Ninja Clan Wars

Dobrze, nie zauważyły mnie, a więc chociaż tyle potrafię. Będzie łup jeszcze lepiej. myślę, że 1/3 to też będzie sporo. Co do uciekania, to czuję się dosyć pewnie, szczególnie, jak będę musiał uciekać przed tymi dziadkami. Ukrywania jestem pewien, w końcu aktualnie to robię. Jaka dwójka? Rozglądam się po okolicy, i staram się wypatrzyć dwie osoby o których mówiły dziewczyny. Prawdopodobnie byli to strażnicy lub jacyś najemnicy. Skoro jest łup, a strzegą go strażnicy, to jest to coś dla mnie. Ale nie będę robił burdy w takim miejscu. Trzeba to rozwiązać dyskretniej. Wstaję i podchodzę ukradkiem do dwóch dziewczyn.
Widzę, że macie problem. Wszystko dokładnie słyszałem, ale spokojnie nie wydam was pod jednym warunkiem. Ja wam pomagam, a łupem dzielimy się po równo. Myślę, że to uczciwa wymiana szczególnie, że w każdej chwili mogę zrzucić wam na kark stado strażników i jeszcze dostać za to nagrodę. Więc radzę nie robić żadnych głupstw. Skoro już wszytsko sobie wyjaśniliśmy to możemy przejść do działania. Co jest naszym celem?

Już raz sobie z nimi poradziłem, myślę, że mam nad nimi przewagę.
Zdziwiło mnie trochę to, że wiedziały o mojej przynależności, chociaż wystarczyło być trochę wyedukowanym aby poznać moje tatuaże jako symbol mojego klanu, który aktualnie nie istnieje. Jak to połączyć to można w ciemno strzelać, że jestem samotnikiem. Plan był prosty, kasa u szefa, raz tam wszedłem i wyszedłem bez szwanku, dlaczego miałoby się to nie powtórzyć?
Dobra to do roboty, postaram się ich stamtąd wyprowadzić. Bądźcie gotowe, bo prawdopodobnie będę musiał iść z nimi. Spotkamy się tutaj
Wszystko było ustalone teraz nastał czas aby to wykonać. Poczekałem aż dziewczyny zajęły się gawiedzią a sam pewnym i dumnym krokiem ruszyłem do namiotu. Z rozmachem wszedłem do namiotu i kiedy spostrzegłem dwójkę strażników rzekłem.
Mam dobre wieści. Byłem u waszego szefa jak wcześniej zapowiedziałem i wspomniałem mu co nie co o tym jak dobrze mnie potraktowaliście. Dzięki wam, bezpiecznie trafiłem prosto do jego ogniska, za co sam wam dziękuję a wasz dowódca ma dla was coś specjalnego. Prosił mnie abym was przyprowadził jak najprędzej. Nie ma czasu. Szybko bo nagroda przepadnie.
Powiedziałem po czym tym samym pewnym krokiem wyszedłem z namiotu z nadzieją, że strażnicy pójdą za mną.

No to nie fajnie, nie wszystko układa się po mojej myśli. najwidoczniej mnie nie lubią, jakoś to przeżyję. przynajmniej nie będę musiał zapamiętywać ich imion. Nie są tego warci, w przeciwieństwie do moich współtowarzyszek, z którymi kiedyś bym chętniej się poznał. Ale teraz nie ma czasu na takie rozmyślania, czas brać się do roboty i zmasakrować tych gości. Chociaż w sumie to nie ma takiej potrzeby, przecież moim zadanie m jest tylko odciągnąć ich od namiotu. Na masakrację może zostanie trochę czasu później. Skoro grozi mi kara śmierci lub zniewolenie to raczej nie pozwolą mi tak o sobie odejść. Z drugiej strony jak za szybko ucieknę to znowu se pomyślą, że głupi i zignorują, muszę zrobić coś czego mi nie przepuszczą. Zacznę spokojnie i sprawdzę ich cierpliwość.
No to dawaj Staruszku.
Powiedziałem prowokująco.

