Ninja Clan Wars

Po niedługiej wędrówce dotarłem do miasta. Ludzie zdawali się prowadzić normalne życie, co było dla mnie rzeczą dziwną, biorąc pod uwagę wydarzenia z niedalekiej przeszłości, kiedy to wszędzie panoszyły się oddziały straży i chłopscy partyzanci. Większość rozwalonych budynków była obecnie remontowana, a niektóre z nich sprawiały wrażenie, jakby nigdy nic się tu nie wydarzyło. Nie pasowało mi to na rodzaj polityki któregokolwiek z tych trzech drani- każdy z nich dbał tylko o swój tyłek.
    Odnalazłem wolną ławkę przy głównej drodze, prowadzącej do pałacu i po otarciu z jej wierzchu wody, spocząłem na niej. Rozglądałem się, szukając czegoś podejrzanego. Wytężałem wszystkie zmysły, by dostrzec coś niezwyczajnego, ale bezskutecznie. W końcu, gdy miałem już dość deszczu, wstałem z ławki i podszedłem do najbliższego przechodnia.
    -Uszanowanie, nazywam się Ayamaru. Jak leci dzień?- zagadnąłem, nie chcąc od razu zdradzać swoich intencji.

Dopiero po zadanym pytaniu przyjrzałem się zaczepionemu przechodniowi. Była to staruszka, lepiej nie mogłem trafić, gdyż ogólnie wiadomo, że staruszki to niezłe plotkary i prawdziwe skarbnice wiedzy. Niestety ta okazała się całkiem nieprzydatna, nawet nie zareagowała na pytanie, najprawdopodobniej jej narząd słuchu nie działał już tak, jak powinien. Tymczasem jej ciało okazało się niezwykle zręczne, jak na jej kategorię wiekową, bo sprawnie uciekła, po wpadnięciu na mnie. Było to co najmniej ciekawe.
    Wkrótce potem zaczepiła mnie inna kobieta, najprawdopodobniej ktoś z rodziny babuni, może córka, kto inny by ją tłumaczył? Wśród jej wyjaśnień padły dość ciekawe słowa, które mnie zastanowiły, a mianowicie coś o niedawnych wydarzeniach, o których powinienem był wiedzieć.
    -Nic się przecież nie stało- odparłem i uśmiechnąłem się grzecznie- Tak, doszły mnie słuchy o starciach wojska z chłopami w trakcie obierania nowego władcy, ale w jaki sposób to na nią wpłynęło?

Na twarzy kobiety zagościł uśmiech, jak się okazało poprzedzający dość istotne informacje. Z każdym kolejnym jej słowem na mojej twarzy malowało się coraz większe zdumienie. Najgorsze nie było to, że tak wiele się zdarzyło i ja nic o tym nie wiedziałem, ale to, że byłem w samym sercu tej sprawy i mnie to ominęło!
    A więc ktoś inny został Lordem Feudalnym. Ciekawe zatem, dokąd ulotnił się Seshin ze wszystkimi zrabowanymi rzeczami?. Musiałem wyciągnąć z tej kobiety wszystko, co wiedziała. Mogła być moją jedyną przepustką do odzyskania swoich rzeczy, a co ważniejsze- honoru.
    -Bardzo mi przykro to słyszeć, proszę pani- odezwałem się ze współczuciem w głosie- Podejrzewam, jakie musi być to dla pani trudne, żeby o tym mówić. Jednak gdyby zechciała pani podzielić się ze mną jakimiś informacjami, śladami, może nawet plotkami zdradzającymi obecne miejsce pobytu Seshina, to byłbym niezmiernie wdzięczny. Na pewno bohater mieszkańców nie odszedł z miasta nie zostawiając za sobą jakichkolwiek śladów. Może jego słudzy gdzieś są w pobliżu miasta? Po prostu ta sprawa wydaje mi się dziwna i zapewne wielu mieszkańców również chciałoby się dowiedzieć, co dokładnie się dzieje z ich nadzieją na tron- powiedziałem, starając się jak mogłem, by wyjść na osobę godną zaufania- rozumie pani, co mam na myśli, prawda?

