Ninja Clan Wars

Koruzonu i Hiyoki
Seshin polewając sobie i swojemu najdłuższemu towarzyszowi podał butelkę gościom, w której trunku zostało już na dwa łyki.
- A więc postanowione, Wasza dwójka zaatakuje i zabije podstawionych ninja a ja w tym czasie poszukam młodego. Chciałbym by w tym czasie łucznicy ogłosili, ludziom że nadszedł już czas i by szykowali się do rewolucji. Jak tylko wykonacie swoje zadanie musicie niezwłocznie  opuścić pałac i ruszyć na miejsce bitwy tam gdzie będą się ścierać wojska służące Dou i Agaiew’owi. Przebijecie się do oryginałów i tak jak ostatnio po prostu zabijecie ich. Jeślibym nie wrócił to chciałbym byście skorzystali z Henge no jutsu i podszywając się pode mnie prowadzili rewolucjonistów. – W tym momencie nastał czas wykonanie planu, bohaterowie wstali i ruszyli w stronę pałacu, by ostatecznie pozbyć się klanu, który już za długo nieudolnie rządzi tym krajem.

Walka skończona i całe napięcie z nią związane ze mnie zeszło. Odetchnęłam nijako z ulgą i rozluźniłam się przy tym zmieniając postawę. Spojrzałam na pozostałych ludzi w tym pokoju, a następnie przetarłam ręką czoło. Następnie zaglądnęłam na ciało Krwawego Damo, który był tak krwawy, że pływał właśnie we własnej krwi. Uśmiechnęłam się w głębi duszy na tą myśl, która była według mojej skromnej opinii genialna.
- Mi on jest zbędny, więc róbta co chceta. - powiedziałam, po czym zaczęłam się powoli wpakowywać na plecy Akemiego, na których postanowiłam regenerować chakrę.
Będąc na miejscu u Agaiewa, poczekałam grzecznie, aż wszyscy się wypowiedzą, a następnie ja dodałam swoje:
- A ja im pomagałam i nie przeszkadzałam! - dodałam po wszystkich dumna z siebie.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Słuchałem opowieści kamieniarza i ledwie udało mi się powstrzymać wyraz zaskoczenia, który już cisnął się na moją twarz. W końcu chciałem przed Ayane sprawić jak najlepsze, profesjonalne wrażenie. Nie mogłem zatem sobie pozwolić na takie... "wybryki". Wolałem udawać, iż byłem przygotowany na każdy możliwy scenariusz. Nawet na ten, na który w rzeczywistości nie byłem.
   Nigdy bowiem nie wpadłbym na to, że to Seshin toi za całą tą sprawą majstrowania przy zwłokach. Już prędzej podejrzewałbym mojego pracodawcę, niż jego, obstawiając naturalnie przede wszystkim Dou. Spojrzałem na swoją towarzyszkę, po czym, przeniósłszy wzrok z powrotem na skrępowanego mężczyznę, spytałem wprost: A Tobie...? Jak się wydaje? A może sam wiesz... Kto stoi za zabójstwem lorda? Mój ton nie był już w żaden sposób twardy czy nieprzyjemny, toteż w zamian powinien (hahaha) udzielić mi tej informacji...
   W trakcie, jak próbowałem zdobyć tę informację, dziadyga podszedł do nas, a ja wręczyłem mu niepostrzeżenie pierścień, który dostałem od Agaiewa. Nie wiedziałem jednak, czy go tam umieszczać. Wszystko zależało od tego, jakiej odpowiedzi udzieliłby mi mężczyzna, kóry zaangażowany był w owe przestawienie. Klucznik wraz z pierścieniem dzierżonym w dłoni powrócił do sali, w której znajdowało się ciało lorda.
   Ja tymczasem usadziłem biedaka na glinianym ptaku, kneblując mu wcześniej usta. Wytłumaczyłem mu przy tym, że to la jego dobra i bezpieczeństwa. Za cel bowiem powziąłem sobie ochronę jego osoby, gdyż bardzo pomógł nam w tej nieciekawej sytuacji. Zapytałem po tym kuglarki, czy udaje się do Agaiewa ze mną, czy może zostaje tam, by dopilnować pracujących ludzi. W każdym razie - zostawał tam mój klon pod postacią klucznika, spacerującego spokojnie po okręgu pod ścianami sali, gdzie światło już nie docierało...