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-01-27 20:36:42)

Udało się. Częściowo. Jeden ze strażników chce mnie zabić, jest to nie najgorszy wynik. Ale niestety to nie wystarczy. Trzeba jeszcze wciągnąć drugiego w walkę. Czuję jak coś zaczyna we mnie buzować, jakby chciało się wyrwać w postaci pięści skierowanej w jego twarz. Ale w tej sytuacji nie mogę sobie pozwolić na brak kontroli. Taki zamaszysty atak nie powinno być trudno uniknąć. Szybko odskakuję[3] w bok aby wyjść z trajektorii opadania katany. Kiedy katana z grzechotem uderzy o ziemię lub zatrzyma się przed nią przechodzę do ofensywy. Skracam dystans, tak aby katana stała się na ten moment bezużyteczna i wykonuję cios lewą ręką w korpus[siła10 szybkość20] po czym kontynuuję atak wyprowadzając prawy podbródkowy[siła10 szybkość20]. Następnie kucam i okręcam się na lewej nodze, jednocześnie wyciągając prawą aby podciąć przeciwnika. Staram się uniknąć ewentualnych ataków ze strony mojego przeciwnika. Mam nadzieję, że moje ciosy poskutkują i zmuszę drugiego strażnika do ruszenia się z miejsca. Z dwójką sobie nie poradzę ale ucieczka przed nimi będzie tylko przyjemnością. Oczywiście na koniec czeka ich obiecana masakracja nie pozwolę im ujść z życiem.

Cholera, szybszy jest. Jakoś będę musiał sobie z tym poradzić. Nie jestem już taki pewien czy jestem w stanie go tak porostu pokonać. Gorąco w moim żołądku doprowadza mnie do pasji. Na dodatek jeszcze ten cios w głowę. Trochę mi zadzwoniło, ale szybko przeszło, jestem w stanie bez problemu walczyć dalej. Gołymi rękami raczej nie dam rady go pokonać, szczególnie biorąc pod uwagę to, że on sam jest uzbrojony. Wyciągam kunaia, aby moje ciosy mogły zrobić coś więcej niż zwykłe pstryknięcie. Czekam na ofensywę przeciwnika aby wyprowadzić kontratak. Skoro jest to takie męczące, to pobawimy się jeszcze trochę. Przybieram postawę bojową i wytężam wszystkie zmysły aby przewidzieć atak mojego oponenta. Jestem gotowy zrobić unik i wyprowadzić kontratak. Zerkam także na drugiego strażnika aby sprawdzić czy nie planuje się włączyć do akcji.
Skoro tak Cię to męczy to po prostu to zakończ. Chyba, że nie jesteś w stanie?

Tsss dziwak. Trzeba jeszcze się z nim trochę zabawić. W końcu pęknie. Kiedy zobaczyłem jak wyprowadza kolejny atak ponownie ruszyłem do walki. Pierwszą rzeczą, którą chciałem zrobić był unik[reakcja 3]. Szybko przykucnąłem, aby uniknąć poziomego cięcia jego katany. OD razu swój ciężar ciała przeniosłem na przód i wybiłem się prosto do niego, ale nadal utrzymując niski poziom, tak aby nie podnosić się na wysokość jego żeber. Kiedy leciałem wykonałem technikę Konoha Raiken [Tai 32] w wyciągniętej ręce trzymałem kuaia i celowałem w brzuch. Wiedziałem, że to musi się udać, no nie ma innej opcji, to ostrze musi się zatopić w jego brzuchu. Po prostu musi. Szybko wygoniłem te zryte myśli z głowy i skupiłem się na walce. Mam nadzieję tylko, że koleś nie ma tam jakiegoś śmiesznego pancerza. Ciekawe kiedy jego kompan uzna, że czas na jego wejście. Pewnie w momencie kiedy jego towarzysz będzie już na łopatkach.

Haha, dobrze. Zdychaj gnoju. Prędzej czy później to musiało się tak skończyć. Nie ma opcji, żebym mu przepuścił. Teraz zajmę się tym drugim, a jego wykończę na koniec. Przecieram oczy z krwi, żeby zobaczyć jak moja ofiara wchodzi do namiotu a drugi przeciwnik rusza do walki wykonując ukośne cięcie. Szybko odbijam się z prawej nogi i odskakuję w lewo [reakcja 3] aby uniknąć cięcia kataną. Po czym przechodzę do kontrataku. Ląduję na lewej nodze i od razu się z niej wybijam w stronę mojego oponenta potocznie nazywanego ofiarą i wykonuję Dainamikku Entorī [Tai 32] prosto w jego szyję.Coraz bardziej zaczyna mi się w tym obozie podobać. Wystarczyło dwóch głupich strażników i ile zabawy. Swoją drogą ciekawe co robią te dwie dziwne dziewczyny. Mogły by ruszyć tyłki i zgarnąć ten skarb czy co to było. Ten koleś w namiocie raczej dwóch nie pokona, chyba że są aż tak słabe...