Ostatnio edytowany przez Ayamaru (2013-07-22 21:10:07)

Reakcja kobiety mnie zdumiała- chciałem przecież im pomóc, to znaczy tak trochę przy okazji, ale przecież skąd ona mogła o tym wiedzieć. Zapewne przez pewien moment moja mina zawtórowała jej własnej- zaskoczenie pomieszane z irytacją. Całe szczęście rozmówczyni wyrwała mnie z tego stanu niedowierzania, tłumacząc sytuację. Ja jednak nie mogłem się powstrzymać i wciąłem jej się w zdanie:
    -Z całym szacunkiem, ale może nie szukaliście jak należy?- ona jednak wydawała się nie słyszeć mojej uwagi i kontynuowała swój pełen żalu wywód o nadziei ludu i tym, jaki to Seshin był wspaniały. Chciałem już jej powiedzieć, że Seshin był zwykłym oszustem, oczywiście nie było to poparte żadnymi dowodami czy choćby argumentami, jedynie swoim własnym przeczuciem, które towarzyszyło mi od pierwszego spotkania z nim. Zdecydowałem się jednak tego nie robić, odezwała się we mnie bowiem moja dziecięca jeszcze wrażliwość. Nie chciałem burzyć jej światopoglądu, szczególnie, że nie przyniosłoby to nikomu korzyści.
    Po chwili zastanowienia przeszła jakby do kolejnego rozdziału powieści, zdecydowanie bardziej wiarygodnego i interesującego. Słuchałem jej bardzo dokładnie i wyraźnie, starając się wyłuskać wszystkie najbardziej przydatne informacje. Szczególnie zastanowiły mnie kradzieże, w końcu to ostatnia rzecz, która łączyła większość, jak nie wszystkich ninja z osobą Seshina. Może idąc tym śladem, trafię i na niego? Poza tym szajka złodziei również potwierdzała moje wcześniejsze przypuszczenia- jak Seshin sam mógłby okraść wszystkich ninja? Na pewno ktoś musiał mu pomagać.
    -Bardzo mi przykro to słyszeć, proszę pani. Proszę mi jednak powiedzieć, czy ktoś badał już tę sprawę dogłębnie? Może władca podjął jakieś kroki?- Liczyłem na odpowiedź negującą postawione przeze mnie pytania. Sam chciałem zgłębić tę sprawę, nie potrzebowałem, by ktoś deptał mi po piętach i nadzorował każdy mój ruch, a co gorsza odsunął mnie od sprawy, która, jak przypuszczałem, dotyczyła również i mnie.

Tak jak podejrzewałem, sprawa nie została dokładnie zbadana. Po krótkim namyśle doszedłem do wniosku, że motyw uprowadzenia nie wchodzi w grę- skoro zbójom zależało na wzbogaceniu się, zażądaliby okupu, a nie przetrzymywali dzieci. Pewnie same wstąpiły w szeregi szajki, żeby "żyć na poziomie" za pieniądze zrabowane swoim sąsiadom. Głupie!- było to jedyne słowo, które przyszło mi do głowy, kończąc tok myślowy, próbujący uporządkować informację i może poznać motyw.
    Uderzyła mnie fala gorąca, gdy wyobraziłem sobie, co muszą czuć rodzice tych dzieciaków- dobrze pamiętałem, jak moi martwili się o mnie po opuszczeniu domu w celu nauki w Akademii, mimo że wiedzieli, że nic mi nie grozi. Ci jednak mogli przyjąć każdy scenariusz za prawdopodobny, nawet śmierć potomków.
    Ten wywód biegł sobie swoim torem w mojej głowie, podczas gdy ja słuchałem słów kobiety. Nie wiem, jak byłem w stanie myśleć niezależnie przy takim natłoku słów, ale cóż, tak po prostu było.
    -Dziękuję za troskę i ostrzeżenie, ale niech się pani nie martwi. Jako przedstawiciel klanu Kiyoshi, nie pozwolę, by ta sprawa pozostała nierozwikłana!- rzuciłem jej na odchodne, po czym chwilę popatrzyłem, jak się oddala. Następnie udałem się do miasteczka, gdzie prowadził mnie trop podsunięty przez rozmówczynię.

