy myśleć poważnie o dziecku. Postanowiliśmy zmniejszyć moje obowiązki. Byliśmy bardzo zaskoczeni, udało się! Może i mimo kosztem czasu, jednak nie brakowało nam na chleb. Wydaje Wam się, że wszystko było wspaniale? Jak wszędzie zdarzają się kłótnie, jednak opisywanie tego, co złe, mija się z celem. Nie wyobrażam sobie przedstawiać wszystkiego z czarnej strony.

   Dziecko stało się naszym priorytetem. Próbowaliśmy wiele razy, jednak bez skutku. Dlaczego? Gdybym ja sama wiedziała. Nic nie przychodziło mi na myśl, ale coraz bardziej wydawało mi się, że Yun jest bezpłodny. Nadszedł moment, kiedy przestałam widzieć jakiekolwiek szanse, aż do pewnego dnia. Pół roku oczekiwania, aż zaszłam w ciążę. Przeszłam na zdrowszy tryb życia, zminimalizowałam ilość misji. Nie poznaliśmy płci dziecka, jednak wspólnie zastanawialiśmy się nad imieniem. Chcieliśmy, aby było oryginalne. Zamyślając się zbytnio, ustaliliśmy, że czas pokaże. I też pokazał...

   Dzień jak każdy inny. Byłam już w ostatnim miesiącu ciąży. Obudziło mnie wschodzące słońce. Kiedy otworzyłam oczy, na ścianie wisiał przybity list. Czyżby coś się stało? Wystraszyłam się, jednak była to tylko wiadomość od Yun'a. Pomyślałam wtedy,że musiało być to coś ważnego. Zeszłam na dół, w domu nie było nikogo. Kiedy wyszłam z domu i udałam się w wyznaczone miejsce moim oczom ukazał się Yun. Wszystko mi wytłumaczył... Niedaleko stąd znalazł dwojga shinobi, którzy niosą wysokiej rangi zwoje. Powiedział: Są to jedne z ważniejszych zwojów, które musimy zdobyć. Weźmiemy ze sobą mojego starego kolegę - medyka. Mężczyzna przedstawił się, więc bez chwili do stracenia spakowaliśmy swoje rzeczy i wyruszyliśmy w drogę.

   Jak na złość, w trakcie podróży zaczął padać deszcz. Dodatkowe utrudnienie - westchnęłam. Będąc bardzo blisko celu, zza drzewa zauważyliśmy dwójkę shinobi. To na pewno oni! - powiedziałam szeptem. Ukryliśmy się na drzewie, postanawiając wykorzystać element zaskoczenia. W pewnej chwili dziecko zaczęło się ruszać tak mocno, że nie mogłam znieść bólu, a krzyk, który wydałam z siebie, w moment dotarł do przeciwników. Yun dawał sobie radę z nimi w walce taijutsu, a ja, z racji mojego szczęścia w brzuchu przeszłam na walkę dystansową. Nie wyglądali na silnych ninja. Skoro były to tak ważne zwoje, dlaczego więc niosą je przeciętnej klasy shinobi? - zastanawiałam się. Przekonałam się chwilę potem. Walka nabrała tempa, a techniki, których używali stawali się coraz silniejsze. Dostrzegłam, że jeden z nich jest użytkownikiem żywiołu ognia. Cóż - pomyślałam - Wygraną mamy w kieszeni. Yun to użytkownik wody, więc bez większego problemu ich pokonamy. Przesłałam wiadomość mężowi, jednak po chwili zauważywszy naszą przewagę, zaczęliśmy tracić czujność. Byliśmy bardzo blisko wygranej, kiedy poczułam, że odchodzą mi wody. Yun musiał stanąć sam na linii frontu, ja oddaliłam się kilkanaście metrów, i wraz z kolegą medykiem zaczęłam rodzić. Ból przeszywający moje ciało był najmocniejszym w świecie bólem. Nigdy nie przeżyłam czegoś takiego. W trakcie, kiedy dziecko się rodziło, obserwowałam bacznie, co dzieje się na polu bitwy.

   W pewnym momencie zauważyłam jak z ziemi wyłaniają się dwa kilkudziesięcio metrowe głazy, które w sekundę zmiażdżyły Yun'a. Nie wiedziałam wtedy, co się z nim dzieje, jednak byłam tak zajęta obserwacją walki, że nie zauważyłam, że urodził się chłopiec! Byłam jednocześnie szczęśliwa i przestraszona, więc oddałam dziecko w ręce medyka i ruszyłam na pomoc. Jedyne, co zobaczyłam na polu walki, to przygnieciona czaszka ukochanego. Adrenalina napłynęła mi do krwi, a wrzask złości, który wydałam z siebie odstraszył tysiące ptaków: Nie pozwolę Wam na to! Miałam prawie pełne zasoby chakry, więc ostatkami sił, które zostały mi po porodzie wykończyłam gnojków najsilniejszą techniką Raitonu, jaką posiadałam. Usłyszawszy krzyki, medyk wraz z dzieckiem przybył na pole walki, oddał dziecko w moje ręce, po czym próbował go uleczyć. Nie było zbyt późno, więc został uratowany, jednak jego twarz uległa kompletnej deformacji. Wzięliśmy zwoje i wróciliśmy do domu. Yun zaczął nosić maskę, ukrywał swoją twarz. Nikt nie śmiał wyśmiewać tak silnego, jednak wstyd i zażenowanie doprowadziły do noszenia białej maski. Z czasem, przestał ją ściągać. Zaczęło brakować mi jego wyrazu twarzy...

   Wiedziałam wtedy, jak nazwę dziecko. Postanowiłam dać mu imię po ojcu. Dlaczego? Był niesamowicie podobny do niego. Był jego dokładnym odwzorowaniem, kopią... Różnili się tylko kolorem włosów. Niedosyt w mojej głowie przestał istnieć, a mały Yun swobodnie dorastał. Bardzo szybko zaczął interesować się tym, kim jesteśmy. Był zafascynowany naszymi umiejętnościami, dlatego w wieku siedmiu lat posłaliśmy go do Szkoły Ninja.