   [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Wysłuchałem polecenia. Musiałem zakraść się pod jednego z ninja-kandydatów, po czym zarżnąć go. Tak po prostu. Nie byłem w żadnym stopniu związany z Agaiewem i Dou, toteż nie myślałem o tym w sposób negatywny - wręcz przeciwnie. Mogłem zarżnąć albo tchórzliwego podjudzacza, albo bezmózgiego tyrana. Ciekawie, ciekawie.
- Ja mogę wziąć na siebie "Dou"... Chyba, że masz inne plany... Hiyoki? Tak, dobrze pamiętam. - Spytałem mojego towarzysza, którego wcześniej poznałem, podczas wyboru kandydata. -
Teraz zabójstwo podstawionych wojowników niewiele zmieni. Tylko zdemaskuje destrukcyjne plany jednego i drugiego braciszka.

Kiedy Akemi poprosił mnie  żebym się zbliżył, zrobiłem to be zbędnego słowa. Musiałem się szybko przygotować do kolejnego zadania biorąc pod uwagę fakt, że ostatni raz dałem już z siebie sporo i ciężko będzie to przebić. Wysłuchałem tego co miał do powiedzenia mój przyjaciel i przytakiwałem co drugie słowo głową. Musiałem przyznać, że plan tej miał kilka wad ale były na tyle małe że tak naprawdę już nie dało się ich naprawić.
- Dobra Akemi, zrobimy to po Twojemu. Nie sądzę jednak, żebyśmy musieli aż tak uważać. Jak dla mnie Agaiew poprostu nie pomyślał o tym o czym mówi. No ale nic... Plan i tak jest bardzo dobry. - powiedziałem spokojnie do Samotnika i czekałem na nasz wymarsz. Był to chyba ostatni plan pd wymarzonej ode mnie wolności od spraw politycznych.

     Znowu stał gdzieś z boku, przyglądając się całej sytuacji z ukosa. Przez ostatnią godzinę, a nawet dłużej nie podobało mu się kompletnie nic. Przybył tutaj, pewien swoich umiejętności, swoich przekonań i racji, teraz jednak wszystko się zawaliło. Był zerem, człowiekiem bez honoru i jaj, który za wszelką cenę stara się wypłynąć ponad powierzchnię tego gówna. Splunął sam na siebie w myślach, szyderczo rzucając "zdrajca" i obśmiewając wszystkie postanowienia, jakie postawił przed sobą wcześniej.
     Następnie zdał sobie sprawę, że pomimo iż przyszedł tutaj z trójką ludzi Agaiewa, by dla niego pracować, to Agaiew po prostu zbył go, jak powietrze lub zwykłą rzecz martwą. Nie poświęcił mu nawet skrawka uwagi, co jeszcze bardziej podłamało jego stan psychiczny, i tak średnio "do ludzi". Trudno, przebolał to, jednak fakt, że i grupa go olała wjechał mu na ambicję. Nim zdał sobie sprawę, z jego ust wyrwało się:
     - A co ze mną? Nie po to tutaj przyszedłem, żeby siedzieć na dupie. W końcu praca to praca - trzeba ją wykonywać.
     Mówiąc to zbliżył się nieco do trójki byłych przeciwników. Jego gestykulacja i mowa ciała dawała do zrozumienia, że chciałby otrzymać choć trochę satysfakcjonującą odpowiedź, jednak jego mimika była zimna jak głaz, a także pokerowa, nie dająca kompletnie żadnego sygnału co do jego nastawienia. Zacisnął rękę w powietrzu, formując pięść, lecz nie po to, by komuś przywalić, lecz po prostu przygotować się na reakcję ze strony "współpracowników".