[z/t -> Miasteczko]

Ostatnio edytowany przez Ayamaru (2013-07-29 19:42:41)

Tak, jak sobie postanowiłem - zmierzałem teraz do Enko. Rada mojego klanu pokładała we mnie nadzieje związane z turniejem organizowanym przez klan Namikaze, sam zresztą miałem wobec siebie spore oczekiwania. Ostatnio tyle myślę o walce, o możliwości sprawdzenia się, no i proszę, w końcu dostałem swoją szansę i to nawet lepszą, niż by się mogło wydawać. Turniej ninja - to coś, co na pewno będzie obserwowane przez bardzo ważne osobistości, ponadto zjawią się na nim pewnie ninja z całego świata, czyli i ja muszę się tam pokazać, po prostu muszę. Zaprezentuję najwyższą klasę i pokażę wszystko to, na co stać klan Hyuuga. W sumie, to nie wszystko, a jedynie część mocy, jaką może wykazać się mój klan, przecież jeszcze daleka droga przede mną, by osiągnąć perfekcję w korzystaniu z Byakugan'a i zdolności klanowych. Ale coś tam już potrafię, na pewno będę mógł się zaprezentować na tym turnieju i sprawdzić się. A może poznam również kogoś, kto byłby mi towarzyszem? Bo ostatnio zaczęła mi doskwierać samotność, nawet pomimo tego, że miałem trzyletnią przerwę. Przede mną Ame no Kuni, Kraj Deszczu, z niego będę miał całkiem niedaleko do Enko, w drogę!

[z/t -> Ame no Kuni, Tereny]

    Domki górników, główne te wyglądające na mniej zamożnych, ciągnęły się wzdłuż ulicy którą powoli zmierzaliśmy, nie było zbytnio atmosfery do rozmowy, toteż ta średnio się kleiła, ograniczona do zdawkowych, często nie wnoszących nic zdań. Ciekawiło mnie czy to już kres wędrówki, nie, na pewno nie, przecież nikt nie płaci tak okazałej ceny ochronie za podróż do sąsiedniej prowincji. Choć taki brak logiki w podejrzanej profesji nieznajomego wzbudzał we mnie coś naturalnego, jakbym tylko czekała aż karty zostaną odkryte, a w nich cała prawda, o tym że to wynajęty przez klan któremu się sprzeniewierzyłam łowca głów, i że nadszedł czas zapłacić za zdradę, jestem zdrajczynią i niewątpliwie jestem ścigana.
    Miałam nadzieję że w końcu dowiem się jakie imię nosi jednooki, choć odkąd wyruszyliśmy z Baigai nie dane mi było poznać czegoś, co byłoby niewątpliwie, jak i moje imię zmyślone, nic nadzwyczajnego.

post #1
   On spoglądał na nią ukradkiem, zastanawiając się nad jej urodą, kontemplując pogodę, która za parę chwil miała ulec zmianie. Ona myślami była daleko od miejsca, gdzie teraz wlokła stopę za stopą, odbijając je lekko od kamiennej posadzki, na której tak hałaśliwie dudniły przejeżdżające, drewniane wozy, pełne bogactw z całego świata. Pulchni kupcy, siedzący dostojnie na swoich rumakach, raz po raz pokrzykiwali na strudzonych parobków, troszczących się o transportowane dobra, wydając im kolejne komendy.
   Słońce schowało się za chmurami, nieśmiało zapewniając o swojej obecności, ukazując się poszukującym go jedynie jako przyciemnione, świetliste koło, przedzierające się resztkami sił przez gęstwinę chmur. Widocznie nie przeszkadzało to tutejszym dzieciom w urządzaniu sobie kolejnych, szalonych zabaw, gdyż co chwila można było natknąć się na roześmianą gromadkę, wesoło dokazującą przy drogach. Życie zdawało tętnić w tym miejscu, jak w żadnym innym. Choć na próżno można by tu szukać uniesień artystycznych, czy też duchowych, dało się tu odczuć coś jakby wewnętrzny spokój. Niewątpliwie miejsce to zapomniało już o trudnościach, jakich doświadczyło jeszcze kilka lat wcześniej. Teraz miasto to było pełne życia i stało się źródłem ukojenia dla przybywających turystów lub choćby podróżnych, zatrzymujących się tu na kilka chwil, by pozwolić sobie odsapnąć w swojej wędrówce.
   Zadowalający się zdawkową rozmową bohaterowie, zmierzali powoli ku bramom miasta, skąd mieli wyruszyć w swoją podróż. Ostatnie mlaśnięcie podeszwy buta, zmieszane z przecinającym powietrze na wskroś tupnięciem niskiego obcasa... Znaleźli się na rozdrożu. Po lewej - wyjście ku niebezpiecznym terenom lodowców i wiecznych śniegów, po prawej zaś - brama, wiodąca do krainy deszczowych chmur. Wybór należał tylko do nich. Którą drogę uznają za bardziej odpowiednią dla powodzenia swoich celów?