*

   Rodzice od małego opowiadali mi, w jakich urodziłem się okolicznościach. Toteż otrzymałem odpowiedź na pytanie, które od zawsze siedziało w mojej głowie: Dlaczego mój ojciec nosi maskę? Powiem szczerze, nie doczekałem się ujrzenia jego twarzy, jednak Yuki zawsze mówiła mi, że przypominam ojca. Doskonale się  z tym czułem. Patrząc w lustro wyobrażałem sobie jego twarz.

   Dorastałem w dostatku. Będąc kurduplem wychodziłem bawić się z kolegami. Z resztą, jak każdy mały kurdupel. Czasem się biliśmy, więc dochodziło do łez. Teraz, będąc kilka lat starszym wydaje mi się to śmieszne, jednak wtedy była to dla mnie walka na śmierć i życie! Resztę dnia spędzałem wraz z rodzicami w domu, lub przyglądając się ich treningowi. Była to najczystsza przyjemność móc oglądać takie rzeczy. Przyznam, że od początku byłem tym zafascynowany do tego stopnia, że postanowiłem być jak rodzice.
Nie od razu dało się ich przekonać do tego, jednak z czasem zmienili zdanie.

   Od tamtego czasu każdy dzień, wyłączając ich obowiązki, spędzałem przy ich boku. Uczyli mnie podstawowych kopnięć i uników. Nie mogę zaprzeczać, wykorzystywałem to wszystko podczas kłótni z kolegami. Myślałem, że jestem najsilniejszy ze wszystkich!

   W zimowy poranek, jak każdego dnia usiadłem wraz z tatą do stołu. Czekaliśmy na śniadanie, które przygotowywała mama. Przyniosła do stołu Ramen. Było to moje ulubione danie, więc nie czekając ani chwili zabrałem się do jedzenia. Skończyłem pierwszy, więc postanowiłem poczekać. Ah, pamiętam dokładnie moment, kiedy mama powiedziała: Doszliśmy z tatą do wniosku, że już najwyższy czas, abyś udał się do Akademii Ninja Nic nie mówiąc, wstałem, uściskałem rodziców, a swojego szczęścia na tamten moment nie byłem w stanie pokazać. Tego ranka odmieniło się moje życie. Wszystko, co dalej się działo, nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Obudziłem się w budynku, obok mnie nie było rodziców... Stałem wryty jak ściana, będąc przestraszonym tak bardzo, że nie mogłem się ruszyć. Nie czekałem jednak długo i ruszyłem przed siebie...

Ostatnio edytowany przez Yun (2014-01-04 21:50:20)

-> SIŁA - 1 + 14 = 15
-> WYTRZYMAŁOŚĆ - 1

-> SZYBKOŚĆ - 1 + 14 = 15
-> REAKCJE - 1 + 4 = 5

-> UMYSŁ - 1 + 4 = 5
-> WOLA - 1

-> KONTROLA CHAKRY - 1 + 9 = 10

   Przeczytawszy Twój prolog muszę niestety przyznać, że nie otrzymasz za niego dużej sumy punktów statystyk. W tekście jest zdecydowanie zbyt dużo błędów stylistycznych oraz powtórzeń, które nie pozwalają czerpać przyjemności z czytania Twej historii. Dodatkowo razi wygląd samego prologu, pogrubiona czcionka nigdy nie jest dobrym pomysłem! Warto także wspomnieć, że dialogi należy pisać od nowej linijki...
   Ale przejdźmy do samej fabuły, która oczywiście pełni największą rolę w ocenie prologu. O ile początek jest całkiem logiczny (śmierć matki na wojnie), tak później przestaje to być tak sensownie. Obecność Senju na terenie Uchiha jeszcze mógłbym przepuścić, ale dlaczego ninja nie zaatakował syna Kazuo? Jednak historia do najgorszych nie należy, choć jej długość zdecydowanie nie powala.
   Podsumowując: Za dużo błędów stylistycznych i logicznych, aczkolwiek fabuła nie najgorsza; prolog oceniam na 19 punktów statystyk, które rozdysponujesz w następnym poście (pamiętając, że wszędzie masz bazowo po 1 pkt!). Możesz również napisać prolog od nowa, wtedy ocenię go ponownie.
Pozdrawiam
Sensei Ayatane