       Jedno zadanie skończone, drugie się pojawiło i od razu zajęliśmy się przygotowaniem do jego wykonania. Dowiedziałam się, że Krwawy Damo jest terrorystą. Ciekawiłam się niezmiernie na temat tego jak i czym terroryzowałam. Głupie wyobrażenia musiałam natychmiast zakończyć, ponieważ poważnie się zrobiło, gdy Akemi zaczął mówić. Słuchałam go uważnie, a gdy przedstawiano moją rolę zwiększyłam pracę mojego mózgu w przetwarzaniu informacji do mnie dopływających. Przytaknęłam na końcu z uśmiechem zgadzając się tym samym na powierzone mi zadanie.
       Wtem odezwała się nasza "kula u nogi". Odwróciłam się w jego stronę i wysłuchałam go, by szybko mu odpowiedzieć:
       - Chodź z nami i pilnuj tyłów. - odpowiedziałam mu normalnym głosem. Brak wysiłku i jakiekolwiek wymagającej akcji pozwoliło mi na regenerację chakry.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Zaczęło się - ostatni etap na naszej drodze do zwycięstwa. Nie pozostawało nic innego jak wykonanie zadania zleconego przez naszego kandydata. Wiedziałem jednak, że mogę zrobić dwie rzeczy na raz, chodziło mi o ochronę Agaiewa i wykonanie planu Akemi'ego. Już ostatnim razem chciałem zostawić przy naszym wybranku obronę, jednak nie dostaliśmy od niego takiego "pozwolenia". Tym razem, biorąc pod uwagę odległość jaka dzieliła nas od Dou nie miałem problemów by wykonać zadanie i mieć czyste sumienie.
Zaskoczyło mnie jednak to co powiedział Yosuke. Chyba poczułem wtedy... dumę, coś podobnego. Sam nie wiedziałem jak to nazwać, jednak słowa które wypowiedział świadczyły o tym, że chyba zrozumiał moją przemowę. Westchnąłem przyjaźnie i kiwnąłem tylko głową... Chłopak szybko się uczył. Widać było, że z każdą sytuacją jaka mu się tutaj przytrafiła pobierał nowe nauki.
- Brawo, Yosuke. Chcesz mieć zadanie, tak? W takim razie będzie ciążyła na Tobie spora odpowiedzialność... Moje życie. Jeżeli to za dużo w tym momencie dla Ciebie to bądź spokojny, załatwię Ci pomoc. - nie myślałem nad tym, czy Uchiha poczuje się zagubiony. Miałem już swój mały plan. Rozgryzłem palca i "maznąłem" swoją krwią po wewnętrznej części drugiej dłoni, chwilę później złożyłem kilka pieczęci i przyłożyłem rękę do ziemi mówiąc:
-  Kuchiyose no Jutsu... - po czym początkowo pojawił się dym, a z niego wyłoniła się król małp. Uśmiechnąłem się do siebie po czym powiedziałem, widząc, że Enma jest zdezorientowany.
- Witaj, Enmo. Wiem, że przyzywam Cię pierwszy raz, jednak słyszałem o Tobie historie. Musisz pomóc temu młodemu Uchiha w obronie mojej osoby. Będę w sporej mierze pochłonięty manipulacją otoczenia, więc powierzam moje życie w wasze ręce. Swoją drogą, jestem Tamotsu Senju, Enmo. - małpi król nadal nie do końca wiedział o co chodzi jednak widząc jak poważna jest sytuacja, kiwnął tylko głową. Rozumiałem całą sytuację w której się znalazł dlatego nie dziwiłem się jego zachowaniu. Nie wiadomo kiedy ostatni raz był wzywany, kto tak naprawdę posiadał zwój. Zobaczyłem jednak, że właśnie Enma miał przy sobie duży zwitek papieru. Summon westchnął i powiedział:
- Rozumiem chłopcze... Jednak następnym razem musisz przyzwać mnie w spokojniejszej sytuacji, trzeba z Tobą poważnie porozmawiać - oczywiście, kiwnąłem głową przytakując słowom małpy. Wewnątrz mnie jednak coś mnie bawiło - na swój sposób istota którą przyzwałem była podobna do... Akemiego.
Wiedziałem jednak, że żarty powinny być odłożone na bok. Wziąłem głęboki wdech i wypuściłem powoli powietrze - będę robił w końcu coś, co dawno było dla mnie zapomnianą sztuką. Zupełnie spoważniałem i mruknąłem cicho do Akemiego:
- Wszystko będzie zgodnie z Twoim planem. Ja jednak zostaje tutaj... Enma i Yosuke będą mnie pilnowali. Z tego pomieszczenia będę wstanie złapać Dou i jednocześnie obronić Agaiewa. Nie sądzę żeby tylko on wpadł na pomysł wytępienia swoich... przeciwników do obsady tronu. Kiedy tylko zobaczysz, że moje drewno wychodzi z ziemi i oplątuje nogi tej trójki rób co uważasz za słuszne. Życze wam powodzenia, wybuchowy chłopcze i lodowa diablico. Róbcie co macie zrobić... - po tych słowach zamknąłem oczy. Musiałem stać się jednością z naturą i właśnie dlatego potrzebowałem ochrony.
Po chwili udało mi się zrobić coś, co ostatni raz używałem dawno temu. Poczułem jak wszystkie rośliny są ze mną połączone, jak wpływają na moją "widoczność" otoczenia. Wyczułem w którym miejscu stoi Dou i jego ochroniarze. Kiedy tylko uznałem, że jetem gotowy to zacząłem lekko tworzyć drewniane pętle wokół kostek naszych celi. Zostawiłem jednak trochę wolnego miejsca tak, żeby nie poczuli mojej pułapki. Kiedy poczuję, że Akemi zaczyna swoją akcję, to blokuję ich możliwość poruszania się poprzez oplątanie ich kostek moim drewnem. Miałem nadzieję, że jeżeli nastąpi jakieś niebezpieczeństwo to Enma wraz z Yosuke, wybudzą mnie z mojego transu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Tamotsu (2013-07-05 14:08:25)