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

         Ryo wyjął ustnik spod warg i spojrzał nań krytycznie. Przyłożył palec do otworu, stuknął nim kilkakrotnie, a potem, skrzywiwszy się nieco, pstryknął weń palcami. Operację powtórzył jeszcze kilka razy, aż nareszcie westchnął przeciągle, wypuszczając przez nos resztki tego, co pozostało mu w płucach. Nie wyglądał na wesołego, ale też nie zdawało się po nim poznać, aby jego sumienie nękał jakiś szczególny problem.
     - Zapchała się. Gomen - wytłumaczył, rozkręcając fajkę. Ze środka wysypało się kilka spopielonych ziarenek, wydętych przez sczerniałą, brzydko pachnącą łunę. - A gwarantowali, że jest to porządny instrument. Naaah... - pokręcił głową, potrząsnął bębenkiem, pozbywając się resztki blokujących go paprochów. Minęła dłuższa chwila, nim zdążył pozbawionymi wprawy ruchami połączyć na nowo rozczłonkowane elementy, na nowo zapełnić je świeżym tytoniem, który zaś chwilę później tlił niezdarnie trzęsącą się zapałką. Kiedy skończył, odetchnął z ulgą i naciągnął na głowę obszerny, garncowaty kapelusz, którego rondo przekraczało jakiekolwiek granice zdrowego rozsądku. I smaku.
     - Rzucam na siebie aż tak ciężkie podejrzenia? - zapytał, uśmiechając się zagadkowo. - No cóż... Oko straciłem, jak mi się zdaje, gdy jeszcze dzieckiem byłem i uskuteczniałem wspinaczki po płotach o nader wrednych ostrokołach. Stąd i moja awersja do deszczu. Łatwo się wtedy poślizgnąć.
     Uśmiech zszedł mu z twarzy, zasępił się, umilkł. Nie zatrzymując się, skręcił bez słowa w lewo, w kierunku, z którego rozpościerał się mroźny krajobraz Kraju Żelaza. Kroki stawiał pewne. Zdecydowane.

   Nieznajomy robił się coraz to bardziej irytujący, a co do moich podejrzeń, zbył je beznamiętnie, tak jak pytania o jego miano. Nie było żadnych wątpliwości, mężczyzna ciągnął mnie  bezsprzecznie w jakąś pułapkę, nawet nie starając się zbytnio tego przede mną ukrywać, co przejawiało się serią podejrzanych dla mnie czynników. Musiałam kwestię nieufności rozwiązać jak najszybciej, inaczej mogłam liczyć na nieprzewidziane przygody, zaliczające się nie do tych najprzyjemniejszych.
   Po pewnym czasie wędrówki śladem mego mocodawcy, poczułam jak powietrze coraz bardziej drażni ścianki nozdrzy, liże ciało przyzwyczajone do umiarkowanego ciepła. Im dalej byliśmy Kraju Żelaza, tym widoczniej spadała temperatura, cóż, taka wędrówka i mój enigmatyczny kupiec nie zaopatrzył się w odpowiednie wyposażenie, kolejny gwóźdź do trumny zagrzebywanej w ziemi ufności. A zapowiadało się że będzie jeszcze zimniej.
   Zapinając skórzany płaszcz poczułam jak gęsia skórka przebiega przyjemnie po plecach, wprawiając ciało w delikatne drżenie, miałam dość. Splatając ręce na piersi wstrzymałam nasz dwuosobowy pochód. 
-  Zatrzymajmy się, możemy rozpalić ognisko i na moment odpocząć? - Ton nie brzmiał ironicznie, raczej po prostu oczekujący decyzji obiektu ochrony, to od niego zależało czy i kiedy się zatrzymamy, on znał cel wędrówki, więc tym bardziej zdałam się na pastwę jego decyzji.