Chcecie znać moją przeszłość? Nie ma problemu. Nie jest jakaś szczególnie ciekawa, ale skoro potrzebne wam to do szczęścia to czemu nie. Nie znam swoich prawdziwych rodziców, moi opiekunowie do których zwracam się mama i tata, znaleźli mnie jakiegoś letniego dnia w lesie. Podobno miałem wtedy kilka tygodni, byłem zawinięty w jakieś prześcieradło i podobno darłem się wniebogłosy.  Mama opowiedziała mi tą historię kiedyś przy obiedzie, która sama ugotowała i przyprawiła własnoręcznie zebranymi ziołami - była zielarką - znała się na rzeczy. Nie jadałem samych ziół, mój tata dbał o to abym odżywiał się jak prawdziwy mężczyzna, codziennie przynosił coś do garnka jakiegoś zająca albo inny smaczny kąsek. Zajmował się polowaniem na zwierzęta. Ludzie nazywali go kłusownikiem, ale mi mówił, że jest łowcą. Zawsze nosił przy sobie łuk, kiedyś próbował mnie nauczyć strzelać ale jakoś mi to nie szło.
No, ale skoro miałem takie sielankowe życie to co ja tutaj robię co nie? Kiedyś udało mi się podsłuchać ich rozmowę:
- [...] Naprawdę nie zauważyłaś nic dziwnego?
- Nie rozumiem coś jest nie tak?
- Czy to nie dziwne, że nigdy się nie skarżył na to, że coś go boli niczego sobie nie złamał? Inne dzieci w jego wieku już dawno miały połamane kości poskręcane kości. A on? Nic.
- Oj myślę, że za bardzo się przejmujesz, po prostu jest ostrożny i nie daje się wciągać w głupie zabawy.
- Moim zdaniem za tym kryje się coś grubszego...
- Oo, tutaj jesteś mój bohaterze. Chodź do mamusi. [...]
To chyba dla tego tata zaczął się dziwnie zachowywać i uważnie mnie obserwować. Cały czas czułem jego wzrok na moich plecach. Zachowywał się strasznie dziwnie, niekiedy miałem wrażenie jakby mnie śledził nie miałem chwili wytchnienia.
Pewnego dnia skakałem sobie po drzewach tak z nudów. (co można robić w domku w lesie z rodzicami?)
Bez problemu wszedłem na to samo drzewo co zawsze i już miałem ruszyć w moją ulubioną trasę, czyli z naokoło domu, kiedy zahaczyłem o coś nogą i runąłem na ziemię. poczułem jak strasznie boli mnie stopa, na którą upadłem. Myślałem, że mi odpadła. Jednak, kiedy się ogarnąłem i udało mi się położyć na plecy, podniosłem nogę aby zobaczyć co się stało mojej biednej stopie.  Co mnie zdziwiło, nie stało się nic. Była w bardzo dobrym stanie, można by rzec nienagannym. Uradowany z tego faktu postanowiłem powtórzyć próbę obejścia chatki dookoła po drzewach i ruszyłem w trasę. Kiedy wracałem, zmęczony i z obolałymi nogami (od tego skakania), zobaczyłem jak tata wraca do domu. Jak zwykle miał przy sobie łuk, jakieś zwierzę, które niedługo skonsumuje i linkę dzięki której mógł majstrować pułapki na zające.
Następnego dnia rano, już go nie było. Mama powiedziała, że wyjechał w interesach, a jak starałem się dowiedzieć czegoś więcej to mówiła, że to nie sprawy dla dzieci. Tata wrócił po kilku dniach, które udało mi się przetrwać (same warzywa - koszmar). Był całkiem innym człowiekiem - uśmiechnięty, zadowolony z życia, nawet ze mną rozmawiał częściej niż zwykle.
Po ok. tygodniu nasz domek odwiedzili jacyś ludzie - mężczyzna i kobieta. Przyszli do taty. Wyglądali jakby się wcześniej spotkali. Przez chwilę rozmawiali, po czym tata wskazał mnie palcem i przywołał do siebie. Przybiegłem i stanąłem za nim, Ci ludzie byli jacyś nie tego. Tata się odwrócił, przyklęknął i powiedział;
Słuchaj, jesteś już dorosłym mężczyzną prawda? W końcu masz już skończone 14 lat. Ci państwo zabiorą Cię teraz do szkoły gdzie nauczysz się jak ochronić nas przed rozbójnikami i wielkimi niedźwiedziami. Pamiętasz jak jeden kiedyś się tutaj przypałętał i nie mogliśmy wychodzić z chaty przez tydzień. No właśnie, od momentu jak wrócisz to już nie będziesz mógł, skakać po drzewach i się bawić. Od momentu jak wrócisz będziesz prawdziwym mężczyzną, który zajmie się ochroną mamy i taty. ja też mam już swoje lata i nie będę mógł nas obronić przed każdym.
Kiedy to powiedział, wstał i odsłonił mi widok na tych ludzi, którzy mieli mnie zabrać. Byli już na zewnątrz i rozmawiali z moją mamą. Od razu pobiegłem do niej i się mocno przytuliłem, to była ostatnia okazja na korzystanie z matczynej miłości. Kiedy wrócę to ona będzie się tulić do mnie. Z tą myślą żegnałem się z rodzicami i wyruszałem w podróż.

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-01-06 22:53:49)

-> SIŁA -10
-> WYTRZYMAŁOŚĆ - 2

-> SZYBKOŚĆ - 10
-> REAKCJE - 3

-> UMYSŁ - 2
-> WOLA - 2

-> KONTROLA CHAKRY - 5

   Zwykle ocenę prologu rozpoczynam od wypisania błędów, lecz Twój posiada ich na tyle mało, że zostawię sobie je na koniec.
    Twój prolog jest dość oryginalny, ze względu na postać, która jest jego głównym bohaterem. Uczynienie Kuriku Uzumakim, dało Ci spore pole do popisu, które zdecydowanie wykorzystałeś bardzo dobrze. Wszystko zostało przez Ciebie sensownie oraz ciekawie opisane; nieźle opisałeś dlaczego charakter opuścił klan, a poziom tekstu nie spadł aż do samego końca. Przez to prolog czytało się przyjemnie, co się Tobie chwali.
   Jeżeli zaś chodzi o błędy - jedyne jakie udało mi się dostrzec, to brak myślników przed dialogami, a także słowo "długowieczny" pisze się łącznie. To wszystko.
   Podsumowując: Dzięki ciekawemu pomysłowi oraz temu, jak go zrealizowałeś, zasłużyłeś na mocne 45 punktów statystyk, które rozdysponujesz w następnym poście. Pamiętaj, że bazowo masz wszędzie po jeden!
Pozdrawiam
Sensei Ayatane

Senju Maku

Urodzony podczas napadu na rodzinny dom, banda "rabusiów" wyłamuje drzwi w środku nocy,
wujek zajęty swoją siostrą i jej stanem zdrowia.
Nikt nie spodziewał się tego jak się skończy "mały napad". Ojciec na misji, dziadkowie zginęli,
a przy Matce tylko jej starszy brat który był medykiem.
Złodzieje pakują co się da, klasyczna kradzież gdy nagle upada cenny rodzinny świecznik,
wujek opuszcza siostrę aby sprawdzić co się dzieję, a jego oczom ukazuje się 2uch 16-17 latków o charakterystycznych czerwonych oczach.
-CO TU SIĘ DO CHOLERY DZIEJĘ?!
-My....My nic takie....
-ODKŁADAĆ TO I WYNOCHA! JUŻ!
-Tak jest....

Wystarczyła zaledwie chwila aby stan matki się diametralnie pogorszył,
była bardzo słaba, po porodzie.. albo rodzona siostra albo jej potomek...