Byliśmy już wszyscy gotowi do rozpoczęcia mego planu. Nie wiedziałem czy wszystko potoczy się po mojej myśli. Miałem jednak nadzieje, że będzie dobrze. Zerkałem co chwila, a to na Tamotsu, a to na Nane. Mój przyjacielu Senju zaczął powoli brać się do roboty. Uznałem, że ja też powinienem zacząć się przygotowywać. Chociaż to ja miałem w tej chwili dosyć trudne zadanie. Miało to zakończyć te całą grę o tron i wpuścić na jego miejsce Agaiewa. A gdzie ten cały bohater ludu? Czy nie będzie wkraczał kiedy się dowie, że Dou zginął i tylko jedynym kandydatem jest Agaiew? Czy to przypadkiem jakoś go nie otrząśnie? Każdy głupi wie, że jak lud się dowie o zabójstwie jednego z kandydatów to lud wybierze tego najmniej skalanego. Eh.. To nie moja sprawa. Agaiew wie dobrze jakie zadanie nam nadał. A skoro wie to będzie wiedział jakie poniesie tego konsekwencje. Będzie miał lekarstwo na bunt ludu, który nie do końca przekona się do jego władzy. Moje gdybania mogą być prawdziwe. Tylko skoro nikt z ninja nie jest po stronie tego mięśniaka, to co z resztą? Stanęli po stronie wielkiego bohatera? To jest najmniej i najbardziej prawdopodobne jednocześnie. Niech się chłopak modli by na nas nie natrafił..

- Dobry pomysł Tamotsu. Będziecie mogli przy okazji zająć się obroną naszego przyszłego Lorda - mówiłem powoli wyciągając jeden z kunai, z kabury - Tobie także życzę powodzenia przyjacielu - w moich obu dłoniach widniała broń. Byłem już przygotowany tak samo jak nasza mała diablica. Czas było ruszać w kierunku naszych celów, które jak widać nie zamierzały stamtąd się ruszać. Widziałem już jak Nana wyskakuję przez okno. Teraz moja kolej. Wyskoczywszy na dół zacząłem się skradać jak typowy ninja.

- Oby małej się udało - pomyślałem obserwując jak nogi strażników są oplatane drewnem przez Tamotsu - No dalej, dalej - mówiłem w duchu patrząc przez cały czas na uśmiechającą się zdradziecko dziewczynkę - Teraz moja kolej - pomyślałem widząc jak usta wszystkich tam obecnych zostały zamrożone przez naszą diablicę. Dlatego też z całą prędkością (240) ruszyłem w kierunku Dou. Nie minęła chwila, a już znalazłem się za nim. Mężczyzna chyba nie był świadomy tego w jakich tarapatach właśnie się znalazł. Jednakże nie dałem mu dużo czasu do myślenia. Ponieważ tuż zaraz po tym jak znalazłem się za nim, szybkim ruchem poderżnąłem mu gardło kunaiem. Najbliżej znajdujący się strażnik oberwał w ten sam sposób drugim kunaiem. Jeżeli chodzi o resztę, dosyć szybko wyrzuciłem w ich karki po jednym shurikenie.

- Dobra mała. Czas wiać, wydaję mi się, że jak zaraz ktoś odkryję, że oni nie żyją to nie skończy się to dobrze dla nas - szepnąłem do dziewczynki szybko biorąc ją na plecy. Bo przecież to na nich teraz ona czuła się najbezpieczniej i to razem ze mną znajdzie się najszybciej w komnacie Agaiew’a. Dlatego też jak już złapałem ją dobrze z pełną prędkością ruszyłem z powrotem do środka. Wszystko poszło dobrze, a przynajmniej mi tak się wydawało. Szkoda było tylko, że go nie przeszukałem. Nigdy nie wiadomo jakie tajemnicze przedmioty miał przy sobie. Jednakże nie mogłem tak ryzykować.
- Zadanie wykonane. Dou nie żyje - zwróciłem się z szacunkiem do Agaiew'a. Czyżby to był koniec? To on ma zostać lordem? A co z Seshinem?