Zangetsu zrobił tak jak mówił. Opuścił rodzinne ziemie aby móc stać się silniejszym i wrócić tam kiedy przyjdzie na to odpowiedni czas. Czyli zapewne jakoś nie długo albo przynajmniej na rozkaz Kazunariego. Tak czy siak podróż w czasie nocy nie była czymś bezpiecznym, przynajmniej na terenie jego kraju. Dlaczego akurat wybrał to miasteczko? Przecież jest setki innych, bliżej ulokowanych. Co tak naprawdę przyciągnęło Zangetsu do tego miejsca? On sam tego nie wie, podczas podróży w gwieździstą noc, gdy używał swoich własnych nóg jako transport, gdy udało mu się zdobyć szybszy transport w postaci konia i wozu dalej rozmyślał dlaczego akurat Sashikan. Mimo, że panowała noc temperatura była dość wysoka, sama podróż również spokojnie minęła więc udało mu się dotrzeć akurat wtedy gdy na niebie pojawiły się pierwsze promyki słońca.

Plotki jednak mówiły prawdę o tym miejscu, całe miasto podzielone jest na dwie części. Różnicę tą naprawdę dobrze widać. Wszystko wydaje się być takie po układane, żadnego zbędnego chaosu. Oczywiście Zangetsu skierował się od razu do tej morskiej części miasta, wolał nie przybywać tam gdzie pracuje się w kopalniach gdyż tutejsi pracownicy mogliby go wziąć za dodatkowe ręce do pomocy, a tego nie chciał. Nie za bardzo miał chęci pracować w ciemnej, brudnej jaskini, choć prawdę mówiąc siedziba jego organizacji właśnie w takim miejscu się znajdowała. Wolał jednak poszukać czegoś przy wodzie, tam gdzie będzie mógł się trochę odświeżyć. Gdy dotarł do tej części miasta gdzie handlarz jest na każdy krok zamarł. Można by rzec, że opętała go mania zakupoholika. Chciał coś kupić, ale jego budżet tego nie pozwalał, aczkolwiek pozostał tylko przy obserwacjach z nadzieją, że uda mu się coś 'złowić'.

Zangetsu zaczął sobie wyobrażać jak tarza się w jeziorze wypełnionym tymi wszystkimi klejnotami jakie teraz ma okazję oglądać na straganach. Nawet miał chęć zabrania jednego albo i nawet kilka nie płacąc za nie, ale postanowił jednak tego nie robić. Nie jest żadnym złodziejem więc nie powinien zniżać się do takich zagrań. Jego nos został zaatakowany różnymi zapachami. Aż żołądek zaczął mu śpiewać hymn ludzi głodnych. Nie dało się ukryć, Zangetsu od dłuższego czasu nie miał niczego dobrego w zębach. Musiał szybko sobie znaleźć jakieś zajęcie aby móc przynajmniej posmakować jakiś drobiazgów stąd.

Przechadzając się po targu rozglądał się czy przypadkiem ktoś nie szuka jakiejś pomocy, pracowników na krótki jak i na długo etat, ale niestety nic nie udaje mu się znaleźć. No chyba, że puste słupy, z których dawno poznikały ogłoszenia. Znudzony i głodny Zangetsu snuł się wzdłuż ulicy kontynuując swoje poszukiwania. Co chwile sięgał ręką do kieszeni gdyż chciał wierzyć, że w jednej chwili wypełni się ona pieniążkami. Tak, tego by bardzo chciał. Jednak po chwili do jego uszu dotarła nawet ciekawa wiadomość. Oczywiście jego oczy również zauważyły coś bardzo ciekawego. Byli to dwaj mali mężczyźni, mniej więcej w jego wieku. Trzymali w ręku jakąś dużą kartkę. Zangetsu nie był wstanie odczytać to co na niej jest napisane, dlatego postanowił ich śledzić. Po pewnym czasie usłyszał, że jest to jakieś zadanie dla kilku osób oraz to, że zerwali jedyny plakat aby nikt nie mógł ich uprzedzić. Przez chwile nie wiedział jak się zachować. Czy śledzić tę dwójkę do końca czy może wyjść z jakąś inicjatywą. Najwidoczniej nic nie podejrzewali więc Uchiha mógł spokojnie iść za nimi aż dotrą do celu, albo przynajmniej się do niego zbliżą aby móc potem ich zagadać i przy okazji znaleźć sobie pracę.