Ahaha teraz? Nagle mm sobie iść? Jeszcze przed chwilą byłem głupim bachorem. Kto tu teraz płacze jak mała dzidzia? Kto tutaj błaga o łaskę? Na pewno nie ja. Policzę się z tobą raz a porządnie i nie licz na taryfę ulgową.
Powiedział z opentańczym wyrazem na twarzy. Nie panowałem nad sobą, to był ten moment kiedy mogłem zapomnieć na chwile o wszystkim i rozkoszować się tą pikną chwilą. Zacząłem powoli zmierzać w kierunku strażnika leżącego przed namiotem. zmieniłem chwyt na kunaiu i z uśmiechem kroczyłem w stronę ofiary. Zanim jednak dotarłem do celu rozejrzałem się za moimi kompankami. Pamiętam także cały czas o drugim strażniku, który czeka na swoją kolej w namiocie. Kiedy już byłem wystarczająco blisko mojego niedawnego przeciwnika zapytałem.
Jakieś ostatnie życzenie?

Cholera, więc jeszcze chcesz się bawić? Dobrze, pobawimy się, ale już nie długo.Musiałem szybko reagować aby nie zostać rozciętym na pół. Pierwsze co zrobiłem to szybko [reakcja: 3] wyskakuję w górę [skoczność: 12 / 3m] poza zasięg cięcia przeciwnika. Kiedy lecę do góry podciągam nogi tak aby katana ich nie zahaczyła. W powietrzu używam mojego kunaia i ciskam nim prosto w przeciwnika [siła: 10 szybkość: 22] staram się trafić w pierś tak aby go unieszkodliwić. Taka prosta zasadzka. Dałem się no trudno, przynajmniej jest trochę więcej zabawy. Mam nadzieję, że ten drugi strażnik wykrwawił się tam na pieprzoną śmierć i teraz gryzie ziemię. Jego przyjaciel za niedługo na pewno wejdzie w ten stan pytanie tylko jak szybko. Hahaha coś tak czuję, że ta zabawa z nimi jest więcej warta niż ten skarb. No ale za bicie się nie zarobię na dom dla rodziców. Trzeba się sprężyć i to skończyć, bo nie wiem jak jeszcze pociągnę na takim tempie.

Ostatnio edytowany przez Senshi (2014-02-03 20:04:45)

   Białowłosy samotnik wolnym krokiem zmierzał w kierunku pobliskiego miasteczka. Bezchmurne niebo przyzwalało promieniom słonecznym razić oczy Ayatane, który osłaniał się przed światłem wierzchem dłoni. Yuki nie przepadał za taką pogodą; nie było gorąco, jednak Słońce niezmiernie go irytowało.
   Gdy chłopak zaczął już twierdzić, że nic ciekawego nie może się tego dnia stać, usłyszał kobiecy głos. Samotnik błyskawicznie zlokalizował jego źródło. Starsza kobieta, na oko 70 letnia, rozpaczliwie wołała o pomoc. Z jej słów wynikało, że ktoś przed momentem okradł ją z torebki oraz, że oczekuje od kogoś schwytania złodzieja. Yuki rozejrzał się w celu odnalezienia bandyty, co okazało się niezwykle proste. Rosły mężczyzna, ubrany na brązowo pędził przed siebie, trzymając różową torebkę, koloru identycznego co kimono okradzionej staruszki. Ayatane bez słowa ruszył w pogoń za złodziejem [szybkość 50], wyciągając z torby kunai. Nie miał jednak na razie zamiaru korzystać z broni, zadaniem jej było tylko przestraszyć bandziora.
- Stój! - Krzyknął samotnik, szybko skracając dystans, dzielący go od mężczyzny. - Oddaj co ukradłeś, a nic ci się nie stanie!
   Biegnąc, Yuki cały czas zachowywał czujność, oczekując ataku nie tylko ze strony złodzieja, ale także od staruszki. Chłopak zdawał sobie sprawę, że takie sytuacje są często pułapkami, zastawionymi na niczego nie spodziewających się ludzi, którzy chcą tylko pomóc.