Ostatnio edytowany przez Akemi (2013-07-07 14:13:09)

     Pojawienie się Enmy zmusiło go do refleksji, na kilka różnych tematów. Pierwszym z nich było "czemu on przyzwał gadającą małpę?". Sam fakt iż była to małpa, która potrafiła porozumieć się ze wszystkimi tutaj zebranymi w normalnej, ludzkiej mowie, ruszył szare komórki chłopaka, by znaleźć temu jakąś normalną odpowiedź. Dopiero po dłuższej chwili przypomniał sobie o Summonach - nietypowych zwierzęciach, potrafiących rzeczy niemożliwe dla innych przedstawicieli swojego gatunku.
     Spotkanie z małpim przyjacielem Tamotsu tylko podniosło jego mobilizację do działania. Stanął blisko Senju, mimowolnie napinając mięśnie - lekko, aczkolwiek w razie gdyby coś miało się dziać, chciał zareagować jak najszybciej. Ręce również trzymał blisko siebie. Zamieszanie, które aktualnie działo się w sali kazało mu śledzić kilka wątków jednocześnie, jednak nie przywiązywałby do nich niepotrzebnej uwagi, gdyby nie dosyć istotna dla niego teoria, z jaką wyskoczył nowoprzybyły. Od razu w jego głowie odezwał się głos:
     " - Widzisz dla kogo pracujesz? Dla ojcobójcy, oszusta i podstępnego typa. Dla węża! Upadasz coraz bardziej, Yosuke...
     - Zamknij się! - nie wytrzymał i podtrzymał dyskusję z samym sobą. - Nie obchodzi mnie twoje zdanie. Przez ciebie znaleźliśmy się w tym gównie. Jedyne, co próbuję teraz zrobić, to wyjść obronną ręką...
     - Ale...
     - Powiedziałem, żebyś się zamknął? Chyba muszę ci pokazać, kto tu jest górą - to, co w tym momencie stało się, można najprościej wytłumaczyć jako długą, zaciętą walkę pomiędzy sprzeczającymi się stronami, z wykorzystaniem najbardziej śmiercionośnych technik, jakie znali".
     "Ocknął się" po dosłownie chwili, dla niego zaś był to czas nieokreślenie długi. Walki z samym sobą zdarzały mu się już wielokrotnie, nigdy jednak tak poważne, z podziałem świadomości. Czuł również, jak wszystkie możliwe części jego ciała pulsują w żądzy krwi. Ściągnął brwi, nie wiedząc nawet o tym, i nadając swojej twarzy morderczy wyraz, wyrzucający wszystkie jego emocje na zewnątrz, tak wielka chęć mordu w nim siedziała.
     Stał tak, w razie gdyby ktoś miał rzucić się na Tamotsu. W razie gdyby ktoś atakował Senju, atakuje go bez wahania, wystrzeliwując w jego stronę z maksymalną prędkością, posyłając serię kopnięć, rozrzuconych po całym ciele przeciwnika. Miał nadzieję, że Enma wspomógłby go w boju, gdyby pojawiło się wielu przeciwników.

Powoli otworzyłem oczy. Nad sobą mogłem dostrzec kilka postaci, nie widziałem jednak wyraźnie, kto to był, gdyż moje oczy wciąż były jakby zamglone po długim śnie. Udało mi się przywołać ostatni obraz, jaki pamiętałem. Była to rzecz raczej niespotykana, trzech podejrzanych typów wchodzących do szafy. Po chwili mój umysł się rozjaśnił- miałem znaleźć Seshina.
    Na tę myśl gwałtownie spróbowałem wstać z twardego podłoża, jednak moja próba  zakończyła się fiaskiem. Całe moje ciało było obolałe, nie rozumiałem dlaczego. Wtedy dopiero rozejrzałem się: leżałem na podłodze. Nie wiedziałem jak długo, a zwłaszcza dlaczego. Szybko przeanalizowałem różne możliwości: unieszkodliwili mnie zamaskowani mężczyźni, a może przytłoczył mnie zapach panujący w burdelu. Była jeszcze jedna możliwość: może to Akio w jakiś sposób wykorzystał mnie przeciw Ryo w walce.
    Wtedy właśnie wróciły wszystkie wspomnienia i mój umysł wytrzeźwiał całkowicie. Ryo walczył z Akio. Pomimo ogromnego bólu całego ciała zerwałem się z podłogi i popędziłem ku wyjściu. Musiałem dowiedzieć się, czy wszystko w porządku u mojego pobratymca.
    Wybiegłem zatem przed czerwony budynek. Wyglądało na to, że ludzie zapomnieli już o walce, która miała tutaj miejsce. Spytałem zatem kilku przechodniów o wynik walki. Większość z nich nie była w stanie mi odpowiedzieć, musiało to zatem skończyć się już dawno, ale jedna osoba udzieliła mi pokrzepiającej informacji: "obaj ninja opuścili to miejsce, nie kończąc potyczki".
    Jeszcze ktoś inny powiedział mi, że Ryo udał się w kierunku Baigai. Postanowiłem, że i ja udam się w rodzinne strony, by sprawdzić, czy wszystko w porządku w bliskiej memu sercu wiosce. Zostawiając tę zagmatwaną i denerwującą politykę, pognałem co sił do wioski klanu Kiyoshi.