Uchiha kontynuował podążanie za dwójką osobników w jego wieku. Był ciekawy gdzie go zaprowadzą i czy aby na pewno miejsce to, jest faktycznie tym czego teraz poszukiwał członek Yugure. Ludzi było pełno więc czasami chłopak miał problemy ze stałym kontaktem wzrokowym z tymi, których śledził. Nie wiedział czy owe dzieciaki są tak jak on ninjami więc nie chciał używać swoich oczu. Aczkolwiek śledzenie wychodziło mu bardzo dobrze mimo tego, że co chwilę traktował z bara kilku przechodni starał się nie rozpraszać i całą uwagę skupić na chłopakach i miejscu do którego idą.

Jego spacerek długo nie trwał. Otóż po kilku minutach do jego nosa dotarł dość znajomy i specyficzny zapach jak na każdy port. Był to zapach ryb! Mimo wielkiego smrodu jaki tu panował Zangetsu przypomniał sobie, że dawno nie jadł dobrej, wypieczonej rybki. Aż na samą myśl ślinka ciekła. Chłopak spostrzegł jak jego "ofiary" wchodzą na dok a następnie na jeden z kutrów rybackich. Postanowił chwilę odczekać i przyjrzeć się temu co tam się bedzie działo. Nie było jednak nic nadzwyczajnego. Zwykły uścisk dłoni i wymiana paru słów, których członek Yugure nie mógł usłyszeć.  Postanowił jednak udać się za nimi na ową jednostkę morską. Może i dla niego znajdzie się jakaś praca. Miał na sobie nadal lekko zniszczony strój Yugure, których raczej na tych ziemiach nie wiele znaczył i mało kto wiedział co to dokładnie znaczy. Podszedł do mężczyzny i patrząc na niego, jednocześnie próbując odganąć jakie ma intencje, odezwał się.

- Podobno szuka Pan paru rąk do pomocy, prawda? - Zapytał dość otwarcie i normalnie. W jego głosie nie było żadnych oznak strachu czy też dużej pewności siebie.

Jak powiedział tak zrobił. Zbliżył się do mężczyzny stojącego przy swojej łajbie i zapytał kulturalnie. Nie chciał się narzucać jak to Uchiha, nie chciał też wykazywać braku jakiejkolwiek kultury gdyż nie był to odpowiedni moment. Może do wyeliminowania konkurencji obudzi w sobie prawdziwego Uchihe? Poczekamy to zobaczymy.
Ubiór i wygląd człowieka, który stał przed nim nie zrobił najlepszego wrażenia przed Zangetsu. Podarte i poplamione spodnie oraz łódź, która wyglądała jakby ktoś ja zjadł a następnie zwrócił. No ale co poradzić. Tu chodziło o pieniążki, więc nie mógł pokazać swoich pazurków. Przynajmniej na początku.

- Mam nadzieję. - Odpowiedział w dość nietypowy sposób na ofertę męzczyzny. Oczywiście zgodził się a świadczył o tym fakt, że po odpowiedzeniu wszedł na okręt i zajął miejsce przy burcie. Obserwował również tych bez mózgów, którzy myśleli, że są cwani. Ciekawiło go co teraz mogą sobie myśleć. Przecież równie dobrze mogłem krzyknąc, że jest tu jakaś robota i zwaliłoby się się kilku chłopów, którzy okazaliby się lepszymi pracownikami niż Oni. Jednak postanowił okazać trochę serca i czekał na dalsze polecenia jego nowego tymczasowego pracodawcy.

Zangetsu ustawił się na końcu i przyglądał się reszcie załogi. Nie było ich wcale mało, zastanawiał się do czego jest mu potrzebna taka ekipa. Nie musiał długo czekać na odpowiedź. Po tym jak wszedł na pokład, mężczyzna zrobił to samo oraz dość głośno wytłumaczył kto jakie otrzymuje zadanie. Czy podobało mu się to zadanie? Było lepsze niż taplanie się wśród ryb, które pachniały jak... jak ryby. Nie mniej jednak chciał się dowiedzieć czy ich zadanie będzie polegało tylko na wysprzątaniu temu leniowi jego łajby. Więc podszedł trochę bliżej i zapytał głośno. Nie chciał aby to była jakaś prywatna sprawa, jeszcze niektórzy by sobie pomyśleli, że Zangetsu ma jakiś układ z tym typem.