-MAKURA! PROSZĘ! NIE ZOSTAWIAJ MNIE!
-Braciszku... wierzę, że dobrze się zaopiekujesz się... a właśnie, ty miałeś wybrać imię...
-NIE! TY JE WYBIERZESZ, TYLKO NAS NIE ZOSTAWIAJ...

<słychać tylko krzyk dziecka>

-Makura?...proszę...


....................................................................................................................................

                                                                      Dorastanie

Maku [nazwany na cześć zmarłej matki] wychowywany był przez wujka, jego ojciec zginął podczas misji,
a stryjek nigdy nie powiedział mu w jakich przykrych okolicznościach przyszedł na świat.
Kiedy jednak podrósł i zaczął wypytywać o swoich rodziców, wujek w końcu przez łzy spełnił jego wolę i opowiedział co się stało.
Młody Senju po wysłuchaniu historia swoich narodzin mocno zbladł, padł na kolana i zaczął płakać
-Maku, proszę cię o jedno... Wiem że to nie jest zgodne z zasadami jakie wyznajemy,
ale chce cię tylko o to prosić...
-Tak wujku?
-Pomścij moją siostrę...
-To mój jedyny cel...

Po tej rozmowie obaj zaczęli bardzo mocny trening. Maku ćwiczył bez chwili wytchnienia,
kiedy kończyli trening siłowy, On zaczynał samodzielny trening logiczny,
ustalał strategie na pojedynki z posiadaczami każdego znanego mu KG,
a szczególnie analizował wszystkie umiejętności jakie posiadają znienawidzeni Uchiha.

Kiedy już nadawał się na Ninje, udał się do Akademii,
a jego dalsze na scenie zwanej życie odgrywają się na naszych oczach...

Siła: 1
Wytrzymałość: 11
Szybkość: 11
Reakcje: 3
Umysł: 1
Wola: 1
Kontrola chakry: 21

Niestety prolog nie spełnia wymagań, żeby być przepuszczony i mam do niego mieszane uczucia. Z jednej strony dajesz kolory i nazwy krain, które pokazują że się starasz z drugiej nie ma tu za dużo tekstu, a nawet w tych krainach są literówki. Jednak błędy wiadomo mniej lub bardziej każdemu mogą się zdarzyć mi np. często się zdarzają. Natomiast ta forma woła o pomstę do nieba czy naprawdę trzeba poświęcać całą linijkę tekstu na "Zabrał trochę pieniędzy i wyruszył". Jednak główną wadą dla której nie mogę przepuścić twojego prologu jest niezgodność z realiami forum. Szkoła Ninja jest miejscem, którego położenie znają tylko nieliczni, a wśród nich raczej nie ma dzieciaków z Ariando. Zarówno dotarcie jak i powrót ze szkoły ninja jest przeprowadzane w tajemniczy sposób dlatego twoja postać nie miała jak dojrzeć dzieci wracających ze szkoły, ruszenie w jej stronę też jest naciągane.
W celu poprawy edytuj tekst i daj znać na cb/gg jakiemuś senseiowi.

Ostatnio edytowany przez Sensei_Akio (2014-01-27 16:08:19)

   Niestety nie do końca wziąłeś sobie do serca słowa poprzedniego Sensei'a, przez co prolog - skorzystam z eufemizmu - nie stoi na wysokim poziomie. Usunąłeś błędy fabularne, przez co historia kwalifikuje się do oceny, ale punktów za nią wiele nie będzie.
Wyjdę od tego co mnie raziło, a niestety jest tego sporo. Po pierwsze, tekst ma okropną formę, o czym wspomniał wcześniej Akio. Zdarzają się momenty, gdy można przenieść jakieś zdanie do następnej linijki, aby podkreślić jego znaczenie, lecz robienie to nagminnie jest po prostu błędem. Podobnie sprawa ma się z ortografią, interpunkcją i w końcu ze stylistyką - ze wszystkim tym jest po prostu kiepsko, grzecznie ujmując.
Podsumowując: Historia nie należy ani do najciekawszych, ani do specjalnie oryginalnych, za to roi się w niej od rozmaitych błędów. Normalnie kazałbym poprawić Ci prolog, ale skoro to Twoje drugie podejście, to ocenię go. Dostajesz ni mniej ni więcej 10 punktów statystyk, które rozdysponujesz w następnym poście (pamiętaj, że bazowo masz wszędzie po 1 pkt.).
Pozdrawiam
Sensei Ayatane

Wstęp.

Podczas narodzin Kizuhiko miał wypadek - został zraniony w szyję, w wyniku czego był niemy. Z tym wiąże się też jego samotne dzieciństwo. Nie miał kolegów, wszyscy go wyśmiewali. Mimo to był odważny i nie zamykał się w sobie, a wręcz przeciwnie - starał się nawiązywać nowe znajomości, pomagając innym jak tylko mógł. Nie był za bardzo uzdolniony, lecz na pewno zdeterminowany. Dążył do celu, który sobie postawił - zostać prawdziwym ninja.

Życie Kazuhiko.