[z/t -> Baigai » Klan Kiyoshi » Wioska klanu]

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

OK

Ostatnio edytowany przez Masaru (2013-07-15 17:17:31)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Westchnąłem na wieść o tym kto pozostał nowym lordem feudalnym. Całe te wydarzania, które tutaj się odbyły były poniżej moich wszystkich oczekiwań. Pierwszy raz w mojej karierze żałowałem, że zabiłem dwójkę dosyć ważnych ludzi. Tego całego.. Gankiego, Genkiego? Nie pamiętam, no i Daymonshi. Gdybym wiedział, że wszystko ma tak się potoczyć. Lord Feudalny kupcem.. Kto by pomyślał, że potężny człowiek z wielką armią nawet nie zdoła przejąć władzy nad krajem? Tym bardziej ten cwaniaczek Agaiew. Nikt nie zdołał zasiąść na tronie. Kupiec.. co on miał im do zaoferowania? A no tak. Zmniejszenie podatków, umowy handlowe oraz szkoleniowe. Czy my dążyliśmy do takiego porządku? Dążyliśmy do takiego władcy? Może i to lepiej, że został nim człowiek, który potrafi.. chociażby myśleć. Ale czy będzie potrafił postawić się jakiejkolwiek radzie, którą będzie miał przed sobą? Czy da sobie radę? Zobaczymy co nam przyniesie przyszłość, jak na razie ja straciłem wiarę w tą całą politykę.

Grunt wali mi się pod nogami. Nie mogę tak dalej iść, bez powiedzenia czegoś komuś na temat tego całego cyrku. Na moje szczęście znajdowałem się w lesie wraz z moimi towarzyszami. Byli ze mną przez cały ten czas i najwidoczniej trzymają się mnie do teraz. Nana i Tamotsu szli obok siebie tuż za mną. Wreszcie zrozpaczony stanąłem i usiadłem na jednym z pieńków, który był znajdował się niedaleko mnie.
- Ta cała polityka to tragedia - powiedziałem nakładając dłonie na twarz - Kupiec.. Kto widział kupca jako Lorda Feudalnego? No kto to widział? - mówiłem pełen emocji, od dawna nie targały mną tak emocje - To ninja powinni objąć władzę, a nie jacyś słabi ludzie, którzy wcześniej czy później padną jak muchy nie mogąc zareagować na zamach na nich samych - mówiłem, a moje dłonie powędrowały na mych kolanach - Potrzebuję kogoś kto pomoże mi wybawić ten świat od takich głupców. Potrzeba mi, a raczej nam imperium. A władzę w nim powinni mieć ninja - na szczęście moje ostatnie słowa nie były na tyle głośne, by rozniosły się gdzieś w lesie - Ten świat potrzebuje lekarstwa - zakończyłem swoją wypowiedź patrząc na moich towarzysz.

Ostatnio edytowany przez Akemi (2013-07-14 14:20:23)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
       Kraj Ziemi... dziwne miejsce. Ludzie jacyś tacy, a w ogóle to i krajobraz mi się średnio podobał. Co tu dużo mówić, do tego państewka nie chcę nigdy wracać. No chyba, że w jakiś interesach czy coś, bo tak samej z siebie tutaj nie przywędruję.
       Zastanawiałam się troszeczkę nad tą całą świńską polityką, ale nie tak bardzo rozlegle i głęboko jak mój kompan broni, Akemi. Widać było po nim, że przejmował się tym bardziej niż jakimś owadem koło nosa w mojej opinii.
       Gdy ten siedział na pieńku i wyglądał w moich małych oczkach na załamanego, poklepałam go pleckach z uśmiechem na twarzy, żeby wiedział, że sam nie jestem - przynajmniej w tej chwili. bo jeden ciul wie, co przyniesie nam przyszłość.
       - Mi tam wszystko jedno. Tylko, żeby mi to nie zaszkodziło za bardzo. A jak będzie jeszcze ciekawie, to będzie cudnie. Tak apropo, to się zmęczyłam się... Akemi, weźmiesz mnie na plecki? - zmęczyłam się tą lekko ciężką atmosferą, za którą zbytnio nie przepadałam.