- Jesteśmy Ci tylko potrzebni do posprzątania Twojej łodzi czy do czegoś więcej? - Zapytał bezpośrednio. Chciał również otrzymać prostą i jasną odpowiedź. Nie lubił bawić się w zagadki, no może czasem, ale co za dużo to nie zdrowo. Rozejrzał się po całej łodzi a potem znów spojrzał na osobnika, który najwyraźniej był jej kapitanem.

Zangetsu jako jedyny próbował dowiedzieć się czegoś więcej. Reszta jak bezmyślne pionki wykonywała jego rozkazy, głupota. Jeżeli kazałby im skakać z wysokiego mostu do wyschniętego jeziora to też by to zrobili bez wahania? No co poradzić. Takie dzisiejsze społeczeństwo. Zangetsu jedynie odwrócił się plecami na słowa mężczyzny i skierował się na schodki prowadzące na dolny pokład. Jedynie delikatnie skomentował wypowiedzieć mężczyzny i wziął się do roboty.

- Spokojnie stary... Od kiedy zadawanie pytań to coś złego... - I zszedł po schodach na dolny pokład. W sumie gdyby coś mu się nie spodobało mógłby zniszczyć tę łajbę i było by po kłopocie. Jednak zawszę musi być jakieś ale, przecież za coś trzeba robić zakupy, prawda? Tak więc Zangetsu zszedł już na dolny pokład czując cały czas zapach ryb. Postanowił rozejrzeć się za jakimś wiadrem z wodą, kijem i szmatą. Albo za czymkolwiek co mogło pomóc mu w wykonaniu jego pracy.

Pod pokładem nie było tak źle. Owszem prawie wszędzie walały sie różne przedmioty a podłoga nie wyglądała na nową, ale to wszystko dało się naprawić. Ba! Nawet udało się odnaleźć wiadro z mopem. Jedyny minus był taki, że wiadro było puste, ale przecież tuż obok ma wodę. I to dużo wody. Aczkolwiek zanim Zangetsu zacznie swoją pracę chciał sobie zrobić niewielki trening. Nie powinien on uszkodzić samej konstrukcji łódki. Jedynie może pozostawić drobne rysy w drewnie, ale nie będą one szkodliwe. Ewentualnie może sobie wziąć do zabawy kilka przedmiotów, które się tutaj walają.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Masaru.

Po zakończonym treningu postanowił zebrać to co po sobie zostawił i schował broń do torby, w której wcześniej się znajdowały. Pozostało teraz poukładać to wszystko tak jak powinno. Wytłumaczenie w razie czego miał przygotowane, może nie należało do najlepszych ale też nie można było stwierdzić czy jest fałszywe. Najpierw zaczął od blaszanych garnków, które trzeba było położyć na hamaku aby na podłodze nie było żadnego żelastwa gdy Zangetsu będzie ja mył. Krzesła na których były oznaki jego trenignu ustawił przy schodach. Wszelkie inne deski i śmieci również położył na hamaku tuż obok metalowych garnków. Na podłodze zostały jedynie brudy oraz wiadro z mopem. Zangetsu całkowicie zapomniał o tym, że wiadro jest puste, dlatego rozglądał się po pomieszczeniu aby znaleźć jakąś linę. Zawiązał by na niej wiadro i spuścił do wody aby je napełnić.

Ostatnio edytowany przez Masaru (2014-12-07 00:29:09)

Zangetsu próbował znaleźć troche liny pod pokładem. Przecież potrzebował jej aby uwiązać wiadro. Byłoby o wiele szybciej gdyby potrafił władać wodnym żywiołem. Wtedy napełnienie wiadra zajęło by tylko kilka chwil. Jednak przypomniał sobie, że nad pokładem tej liny jest pod dostatkiem. Przecież znajdował się na łodzi rybackiej. Dziwne byłoby gdyby nie znalazł tu nawet metra liny. Szybko wrócił się na górę a następnie zarekwirował dla siebie kawałek długiego sznura. Jednym końcem przywiązał ją do wiadra a to co zostało leżało pod jego nogami i co chwilę zmieniało swoją pozycję z powodu opuszczania i podnoszenia metalowego przedmiotu. Gdy miał już to co było mu potrzebne wrócił na dół aby rozpocząć w końcu swoją pracę.