Ostatnio edytowany przez Ayatane (2014-02-02 23:20:18)

16.

      Unik Samotnik wykonał dosłownie w ostatniej chwili. Choć trzeba przyznać, że naprawdę bardzo mało brakowało. Kilka centymetrów dosłownie starczyłoby, a chłopak pożegnał by się raz ze swoim ojcostwem raz na zawsze. Skończyło się na szczęście tylko na dziurze w spodniach. I to chyba w najgorszym, możliwym miejscu...
      Rzucony kunai poleciał prosto w odsłoniętego przeciwnika. Kompletnie nie był na to przygotowany. Broń trafiła go zanim zdążył przywrócić gardę. Słychać było tylko charakterystyczny dźwięk, świadczący o tym, że nóż utkwił dość głęboko. Chłopak trafił prosto w gardło, przebijając je na wylot. Zanim zdążył wylądować, jego strój został przyozdobiony dodatkowymi strugami krwi, tworzących makabryczną fontannę. Przez jakiś czas strażnik jeszcze drgał, lecz wkrótce życie go opuściło.

17.

      Samotnik postanowił jak wariat wbiec do namiotu, zapominając o jakiejkolwiek ostrożności. W nieco odmiennych warunkach różnie mogłoby to się skończyć, lecz sytuacji zaistniałej w środku namiotu, ciężko się było spodziewać.
      Na samym środku leżał wykrwawiający się strażnik, brodzący we własnej krwi. Między łopatki wbitą miał własną katanę, która przybiła go do ziemi. Był już martwy...
     - Dobra robota chłopcze. Moje wnuczki wybrały sobie niezgorszego wojownika. - usłyszał chłopak.
      Na pobliskim krześle siedział starzec, którego chłopak widział za pierwszym razem. Teraz jednak nie był on tak wystraszony. Było wręcz przeciwnie. Nabrał sporo powagi oraz pewności siebie. Przede wszystkim zmieniło się jego spojrzenie. Z wcześniejszego sprzątacza niewiele pozostało. Ustąpił miejsca zimnemu, cynicznemu mordercy, który niemal z satysfakcją patrzył na stygnące zwłoki. Na stole obok niego porozrzucane były pieniądze oraz otwarta szkatułka, mająca na sobie ślady krwi... Po chwili do środka weszły jeszcze dwie osoby. Były to dziewczęta, które wynajęły wcześniej Samotnika.
     - Szkoda czasu, miejmy to za sobą. - powiedziała jedna z nich i zaczęła dzielić dolę.
     - Łap! - dodała, rzucając w jego stronę mieszkiem z pieniędzmi.

Ostatnio edytowany przez Straznik 2 (2014-02-04 19:04:17)

18.

      Cała trójka sprawiała wrażenie słabo zainteresowanych Samotnikiem. Ich uwaga był pochłonięta zapalczywym chowaniem nabytych nieuczciwą drogą pieniędzy w przeróżne części garderoby. Przypomnieli oni sobie o Senshim dopiero, gdy ten odezwał się w ich stronę.
     - Nie dało rady. Ci dwaj strażnicy byli wyszkoleniu w węszeniu kradzieży. Bez zabicia ich, cały skok by się nie udał. Ze mnie i mojej siostry żadne wojowniczki, a czasy chwały dziadunia dawno przeminęły.
     - Nam się tu wiedzie, więc przez jakiś czas chciałyśmy tu zostać. Nie mogłyśmy ubrudzić sobie rąk, więc musiałyśmy prosić kogoś o pomoc. Dzisiaj grubas wytoczył się ze swojego namiotu i miałyśmy wspaniałą okazję. Planowaliśmy użyć jakiegoś podstępu, ale na szczęście pojawiłeś się Ty.
     - A teraz jeśli pozwolisz pójdziemy się bawić. Wielkie dzięki za pomoc. - pożegnała się, dając buziaka w policzek chłopakowi.
      Obie po chwili wyszły, zostawiając chłopaka samego ze starcem. Ten nie wziął żadnych pieniędzy. Swoją dolę powierzył wnuczką. Zwrócił się po chwili w kierunku chłopaka.
     - O mnie nie musisz się martwić, jak już zauważyłeś, aktor ze mnie nie najgorszy. <zaśmiał się> Nie musisz się bać, podam im całkowicie sprzeczny opis domniemanego sprawcy. Co do bandażowania... Moja wiedza nie różni się zapewne od twojej, więc równie dobrze możesz to zrobić sam. Nie żebym Cię chciał przepędzać, ale w każdej chwili może ktoś przyjść. Zalecałbym, żebyś jak najszybciej stąd zniknął. - dodał.