Rodzice porzucili go w wieku 5 lat, ponieważ wszyscy znajomi odwrócili się od nich przez wadę dziecka. Wychowywany był przez staruszka, który znalazł niezadbane dziecko na ulicy. Dokładnie nie znał jego pochodzenia. Nauczył go wielu przydatnych rzeczy. Między innymi przetrwania w trudnych warunkach. Kazuhiko wtedy poczuł, że ktoś go rozumie. Dogadywał się ze starcem doskonale.Dużym plusem było to, że chłopak nie był głuchy i słyszał, co się do niego mówi. Opiekun pokazał dziecku, jak "użyć" natury jako przyjaciela.
Pewnego dnia, kiedy wiek chłopca dosięgnął 9 lat, Kazuhiko budząc się otworzył drzwi pokoju, gdzie ujrzał walczącego Takashiego (tak bowiem nazywał się staruszek). Zaimponował mu swoimi ruchami. Gdy opiekun odprawił rabusiów natychmiast udał się w stronę dziecka. Rozmawiając z nim opowiedział mu o swojej przeszłości. Głównie stąd Kazuhiko dowiedział się o istnieniu wojowników zwanych ninja. Poprosił starca o naukę walki, oraz o pomoc w zgłębianiu technik ninja. Starzec postanowił wystawić cierpliwość Kazuhiko na próbę. Kazał mu usiąść na pewnym wzgórzu, oraz czekać na nauczyciela. Tak jak kazał Takashi, tak też uczynił dzieciak. Tu ukazała się pierwsza wada Kazuhiko - nie był on cierpliwy. Z sekundy na sekundę coraz bardziej się denerwował. A co, jeśli to jakaś... próba ? - pomyślał. Nie zamierzał dłużej czekać na miejscu. Postanowił zbudować sobie szałas, oraz wykorzystać wszystko to, czego się do tej pory nauczył.
Irytującym faktem stało się dla niego to, że Takashi przez cały ten czas obserwował go. Po kilku dniach ujawnił się. Dzieciak nie wyglądał na zadowolonego, a wręcz przeciwnie - złościł się na staruszka.
- Zdolny z Ciebie chłopak Kazuhiko. Przykro mi, ale ja nie mogę Cię niczego nauczyć. Jednak jest coś, co mogę Ci przekazać. Udaj się do Kraju Pól Ryżowych. Tam znajduje się szkoła ninja. Może tam czegoś się nauczysz ? Widzę w Tobie wielką przyszłość. - Kazuhiko gdy tylko usłyszał o szkole ninja, to bardzo się ucieszył. Swoją gestykulacją dał znać Takashiemu, aby udali się do domu. Tam staruszek pomógł spakować się podopiecznemu, po czym pożegnał go.
Wędrówka trwała bardzo długo. Zarówno ze względu na wiek chłopca, jak i ze względu na odległość, którą musiał pokonać. Po drodze spotkał różnych ludzi. Mało kto wiedział, iż Kazuhiko jest niemy. Po drodze nie spotkały go żadne przykre niespodzianki.
Gdy chłopak dotarł na miejsce, czyli do Kraju Pól Ryżowych, bardzo się ucieszył. Miał on już 12 lat.

Ostatnio edytowany przez Kazuhiko (2014-02-05 21:25:19)

Siła: 1+4=5
Wytrzymałość: 1+2=3
Szybkość: 1+9=10
Reakcje: 1+4=5
Umysł: 1+2=3
Wola: 1+2=3
Kontrola chakry: 1+4=5

Ostatnio edytowany przez Kazuhiko (2014-02-05 22:22:27)

   Prolog stoi na podobnym poziomie do tego, napisanego przez Twojego fabularnego brata, choć nie czytało mi się go aż tak przyjemnie. Pozwolę sobie zacząć od wypisania błędów, choć wiele ich nie będzie: poza tym, że "niemiły" piszemy łącznie, to parę razy zdarzyły się powtórzenia, choć na szczęście bardzo rzadko.
   Teraz przejdźmy do tej przyjemnej części, czyli do zalet. Muszę przyznać, że historia rodzeństwa Uzumaki od Twojej strony jest ciekawsza, niż brata. Może to dlatego, iż więcej tu dramatyzmu niż u Kuriku, który w dodatku opisałaś całkiem sprawnie. Dialogi postaci kojarzyły mi się z rozmowami Elfów z Władcy Pierścieni, aczkolwiek nie oznacza to, że były złe, a wręcz przeciwnie!
Podsumowując: Brak jakichś rażących błędów, długość prologu przyzwoita, podobnie, jak jego jakość - za to mogę Ci z spokojnie dać 39 punktów statystyk, które rozdysponujesz w następnym poście. Pamiętaj, że wszędzie masz bazowo po jeden!
Pozdrawiam
Sensei Ayatane