Ogarnął jeszcze czy wszystkie mniejsze przedmioty zostały pochowane albo ulokowane na większym poziomie aby nie przeszkadzały podczas mycia pokładu. Zanurzył mopa w wodzie rozlewając jej przy tym trochę i zaczął szorować od strony schodów zapuszczając się głębiej. Niby 10 metrów długości to nic, ale deski były w okropnym stanie. W sumie nie same deski a to co na nich leżało. Zangetsu nawet nie wiedział jak to nazwać. Trzeba było przyznać. Mozolnie mu to szło, a i tak to dopiero początek. Musiał jeszcze przestawić te większe elementy i w miejscach gdzie leżały ochlapać podłogę wodą. Ciekawe czy mężczyzna coś jeszcze ma do roboty dla niego i pozostałych czy tylko chodziło o wysprzątanie mu łodzi.

Praca Zangetsu dobiegała końca, przynajmniej według niego. Wystarczyło wykonać jeszcze kilka kursów po nową wodę a następnie ustawić te wszystkie graty w jakimś przystępnym chaosie a następnie zameldować kapitanowi i czekać na zapłatę. Szorując mopem drewnianą podłogę Zangetsu przyglądał się jakie dokładnie klamoty posiada nasz kochany kapitan, który zechciał go przyjąć na pokład i dać jakąś pracę za którą dostanie uczciwe pieniążki. Nie ukrywał, że ciekawiło go co trzyma w kufrach i innych pojemnikach, można powiedzieć, że nawet rączki zaczęły go swędzieć ale jako Uchiha swój honor posiadał i od razu odgonił te kuszące myśli. I po raz kolejny woda w wiadrze zrobiła się nie ciekawa i trzeba było ją wymienić, jednakże czynność tą przerwały odgłosy dochodzące z piętra wyżej. Dokładniej dobywały się z kajuty kapitana a głosy były podobne do tych dwóch idiotów, którzy zerwali plakat z ogłoszeniem. Zangetsu mógł usłyszeć jak jakiś przedmiot został zniszczony. Nie wiedział co dokładnie to było i nie chciał wiedzieć. Nie w jego interesie to leżało.

Zangetsu znów zawitał na górze aby móc napełnić wiadro świeżą wodą. Wychodząc na pokład główny kątem oka padał miejsce z którego wydobywały się te dźwięki. Ciekawość jednak go zżerała więc gdy opuścił wiadro do wody to skierował swój wzrok w stronę kajuty kapitana i czekał co się wydarzy. Całkowicie zapomniał o tym co ma zrobić i skupił się tylko na tym jednym pomieszczeniu. Po kilku minutach nieobecności oprzytomniał. Zabrał wiadro z powrotem na dół i kontynuował szorowanie podłogi.

Wracając do swojej pracy Zangetsu całkowicie zignorował to co mówił do niego mężczyzna. Nie miał ochoty słuchać jego żalenia się na poziom pracy. Równie dobrze mógłby to sam zrobić, ale jak płaci to niech przynajmniej nie komentuje to jak ktoś sprząta mu łajbę. Jednakże dźwięki, które dochodziły z piętra ucichły. W sumie Zangetsu mógłby sprawdzić to gdy upora się tutaj z robotą ale czy to aby na pewno będzie rozsądne? Równie dobrze mógł ich sprzedać kapitanowi po tym jak tutaj wysprząta i otrzyma zapłatę. A jakby usłyszał jakieś słowa sprzeciwu, ale błędne oszczerstwa w kierunku jego osoby to mógłby pobawić się trochę ogniem.

Wrócił do tego co zostało mu zlecone. Powoli już kończył co było widać. Prawie cała podłoga wyglądała o wiele lepiej niż wcześniej i mógł zacząć ustawiać część wyposażenia jakie znajdowało się pod pokładem. Odłożył wiadro i mopa a następnie zaczął ustawiać mniejsze przedmioty na różnych pułkach, które były usytuowane w obszarze jego pracy. Następnie wziął się za nieco cięższe przedmioty i tylko zmienił ich miejsce położenia aby móc w tamtym miejscu przelecieć kilka razy mopem.