Koniec sesji! Dzięki za udział i cierpliwość!

     Dosłownie tak jak mówiłem! Po tylu godzinach maszerowania na piechotę, a nie przepraszam, nie wliczyłem jeszcze kilka godzin spędzonych na promie! To także nie jest darmowe! No ale jak już mówiłem dosłownie mi nogi w dupę weszły. Nie mogłem ustać, więc pierwszym co zrobiłem to było jebnięcie się ponownie na miękkich terenach. Minął już prawie dzień od mojej ostatniej podróży, mam nadzieję, że chociaż teraz ten chłopak ukaże się moim oczom. Gdyby teraz nie przyszedł, to nie miałbym zamiaru więcej na niego czekać.

     - Błagam Cię, pokaż się w końcu. Rozumiem twoje przejęcie się zaistniałą sytuacją i bezpieczeństwem, jednak marnujesz mój czas, a także czas na schwytanie, jak to określiłeś, szpiega w mojej organizacji. - Odpowiedziałem bardzo słabym głosem, nawet na to nie miałem już sił.

     Siedziałem i siedziałem, a gdybym nie wypowiedział żadnych słów, prawdopodobnie chłopak nie wyszedłby w ogóle z ukrycia. Przed moimi stopami spadło pięć kunai tworząc łuk, po co? Pojęcia nie mam, ale niech będzie. Dopiero potem raczył ukazać swoją sylwetkę. Jego ubrania nic mi nie mówiły, jednak z pod kaptura wystawała czarna czuprynka. Do tego widać było charakterystyczne rysy pewnego klanu. Z tego co pamiętam, na liście podpisał się inicjałami z nazwiskiem zaczynającym się na literkę "U". Teraz już nie miałem wątpliwości, więc postanowiłem go lekko zagiąć.

     - Wybacz mi moje spóźnienie. Chciałbym Ci zadać jedno pytanie. Jaki interes w szpiegowaniu wyrzutków ma Uchiha? - Zapytałem bardzo poważnie wtapiając swój wzrok w jego twarz.

     Nie zrobił na mnie większego wrażenia, ani swoją postawą, ani swoimi słowami. Przypatrywałem mu się z poważną miną, dokładnie nasłuchując słów wypowiadanych w moją stronę. Walka? No cóż, jak pomyśleć to ostatnim razem nie dałem z siebie wszystkiego, a zdołałem powalić pięciu ludzi na raz. W prawdzie to widziałem walkę lidera Uchiha na żywo. Nie pokazał zbyt wiele. A może po prostu chciał ukryć niektóre swoje możliwości? To w sumie było praktycznie pewne. Nie przestraszyłem się jednak na to proste słowo i nadal zasiadywałem pod drzewem, nawet jakby miał zaatakować pierwszy. Kątem oka zauważyłem, że sięga po coś ręką, więc wyostrzyłem me zmysły podwójnie.

     - Wolna ręka w sprawdzaniu wojowników, powiadasz? Dobrze, niech Ci będzie, obyś mnie tylko nie zanudził. - Odparłem, śmiejąc się lekko pod nosem. Wyczekiwałem jego ruchu.