Widać mój przyjaciel był dobrze rozeznany w tym kto jest liderem w danym klanie. W pewnym sensie byłem zdziwiony - ja byłem tak naprawdę zaskoczony tym, kogo poznałem. Przecież był to lider klanu, jednego z głównych, a ja traktowałem go jak dobrego znajomego. Widziałem, że Gamatt'owi pasowało to jak się do niego odnoszę jednak sam czułem się dziwnie w całej tej sytuacji.
- Tak, tak jest ich lideram. Ciekawa znajomość, prawda? - powiedziałem z chytrym uśmieszkiem. Byłem zadowolony z tego, że Akemi nie pytał się - tak samo jak Nana - jak poznałem się z liderem kryształowego klanu. Jakoś nie miałem ochoty na opowieści, szczególnie że skończyła się dopiero polityka. Kiedy mój przyjaciel Samotni dowiedział się od mieszkańców gdzie aktualnie przebywa Gamatt, powiedziałem:
- Dobrze, w takim razie udajemy się do tego baru, gdzie przebywa mój znajomy. Kiedy tam dotrzemy to przedstawię jemu waszą dwójkę. Z tego co zauważyłem to on nie lubi kiedy zwraca się do niego jako wyższej osoby. Traktujcie go jak każdą inną osobę... - kiedy uznałem, że jesteśmy gotowi to poprowadziłem Akemiego wraz z Naną do baru, w którym znajdował się aktualnie Gamatt. Musieliśmy w końcu uwierzyć w to co mówiło pospólstwo. Tak naprawdę nie mieliśmy innego żadnego tropu co do lidera kryształowego klanu.

z/t -» Baigai -» Klan Kiyoshi -» Bar

Zaaferowanie całą sprawą dało o sobie znać. Żyły napuchły mi na rękach, pozwalając na szybszy przepływ krwi, która teraz buzowała po moim ciele jak oszalała. W oczekiwaniu na odpowiedź zacisnąłem mocno pięści, szykując się na wyprowadzenie ewentualnego ataku na naszego podejrzanego pracodawcę. Ten jednak nie zdążył zareagować na moje słowa.
   Dało się słyszeć potworny ryk i lawinę krzyków, docierających do naszych uszu zza bram miasta. Wiedziałem, że pozostali wojownicy, znajdujący się w tej chwili w pomieszczeniu zdołali usłyszeć moje słowa. W razie czego znali więc moją teorię i mogliby zareagować w razie czego. Ja postanowiłem sprawdzić, co dzieje się w mieście, gdyż powstałe zamieszanie wcale nie napawało mnie przesadnym spokojem...
   Ściągnąłem z glinianego ptaka mężczyznę, którego pochwyciliśmy w katakumbach i oswobodziwszy go, schowałem krępujące go wcześniej liny do plecaka. Następnie kazałem mu znów wskoczyć na stwora i krzyknąłem mu, by ratował swoją rodzinę, odciągając ją jak najdalej od centrum najwyraźniej dramatycznych wydarzeń.
   Sam postanowiłem czym prędzej opuścić to zapchlone miasto. Nie miałem ochoty zostawać tu ani chwili dłużej. Wtem przypomniałem sobie o wciąż pozostającym w stanie nieprzytomności uczniu z Ronin no Kuni. Minutę później w drzwiach pomieszczenia stała moja podobizna, niosąca na rękach nieprzytomnego chłopaka. Szybko stworzyłem dwie kolejne figurki, przedstawiające jastrzębie. Chwilę później już łopotały skrzydłami o imponującej wielkości.
   Czym prędzej umieściłem swojego towarzysza na grzbiecie jednego z nich i przywiązałem do niego metalowymi linkami. Kiedy moja podobizna znikała, ja sam zasiadłem na grzbiecie kolejnego, uprzednio obdzielając Ayane lekkim pocałunkiem w dłoń i spojrzawszy na kompanów w tej historii, zakrzyknąłem: To był zaszczyt współpracować z tak wybitnymi ninja, jak Wy. Mam nadzieję, że nasze drogi jeszcze niejednokrotnie się skrzyżują. I tyle nas widzieli...
   