Młodzieniec wszedł powoli do środka, uchylając lekko słomiany kapelusz, rzucając spojrzenie na mężczyznę siedzącego przed nim. Był spokojny - lub ten spokój udawał, gdyż palce chłopaka zaciskały się aż do pobielenia a potem rozluźniały, zaś jego wzrok wodził po całym pomieszczeniu, szukając ewentualnego miejsca schronienia. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, zaś Junji uniósł głowę, ściągając z niej nakrycie, wzdychając i zaczynając mówić:
-Cóż... jestem tutaj by opowiedzieć o sobie, musicie to zapisać i sprawdzić, prawda?- mówiąc to poprawił swoje szaty, tak jakby chciał mieć jakieś zajęcie by mniej się stresować, niemniej jednak kontynuował swoją wypowiedź - Jeśli okłamię to i tak się dowiecie... więc muszę mówić prawdę. Jak wiadomo - pochodzę z klanu Namikaze, nazywam się Junji, urodziłem się osiemnaście lat temu - co dla niektórych było błogosławieństwem a dla niektórych przekleństwem. Nie będę opowiadał historii o śmierci rodziców, chęci zemsty czy inną normalnością w tym świecie -może będzie to nudne, ale cóż...- przymknął oczy, przerywając na moment, oklepując rękoma kieszenie w poszukiwaniu butelki z sake - nim cały obraz mu się rozmazał i film urwał, miał ją, miał, jednak teraz nie było po niej ani śladu. Sposób na ułatwienie tej przemowy po prostu poszedł w cień. -Nigdy nie wykazywałem jakiś szczególnych cech, od małego byłem spokojny, szary, nie wyróżniałem się... zresztą, nawet nie chciałem, po co być w centrum uwagi by można być spokojnie w cieniu. Rodzice byli dumnymi członkami klanu, więc tym samym od małego starali się mnie szkolić, głównie w walce mieczem oraz wręcz - bo jak twierdzili, ponoć bez tego nie da się przetrwać w tym świecie. Zawsze sprawiałem wrażenie grzecznego dzieciątka, które nie robiło nic, co nie było niepotrzebne, stałem z boku, jakoś specjalnie nie otaczałem się gronem przyjaciół, rówieśników... jak to stwierdzali, hm... oo, jestem gburem, chamem i ponoć przemądrzały, alee... to nie istotne, wracam do tematu.- przełknął ślinę, przecierając dłoń o dłoń. Trudno w jednej chwili przypomnieć sobie całe życie, które było tak obojętne i nie istotne, w żaden sposób nigdzie i nigdy nie zanotowane. Yuji zaśmiał się, po czym przymrużył oczy, zaczynając mówić dalej. -Pierwsze głupie zachowania z mojej strony zaczęły się wieku ośmiu lat. Potrzebowałem uwagi, chciałem by ludzie mnie zauważali, nie rozróżniałem jako dziecko złej i dobrej sławy, nie wiem czemu wpadł mi taki pomysł do głowy ale zabijałem zwierzęta - to sprawiało, że mogłem się wyżyć, poczuć coś innego niż tą zwyczajność. Ludzie patrzyli na mnie, wytykali mnie palcami, szydzili ze mnie, drwili, rodzice zaś stwierdzili, że jestem nienormalny, zły - pamiętam tylko jak pewnego dnia, gdy wróciłem do domu ubrudzony krwią, dostałem porządny łomot od ojca, który nie mógł już wytrzymywać mojego zachowania, wtedy dzięki temu zrozumiałem swój błąd i na zawsze przestałem to robić... muszę przyznać - to było chore, dziecko, któremu przyjemność dawała krew i śmierć, zabawne, gdyż od tamtego czasu brzydzę się krwią, lecz wiem iż nie zawsze można od jej rozlewu uciec. W wieku dziesięciu lat zostałem wysłany wraz z dwójką rówieśników na polowanie, zwyczajne, sprawdzające nas - chodziły pogłoski o krążących tam dzikach - nie miałem ochoty ale musiałem, taki wymóg klanu. Podróżowaliśmy długo - ja, Ryuuzaki i Yuki, nie przepadaliśmy za sobą, Ryu był pier.... ekhm, był egoistą, przemądrzałym, zaś ona wielka damulka, która mało co nie zachłysnęła się swoją wspaniałością. Trzymałem się od nich kilka kroków dalej, nie chciałem patrzyć na tą dwójkę bo sam ich widok mnie mdlił, zaś dłonie zaczynały świerzbić. Jakby to stwierdzić... zawaliłem, bo przez to zabrakło nam czujności. Dzik, dzikiem - zabiłem go bo wybiegł obok mnie, ale nie widziałem w życiu by dziki rzucały shurikenami, a dwójka obok mnie oberwała nimi. Na szczęście nic poważnego - kilka płytkich, powierzchownych ran, ale jakby nie patrzeć... było to na mnie, że ja ich zaatakowałem. To taki czarniejszy wpis jeśli chodzi o mnie bo zostałem osądzony o atak na ''przyjaciół", najwidoczniej ktoś chciał mnie usilnie wrabiać i mu się to udawało. Potem dostałem kilka innych zadań, dostawałem za każdym razem przydział innych ludzi - i z reguły na nich działy się dziwne rzeczy za, które osądzano ''Zabójcę zwierząt", śmieszne, sam sobie zasłużyłem na taką opinię  a ludzie traktowali mnie z góry jak dziwaka. - zarechotał, po czym przetarł twarz dłonią, a następnie postukał palcami w słomiany kapelusz, wbijając uważnie wzrok w mężczyznę, traktując go teraz niczym spowiednika. - Ludzie się mnie obawiali, traktowali mnie jako kogoś niebezpiecznego, nieprzewidywalnego - zły, okrutny, chory na głowę... mało co ludzie nie rzucili się na mnie z nożami, jednak nie miał nikt dowodów na to iż zraniłem kogokolwiek z naszych. Gdy miałem czternaście lat, wydało się iż to wszystko co się działo... stał za tym mój ojciec, obawiający się kim mogę być w przyszłości, co mogę zrobić, chciał zrobić ze mnie groźnego potwora, bo sam nie miał serca mnie zabić albo powstrzymać gdybym już nie panował nad sobą. Tylko ranił, nikogo nie zabił, dlatego został zwyczajnie wygnany - może ten etap zmienił pogląd klanu na mój temat, w każdym razie z osoby, która stwarzała niebezpieczeństwo, stałem się dzieckiem wygnańca. W sumie miałem wybór, odejść razem z nim albo zostać