     Początek walki, wyostrzone zmyły. Przypatrywałem się jego ruchom jakby w spowolnionym tempie. Zauważyłem, że wyciąga coś z pod swego płaszcza, a było to kilka kunai. Jego szybkość była porównywalna mojej, jednak wciąż o wiele mniejsza. Zrobiłem ten sam ruch co on, jednak ja nie miałem zamiaru się podnosić. Chciałbym wyciągnąć kunai z tylnej kieszeni, jednak zajęłoby to zbyt wiele czasu. Sięgnąłem więc po tantou założone na mych plecach i rzuciłem nim przed siebie. Ostrze nabrało w powietrzu rotacji, a gdzieś w połowie drogi powinno uderzyć o lecący na wprost mnie kunai (Szybkość: 200). Nie czekałem jednak, aż me ostrze upadnie gdzieś na ziemię. Tuż za wyrzuceniem go przed siebie wyruszyłem (Szybkość: 200). Miałem zamiar biec w drodze prostej, jednak technika żywiołu katon pokrzyżowała mi plany. Wyskoczyłem więc w powietrze (Skoczność: 225) i utworzyłem jednego klona. Klon zaczął spadać prosto na przeciwnika, a gdy był już blisko użył notki wybuchowej, którą miał w ekwipunku i wysadził się. Ja wciąż znajdowałem się w powietrzu, więc starałem się upaść kawałek dalej. Gdy znalazłem się na ziemi utworzyłem jeszcze jednego klona.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Klon, który szybował na przeciwnika został zdjęty prostą techniką ognia. Spodziewałem się natychmiastowej reakcji, dlatego też sam upadłem kilka metrów dalej. Mój przeciwnik nie miał jednak zamiaru atakować w tym samym ruchu, ja także nie. Mimo wszystko obok mnie znajdował się jeszcze jeden klon, który za zadanie miał chronić mnie. Zaciekawiła mnie w tym Uchiha jedna rzecz, o ile się nie myliłem na jego oku istniały teraz trzy, albo dwie łezki, nie widziałem dokładnie.

     - Powiedz mi klanowiczu, jakie jest twoje imię? Nie chciałbym toczyć walki z osobą, której nawet nie znam. Boli mnie także fakt, że nie jesteśmy na tym samym poziomie. Czemu ryzykujesz własne życie tylko by sprawdzić jak wiele potrafię? Czy to nie jest czystym szaleństwem? - Zapytałem z żalem. Właściwie to był tylko i wyłącznie jego wybór. Nie miałem jednak zamiaru teraz zaatakować, chciałem bardziej poznać jego motyw walki.

     Przyjrzałem się dokładnie jego odzieniu, tuż po tym jak odrzucił gdzieś do tyłu swoją czarną pelerynę. Wyglądał dość.. normalnie. Nic specjalnego, oprócz dwóch kabur na bronie. Gdy zaczął mówić nasłuchałem jego słów, oraz wyjaśnień kierowanych w moją stronę. Dało mi to trochę do myślenia, jednak obydwoje mamy zupełnie inny pogląd na świat. Przynajmniej znam jego imię i mam pewność z kim walczę. Głupi jest tylko, bo nie zna mojej osobowości. Jeżeli traktowałbym każdą walkę na poważnie, to z niej niestety nie wyszedłby w jednym kawałku.

     - To ten wasz lider, to musi być niezłe ziółko, że posługuje się swoimi pachołkami do badania siły przeciwników. Nie dziwię się mu jednak, słyszałem, że Uchiha ostatnimi czasy strasznie w sile upadli. Niemniej jednak, dobrze zrozumiałem? Przedstawicielami? Jaki jest mój potencjał wobec całej organizacji wyrzutków? Nie chciałbym ich ośmieszyć.

     Ratsu wyglądał na bardzo pewną osobę, a ten fakt cieszył mnie od środka. Jego słowa były prawdziwe niczym moje prawictwo. Nie dałem sobie chwili na przemyślenia, tylko od razu rzuciłem się na odpowiedź. Słowa napływały mi na myśl jedno po drugim, bez przerwy coś wchodziło mi na język.

     - Twoja słowa są oznaką twojej powagi oraz bardzo wysokiej inteligencji. Każde z nich jest prawdziwe i odzwierciedlające prawdę. Twój klan długi czas pozostawał bez lidera, a przez ten czas wiele się w nim pozmieniało. Teraz na stanowisko wszedł, Ichitsu-dono? Czy to ten sam człowiek, którego dane było mi obejrzeć podczas turnieju w Enko? Widziałem, że zbyt wiele tam nie pokazał, ale nadal mi chodzi po głowie jedno wyjaśnienie. Uważam, że on nie chciał pokazać swoich prawdziwym umiejętności, jednak przełóżmy ten temat na bok. Mam nadzieję, że od teraz waszemu klanowi zacznie się powodzić coraz bardziej. - Odparłem z entuzjazmem oraz zamiłowaniem.