   [z/t Shin&Yoshi ->  Ta no Kuni [Kraj Pól Ryżowych] » Tereny Ta no Kuni]
   [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Taa... Miało się udać. Miało, ale się jednak nie udało. To wszystko przez co poprzechodziliśmy... Wszystko na marne. Seshin zniknął, podobnie ze wszystkimi rebeliantami. Teoretycznie drugi cel - posadzenie jednego z kupców na tron - się udał. Ale tylko teoretycznie. Fakt faktem umieją rozmawiać, wiele mogą załatwić, ale do walki słabo się garną. Misja nie została wykonana, nie wiedziałem co zrobić przez cały ten czas. Coś nie pozwalało mi wrócić do Kraju Wody. Być może to dlatego, że było to na tyle daleko, że mój mózg sam wykluczał możliwość powrotu? Nie wiedziałem. Tak czy siak byłem w tym momencie na jednym z budynków i oglądałem miasto z góry, czekając na jakikolwiek rozwój wydarzeń. A nuż coś się stanie...

Od niechcenia już oglądałem po raz kolejny ulice miasta, w którym przyszło mi zostać na ten moment. Była jednak pewna rzecz, która zwróciła moją uwagę. Wnerwiony sklepikarz ze zniszczonym straganem. Porcelanowe talerze były niesamowicie drogie, toteż nic dziwnego, że mężczyzna był zły. Zszedłem z dachu, po czym podszedłem do niego. Nie był to jednak szybki, pewny krok. Wobec zdenerwowanych ludzi trzeba zachowywać się z dystansem, niegwałtownie.
- W czymś pomóc? - Spytałem ostrożnie sklepikarza. Nie wiedziałem jak zareaguje na tak nagłą propozycję pomocy. Wszak przed chwilą stracił bardzo cenny towar...

Stałem z założonymi rękami, jak sprzedawca się pieklił i wyklinał wszystkich (włącznie ze mną), którzy mieli cokolwiek wspólnego ze sprawą. Lekko zmarszczyłem brwi, po czym wystawiłem otwartą dłoń w stronę mężczyzny w stylu gestu "stop".
- Uważaj pan, bo się pan spocisz od wyklinania i donoszenia na niewinnych ludzi. Równie dobrze mogłem mieć pana sytuację głęboko w d*pie i nie podejść w ogóle, przez co nadal byłby pan z niczym. Teraz, gdy mogę coś zrobić w kierunku polepszenia sytuacji już mam być zamykany w więzieniu? Najpierw pan ochłoń, a później wydawaj osądy, bo za chwilę naprawdę będzie za co mnie zamykać. Ale już na mnie pan nie doniesie. Bo pan nie zdąży. - Tutaj zatrzymałem swoją wypowiedź, po czym dociągnąłem po jakiejś chwili. - To pomóc w czymś czy pan sobie sam z tym "poradzi"? Nie sądzę, aby nowy Lord miał w tym momencie ochotę wysłuchiwać kolejnego szeregowego straganiarza, który ma jakieś problemy.

Moja perswazja zadziałała - sprzedawca wreszcie powiedział o co mu chodzi.
- Zatem mówi pan, że byłe wojska lordowskie są teraz grabieżcami? Nie spodziewałem się, że sprawy potoczą się aż tak szybko... Tak czy siak muszę wiedzieć chociażby jak wyglądają ci goście, czy czymś się wyróżniają, albo gdzie się ukrywają. Pytać ludzi nie będę, bo zbytnio się wychylę, jeszcze zwalą się wszyscy maruderzy na moją głowę... Ech, pewnie nowy Lord tego właśnie by chciał... Dobra, nieważne, muszę wiedzieć cokolwiek o tych ludziach oraz o przedmiotach, które ukradli. Wtedy będę mógł je zwrócić. - Rzekłem do sprzedawcy. Był tak zaaferowany swoją sprawą, że pewnie niewiele będzie wiedział o tych gościach. Warto jednak było spytać - lepsze to niż kluczenie po mieście i szukanie owych skradzionych skarbów.

Słuchałem sprzedawcy z uwagą, starając sobie zapamiętać jakieś szczególne fakty.Nie było tego wiele z początku, gdyż to były informacje niekoniecznie przydatne, jednak ostatnie słowa mężczyzny naprowadziły mnie na właściwy trop.
- W takim razie wyruszam. Postaram się załatwić sprawę jak najszybciej.
Pozdrowiłem sprzedawcę gestem i poszedłem szukać kopalni. Wątpiłem w to, że kopalnia byłaby gdzieś w centrum, więc postanowiłem szukać jej na obrzeżach, wypatrując szczególnych znaków w postaci typków o wątpliwej reputacji broniących wejścia do budynków wyglądających na zajmujące się wydobyciem. To było jak szukanie igły w stogu siana, ale przynajmniej wiedziałem czego i kogo szukam. Gdy znalazłem wejście, szybko wkroczyłem.
z/t -> Kopalnia

Ostatnio edytowany przez Koruzonu (2013-07-16 15:41:23)