tutaj sam - matka odeszła, ja zostałem wśród klanu. Mimo, że kochałem ich, to byli moi rodzice - nie mogłem odejść razem z nimi, nie wiem czemu, tak po prostu wyszło. To wszystko miało ogromny wpływ na mnie, z samotnika stałem się osobą, która polubiła towarzystwo i... alkohol, miałem do niego słabość i zacząłem pić od jakiegoś szesnastego roku życia nałogowo - typowy kobieciarz, alkoholik z niewyparzoną gębą. Stawałem się niezależny, próbowałem dążyć do swojego celu jak tylko mogłem - a wiadomo, że wyznacznikiem ważności osoby jest jej siła - być może ta wiara i chęci zmienienia w sobie czegokolwiek doprowadziła mnie tutaj, kto to wie. - Junji momentalnie klasnął w dłonie wyraźnie rozbawiony, po czym pokiwał głową z wyraźnym niedowierzaniem, po czym zaczął się śmiać i mówiąc z trudem, problematycznie łapiąc oddech - Mam też mówić o śmiesznych, istotnych chwilach z mojego życia? Pewnego razu wypiłem za dużo, i nie wiedziałem co się dzieje - zasnąłem w pierwszym lepszym budynku w jakim się znalazłem - problem istnieje w tym iż były to łaźnie.... kobiet. Z rana gdy się obudziłem i wstałem tuż obok źródeł zapełnionych kobietami... Zlinczowały mnie, przez tydzień każdy ruch sprawiał ból, a ja zostałem uznany za głupiego, bezczelnego podglądacza... erotomana. Jeszcze dwa-trzy lata temu uznały by to za urocze... te kobiety, nigdy ich nie zrozumiem.- przerwał i na moment odchylił dość długie włosy z prawej części czoła - gdzie jawiła się blizna, po cięciu - dość głębokim jak dla tego miejsca, ostrze wyraźnie odbiło się dopiero od kości czaszki. Młodzieniec wskazał na ślad, po czym ponownie okrył czoło włosami, z dziwacznym uśmiechem wymalowanym na ustach. -To jest ślad, moje własne znamię głupoty. Pewnego razu postanowiłem przestraszyć pewną znajomą, która w tamtym czasie ćwiczyła mieczem - nie pomyślałem, po prostu klep... objąłem ją, zaś ona z przestrachu machnęła mieczem. Mało co mnie nie zabiła, ale dzięki temu zostałem całkowicie uświadomiony jak kobiety są niebezpieczne. Inni mało co nie umarli ze śmiechu widząc to, a ona boi się do mnie odezwać do tej pory, po prostu sądzę iż jest jej głupio... Ahh, przepraszam, zacząłem gadać o głupotach, które nie są wcale istotne, jeszcze raz przepraszam, powracam do sedna opowieści.- przetarł usta dłonią, poszukując wzrokiem czegoś do picia, czegokolwiek, od takiego gadania aż zasycha w gardle. Cóż, nawet gdyby coś dostrzegł i tak nie śmiałby teraz o to zapytać. - Gdy miałem siedemnaście lat wrócili moi rodzice z wygnania, o dziwo klan przyjął ich bez żadnych protestów na powrót, ale mi byli obcymi, obojętnymi ludźmi, nie przejmowałem się tym... być może kiedyś między nami będzie lepiej... ahhm, przepraszam, przepraszam. Niebawem zostałem wysłany na patrol, wtedy pierwszy raz zabiłem człowieka, musiałem. Wtedy podróżowałem przez jedną z wsi leżącą nieopodal granicy, świeciło słońce, świeciły ptaszki, woda w płynącym nieopodal strumyczku szumiała, cudowne miejsce. Wszystko tętniło życiem, było tak pięknie, aż trudno mi to wszystko opisać. Spacerowałem uśmiechnięty po uszy, lekko wstawiony, miałem ochotę tylko znaleźć jakieś miejsce w cieniu i położyć się spać, alee... nie, nigdy nie miałem tyle szczęścia by działo się tak jak ja pragnę. Nie zdążyłem wykonać kilka kroków, gdy usłyszałem pisk w jednym z domów, jakby nie patrzeć, patrolowałem, więc raczej musiałem sprawdzić co się dzieje. Drzwi były zamknięte i tu pojawiło się pytanie - nigdy nie byłem bogaczem, więc za ewentualne szkody musiałbym zapłacić - nie chciałem tego. Znalazłem otwarte okno po chwili poszukiwań i zacząłem wciskać się do środka, w takich właśnie chwilach człowiek docenia zdrowy tryb życia i fakt braku otyłości. Wpadłem od razu pokój dalej i moim oczom ukazał się zasztyletowany mężczyzna leżący w kałuży krwi, jednak dalej słyszałem pewne odgłosy, informujące o tym iż to nie koniec rzezi w tym domu. Szedłem dalej, po cichu, dobyłem miecz. Krok, powstrzymywanie ciężkiego oddechu, mocniejsze zaciskanie palców na rękojeści... chwila uwagi,pchnąłem drzwi i wkroczyłem do środka nie do końca wiedząc co robię, działałem automatycznie. Zauważyłem mężczyznę rozbierającego kobietę, szarpiąc nią i ostatecznie rzucając na łóżko. Gdy mnie zauważył od razu dorwał nóż zza paska wypuszczając kobietę, najwyraźniej w każdej sytuacji miał swoje priorytety... chociaż ja najpierw zająłbym się raczej kobietą, to przyjemniejsze... ahh, przepraszam!- młodzieniec uderzył się w czoło zdając sobie sprawę z tego co zaczął mówić a co było całkowicie zbędne i tylko ujawniło to jaki jest dziwny. Cóż, to nie był nadal koniec historii, do wszystkiego trzeba było powracać nawet i po dłuższych chwilach przerwy na obmyślenie dalszej części mowy. - Atakowałem szybko, ciąłem po punktach witalnych - starałem się je trafić, finta, młyniec, pchnięcie, szybki atak mający na celu zabić, wtedy nie miałem żadnych ograniczeń wobec tego człowieka, który uczynił coś tak strasznego. Nie trwało to długo - stracił głowę, która poturlała się po podłodze w stronę drzwi, bryzgając ściany krwią. Ehh, przepraszam, nie chce o tym rozmawiać - powiedziałem już na ten temat dostatecznie... później jedynie ćwiczyłem i żyłem dalej swoim życiem, niedługo później trafiłem tutaj... to chyba na tyle, dziękuje. - pokiwał głową, po czym ukłonił się, nałożył słomiany kapelusz na głowę, poprawił szaty i powolnym krokiem wyszedł.

Ostatnio edytowany przez Junji (2014-02-14 19:40:25)

Siła: 13
Wytrzymałość: 7
Szybkość: 8
Reakcje: 6
Umysł: 4
Wola: 4
Kontrola chakry: 7

-Zwę się Josuke Nishikawa. Nazwisko to właściwie jedyna rzecz która pozostała mi po rodzinie. O swoim ojcu nie wiedziałem z początku absolutnie nic. Nigdy nawet nie widziałem go na oczy. Moja matka miała na imię Miyahara Nishikawa. Jej wygląd znam tylko i wyłącznie z zdjęcia, które do dziś nosze w wewnętrznej kieszeni kamizelki. Zmarła ona kilka dni po moim urodzeniu.
Trafiłem do sierocińca rodziny Fumei. Wychowali mnie tam pan i pani Fumei właściciele sierocińca. Nie był to zbyt luksusowy ośrodek, lecz nadawał się do wychowania dzieci na dobrych i porządnych ludzi. nie wiele pamiętam z okresu mojego dzieciństwa, ale dobrze pamiętam że kiedy miałem 4 lata pani Fumei zaszła w ciąże. Nie raz pytałem się jej jak będzie zwało się jej dziecko, a ona zawsze odpowiadała Mesayato. Było to imię które z niewiadomych przyczyn z początku po prostu nienawidziłem lecz gdy miałem już 5 lat na świat przyszedł mały chłopiec, który jak obiecała jego matka miał na imię Mesayato.
W ciągu niecałego roku mały mesayato zaczął chodzić co było dla mnie niesamowite. cieszyłem się że będę mógł się z nim bawić. Wkrótce zacząłem traktować go niczym młodszego brata. dwa lata później kiedy on miał już trzy lata a ja osiem, zaczął mówić. ucieszyło to mnie jeszcze bardziej niż moment w którym ten sam chłopiec zaczął mówić. Od tamtego momentu zaczęliśmy rozumieć się jeszcze bardziej. Nie tylko traktowałem Mesayato jako młodszego brata, ale czułem że on nim jest
Pewnego razu kiedy wróciłem razem z Mesayato do sierocińca zauważyłem na moim biurku małą kopertę. Kiedy podszedłem ją bliżej obejrzeć zobaczyłem że to list z napisem "Dla Yosuke" Kiedy otworzyłem kopertę oczom ukazała mi się najzwyczajniejsza w świecie biała kartka z treścią. Powiedziałem do Mesayato żeby poszedł pobawić się z innymi dziećmi, po czym usiadłem na łóżku i zacząłem czytać.

                Kochany synu

Wiem że nurtuje cie bardzo wiele pytań lecz nie jestem w stanie ci na nie odpowiedzieć.     Jeśli czytasz ten list to znaczy że za dokładną godzinę nie będę już stąpał po tej ziemi. Porwała mnie mała grupa bandytów. za godzinę poproś kogoś aby przyszedł pod adres zapisany z tyłu kartki. Naprawdę bardzo żałuję że nigdy nie przyszedłem aby cię zabrać naprawdę wiele razy chciałem już zapukać do drzwi sierocińca niestety nigdy nie odważyłem się tego zrobić. Bałem się że znienawidzisz mnie za to że zostawiłem cię samego w sierocińcu

                                                                                                                 Kocham cię
                                                                                                                  Tetsu

Dla pewności spojrzałem czy adres rzeczywiście znajdował się z tyłu kartki. Ojciec mówił prawdę adres był tam zapisany. Wtedy zrozumiałem że wiem co to za adres i że to całkiem niedaleko.
Oderwałem kawałek kartki na którym znajdował się adres i włożyłem go do kieszeni. Podbiegłem do okna wyszedłem przez nie na najbliższe drzewo po którym zszedłem na ziemie. Pobiegłem w stronę adresu wskazanego w liście. Zanim tam dotarłem minęło około pięć minut.
Zobaczyłem stary opuszczony budynek. Od razu otworzyłem wielkie drzwi które zaskrzypiały potwornie. Zobaczyłem że zanim budynek został opuszczony posiadał dwa piętra jednak teraz kiedy cały był uszkodzony z drugiego piętra nie zostało już nic tworząc jedno wielkie pomieszczenie. Przez dziurę w dachu na środek spadała smuga światła.
W tej smudze zobaczyłem mężczyznę przywiązanego do krzesła. Na jego twarz spływały długie siwe już włosy. Jego zarost również był bardzo zaniedbany . Przez włosy nie byłem wstanie zobaczyć  jego twarzy ale od razu pobiegłem do niego.
Mniej więcej w połowie drogi złapało mnie dwóch mężczyzn. Nie byłem w stanie zobaczyć ich twarz ponieważ obaj złapali mnie od tyłu. Zza mężczyzny który siedział na krześle wyszedł 3 mężczyzna. miał około 20 lat, był naprawdę szczupły, na głowie miał krótkie zmierzwione blond włosy. ubrany był w bardzo drogi błękitny garnitur.   
-Więc to jest twój synek. Naprawdę bardzo słodki.- Wyszeptał do mężczyzny siedzącego na krześle. Wtedy zrozumiałem że ten mężczyzna to mój ojciec. Nie wydobyłem z siebie żadnego słowa bojąc się o siebie. Mężczyzna w garniturze podał mi Kunai'a i powiedział -zabij go!-
Nie miałem najmniejszego zamiaru zabić ojca, więc ugryzłem jednego z osiłków a gdy ten mnie puścił, a następnie wbiłem kunai'a w stopę drugiego. Zacząłem uciekać. Jeden z mężczyzn złapał mnie za kostkę czego przyczyną był bardzo bolesny upadek.
Szczupły złapał za kunai'a wbitego w stopę wijącego się osiłka, po czyj jednym ruchem poderżnął mu gardło. W międzyczasie ten którego ugryzłem znów mnie złapał. Tym razem za obie ręce. a mężczyzna w garniturze po raz kolejny podał mi tym razem zakrwawionego kunai'a. Mój ojciec spojrzał na mnie i krzyknął -Musisz to zrobić! Zrób to! To twoja jedyna szansa!- Wtedy po raz pierwszy i ostatni zobaczyłem jego krwisto czerwone oczy. Zrobiłem to zabiłem go, a człowiek w garniturze zaczął składać pieczęci. Zasnąłem.
Obudziłem się w swoim łóżku w sierocińcu. Była późna godzina nocna. Wyjrzałem przez okno ale nie zobaczyłem żywej duszy. Pomyślałem że wszystko co widziałem wcześniej to tylko i wyłącznie zwykły koszmar. Mimo wszystko spakowałem swoje rzeczy i uciekłem. Przeoczyłem tylko jeden szczegół na stoliku obok mojego łóżka wciąż leżała kartka z listem od ojca.
Cztery lata po tamtym wydarzeniu odważyłem się powrócić do sierocińca i zapytać co stało się z Mesayato. Niestety zastałem tylko Pana i Panią Fumei, oraz kilkoro dzieci. Od rodziców Chłopca dowiedziałem się tylko że wyruszył do akademii by zostać ninja. Postąpiłem tak samo i teraz jestem tutaj.-

Spoiler:

Siła: 3
Wytrzymałość: 2
Szybkość: 3
Reakcje: 1
Umysł: 1
Wola: 3
Kontrola chakry: 5

Ostatnio edytowany przez Hashimito (2014-02-16 16:47:43)